Μακαρόνια χωρίς νερό δεν βράζουν…

Μου έφερε ευχάριστες μνήμες η πρόσφατη αναφορά του Νίκου Χριστοδουλίδη ότι συνεχίζει να διαβάζει βιβλία ακόμα και στη διάρκεια του έντονου προεκλογικού που διεξάγει. Αυτή η δήλωση του μου θύμησε τον καλοκάγαθο διευθυντή της Σχολής Μιτσή Λεμύθου κ. Στήβενς που με έμαθε να αγαπώ τα βιβλία. Στη δεύτερη τάξη του σχολείου μου σύστησε να διαβάσω ένα μικρό βιβλιαράκι που ήταν εικονογραφημένη σύνοψη του Oliver Twist του Charles Dickens. Αυτό ήταν. Μου άρεσε τόσο πολύ που συνέχισα να διαβάζω βιβλία με απλές ιστορίες αφού η γνώση μου της αγγλικής ήταν περιορισμένη. Σταδιακά βελτιώθηκαν τα αγγλικά μου και δεν σταμάτησα ποτέ να βουτάω στη μαγεία των βιβλίων. Έμελλαν να γίνουν ο αχώριστος σύντροφός μου. Και να νιώθω αγαλλίαση από τη μυρωδιά των βιβλίων. Μια μυρωδιά που με σπρώχνει στα χάρτινα βιβλία ακόμα και σήμερα που μπορεί κάποιος να βρει ηλεκτρονικά του κόσμου τα βιβλία. Κάθε φορά που τελειώνω ένα βιβλίο αισθάνομαι ότι δεν είμαι ο ίδιος με αυτόν που το ξεκίνησα. Νιώθω καλύτερος. Σοφότερος. Καλύτερη γνώση σίγουρα σημαίνει καλύτερες επιλογές. Καλύτερες επιλογές σημαίνουν καλύτερα αποτελέσματα.

Το να είσαι γραμματιζούμενος και να μην διαβάζεις δεν σε κάνει να διαφέρεις από τον αγράμματο. Δυστυχώς πολύς κόσμος δεν διαβάζει. Κάπου στην πορεία σταματάει να εξελίσσεται. Σταματάει να μαθαίνει. Λόγω του επαγγέλματός μου και της πολυετούς ανάμειξής μου στα κοινά έχω καθημερινά επαφή με εκατοντάδες ανθρώπους. Τρέχουν, αγχώνονται, τρελαίνονται. Τους λες, κάτσε λίγο. Διάβασε. Ενημερώσου. Δες τα πράγματα με άλλο φακό. Γύρισε σελίδα. Δεν προλαβαίνω, σου λέει. Τώρα πίσω στον Νίκο Χριστοδουλίδη. Με τόσα βιβλία που διάβασε πώς και γιατί συμπεριφέρεται σαν τον αγράμματο; Με τον τρόπο που εκφράζεται σίγουρα διαθέτει ψηλή νοημοσύνη. Τότε πως και γιατί ένας πολυδιαβασμένος άνθρωπος, με ψηλή νοημοσύνη, σαν υπουργός Εξωτερικών για μια ολόκληρη τετραετία ανάλωσε όλες του τις δυνάμεις στο να απαιτεί από τους εταίρους μας στην ΕΕ να επιβάλουν κυρώσεις εναντίον της Τουρκίας, όταν ακόμα και ένας μαθητής του γυμνασίου, θα ήταν σε θέση να αντιληφθεί ότι δεν υπήρχε καμία πιθανότητα να γίνει κάτι τέτοιο; Γιατί για μια τετραετία στις συνόδους των Υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ υπέβαλλε προτάσεις και εξέφραζε απόψεις που ικανοποιούσαν απόλυτα τους κ.κ. Πούτιν και Λαβρόφ αλλά προκαλούσαν αισθήματα αηδίας στις χώρες μέλη της ΕΕ που πέρασαν πέτρινα χρόνια κάτω από την μπότα της Σοβιετικής Ένωσης και όχι μόνο; Ένας άνθρωπος με πολύ καλές σπουδές και τόσο διαβασμένος πως δεν έχει αντιληφθεί ότι και στην πολιτική ισχύει το όπως στρώσεις θα κοιμηθείς; Ό,τι σπείρεις θα θερίσεις. Αν δεν σου αρέσουν αυτά που θέρισες, άλλαξε αυτά που σπέρνεις. Δε γίνεται να σπείρεις ντομάτες και να μαζέψεις πεπόνια. Προσπάθησε να σπείρει τη διάσπαση στο κόμμα που τον ανέδειξε. Στο κόμμα που του έδωσε τη δυνατότητα να μάθει το όνομά του και η τελευταία γριούλα. Δεν συνάντησε στα τόσα βιβλία που διάβασε το ότι η προδοσία είναι αρεστή σε πολλούς αλλά ο προδότης δεν αρέσει σε κανένα. Αλλά το κυριότερο, που έχει να κάμει με τον μεγάλο πόνο της ψυχής μου, τα καταπατημένα από την Τουρκία λατρευτά χωριά και πόλεις μας, δεν διάβασε πουθενά πως το μεγαλύτερο ρίσκο είναι να μη ρισκάρεις! Αμα δεν ρισκάρεις είσαι τελειωμένος. Έχεις πεθάνει και δεν σου το ‘πανε. Ένας σπουδαίος έχει πει και κάπου το διάβασα: «Κάποιοι πεθαίνουν στα 25 και τους θάβουν στα 90». Αυτό εννοούσε!! Δεν έτυχε να διαβάσει ό,τι νομίζεις εσύ ως ορθό δεν είναι κανόνας. Για σένα είναι. Και αυτό είναι το πρόβλημα. Να τους αλλάξεις τους κανόνες σου για να μπορούν να τους δεχτούν αυτοί που θέλεις να σε βοηθήσουν. Αν δεν τους δεχτούν σίγουρα δεν θα σε βοηθήσουν. Τόσο απλό!!! Άμα θες να παραμυθιάζεσαι, αυτό είναι άλλο. Μακαρόνια πάντως χωρίς νερό δεν βράζουν. Όσο και να χτυπιέσαι. Εγώ από τα βιβλία που διάβασα έβγαλα το συμπέρασμα πως ο Νίκος Χριστοδουλίδης δεν κάνει για Πρόεδρος. Και τούτο γιατί σαν υπουργός χτυπιόταν και φώναζε να έρθουν οι εταίροι μας στην ΕΕ και οι Αμερικανοί να μας βοηθήσουν να βράσουμε μακαρόνια χωρίς νερό… Δηλαδή να είναι η λύση του Κυπριακού όπως εμείς τη θέλουμε και όχι όπως τη θέλουν αυτοί που τους ζητούμε να μας βοηθήσουν.