Κάθε πέρσι και καλύτερα ή όχι

Κάθε πέρσι και καλύτερα… Αλλά όχι πια. Καθότι ο κορωνοϊός αποχώρησε μάλλον οριστικά έστω και αν, τρομολάγνοι επιστήμονες ή κυβερνήσεις και ΜΜΕ με υπόβαθρο σκευωριών, μας πετάνε και μια καινούργια πανδημία έτσι για να μην ξεχνιόμαστε, να φοβόμαστε να πληρώνουμε τις υποχρεώσεις μας, να έχουμε ασφάλεια κ.λπ. κ.λπ.… Στην προκειμένη, δύο είναι τα τινά: Πρώτον, ασφάλεια δεν έχει κανείς γιατί όλοι θα πεθάνουν ούτως ή άλλως με τον έναν τρόπο ή τον άλλον, και δεύτερον, μπορεί ο κορωνοϊός να χάνεται σιγά - σιγά, αλλά η εμφάνιση άλλων πανδημιών με τη σταδιακή αύξηση του πληθυσμού είναι κάτι δεδομένο. Επομένως, δεν χρειάζεται κανείς να μας τρομοκρατεί τα λίγα χρόνια που έχουμε να ζήσουμε…

Ένιγουεϊ, κάθε πέρσι και καλύτερα… το ακούμε, το υποστηρίζουμε καμιά φορά, αναπολούμε τα περασμένα χρόνια τα ωραία κ.λπ. Βλακείες. Γιατί μπορεί στα είκοσι να μην μας χωρούσε η Γης, να μην πατάγαμε χάμω, αλλά αυτά τα ζήσαμε, τα έχουμε ευχαριστηθεί, περάσανε. Και άμα το πιάσεις πιο βαθιά και ξεπεράσεις τα προσωπικά σου και αυτά που έζησες εσύ και το δεις κοινωνικά, πολιτικά, ιστορικά εννοείται ότι κάθε χρόνος που μπαίνει είναι καλύτερος… εκτός από το 2020 φυσικά, φυσικά…

Πριν λοιπόν 120 χρόνια, στις αρχές του 20ού αιώνα, μια στις τρεις γυναίκες πέθαιναν ή έχαναν το βρέφος τους στη γέννα εξαιτίας των κακών συνθηκών ζωής. Τότε υπήρχαν φτωχοκομεία, ορφανοτροφεία, λεπροκομεία κ.ά. Σήμερα, φτωχοί υπάρχουν εννοείται, αλλά με επίδομα και θεωρητικά αξιοπρεπές επίπεδο ζωής, ορφανά υπάρχουν, αλλά η πολιτεία και οι συγγενείς φροντίζουν για αυτά, λέπρα και άλλες αρρώστιες έχουν εξαφανιστεί, τουλάχιστον στον δυτικό κόσμο. Η ανακάλυψη της πενικιλίνης πάλι, άλλαξε τα πάντα για την ιατρική και φυσικά εκτόξευσε τον μέσο όρο ζωής μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Σήμερα, ένας υγιής άνθρωπος θεωρείται απίθανο να πεθάνει από μια απλή μόλυνση ή μια απλή γρίπη λόγω της πενικιλίνης και των αντιβιοτικών.

Το ίδιο συμβαίνει στον πολιτικό τομέα, εδώ π.χ. στο νησί. Πριν από 60 χρόνια είχαμε τον μάγο της φυλής να αποφασίζει για όλους δημοκρατικά μεν χωρίς αντιπολίτευση, χωρίς πολιτικούς αντιπάλους και όσοι διαφωνούσαν, τιμωρούνταν από το εφεδρικό και κάποιοι άλλοι πάλι έφτιαξαν την ΕΟΚΑ Β΄ και ο ένας κτυπούσε τον άλλο με διάφορους τρόπους. Ρουσφέτι υπήρχε φυσικά, έντονα επίσης, αναλόγως κόμματος ή οικογένειας, ψήφων κ.λπ. Και σήμερα υπάρχει, εννοείται, αλλά κανείς δεν φοβάται να κράξει τους αρχηγούς κομμάτων, τον Πρόεδρο, τον Γιαννάκη, τον Δημητράκη και γενικά αυτόν που ξεσκεπάζεται (όταν ξεσκεπαστεί).

Όπως και να ‘χει, η φράση δέχεται διάφορες ερμηνείες και αναλύσεις. Αν το πάει κανείς με τους αριθμούς και αν πιάσει την αύξηση του μέσου όρου ζωής, την αύξηση της ποιότητας ζωής, το γεγονός ότι ταξίδι πριν εκατό χρόνια σήμαινε εκδρομή στην γειτονική πόλη και σήμερα ένα τριήμερο στην Αθήνα ή στο Λονδίνο και άλλα πολλά πραγματάκια μικρά ή μεγάλα η εξέλιξη της τεχνολογίας ή επικοινωνία και ένα σωρό παραδείγματα, δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει με τη στήλη. Από την άλλη, παραμένει ο ρομαντισμός των περασμένων, που αν δεν γίνει μιζέρια, είναι καλούτσικος…