Η ιστορία των δυο μέτρων και δυο σταθμών

Το θέμα του Στρατηγού Γεώργιου Γρίβα εξελίχθηκε σε πρώτιστο θέμα αντιπαράθεσης για τις επικείμενες προεδρικές εκλογές. Είμαστε νομίζω η μόνη χώρα, όχι μόνο στην ευρωπαϊκή οικογένεια στην οποία ανήκουμε, αλλά και μεταξύ όλων των τριτοκοσμικών χωρών, όπου σε προεκλογική περίοδο, που υποτίθεται ότι θα επιλέξουμε τον Πρόεδρο που θα διαχειριστεί το μέλλον της ημικατεχόμενής μας πατρίδας, το σημείο αναφοράς είναι ένας ηγέτης που απεβίωσε πριν μισό αιώνα.

Δυστυχώς, δεν μπορούμε να συνετιστούμε. Υπάρχει, βέβαια, λόγος για αυτήν την κατάντια. Η διχόνοια είναι η τροφή μας. Ξεκινήσαμε από τους Ζυριχικούς σε αντίθεση με τους Aντιζυριχικούς, προχωρήσαμε στους Γριβικούς και Μακαριακούς, στους Eνωτικούς και Aνθενωτικούς, στους Oμοσπονδιακούς και Aντιομοσπονδιακούς και καταλήξαμε στους Nαινέκους και Oχι-άδες. Και επειδή δεν έχουμε τίποτα άλλο πρόσφατο έντονο να μας χωρίζει, αρχίσαμε από την αρχή χωρίζοντας τους πολίτες και πάλι σε Γριβικούς και Μακαριακούς.

Για όλη αυτήν την κατάσταση, βέβαια, υπάρχουν οι ηθικοί αυτουργοί. Το ΑΚΕΛ, μη έχοντας άλλα επιχειρήματα, πήγε πίσω στο προσφιλές του θέμα του Aντιγριβισμού, κάτι που πιστεύει ότι θα συσπειρώσει τους ψηφοφόρους του ενόψει των προεδρικών εκλογών.

Δεν έφτανε το απαράδεκτο ψήφισμα και το ΑΚΕΛ παρέσυρε μαζί του και κομματίδια της λεγόμενης αντιπολίτευσης, άλλως, του ενδιάμεσου ή πατριωτικού χώρου.

Μάλιστα, με αναίδεια χιλίων καρδιναλίων, μιλούν για χάλκευση της ιστορίας αγνοώντας τις καταβολές τους και τη στάση που τήρησαν κατά τον απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ.

Σίγουρα, πρόθεσή μου δεν είναι να δώσω άφεση αμαρτιών στον Διγενή για τα τραγικά του λάθη. Αλώστε, η αντικειμενική ιστορία θα αποδώσει «Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι». Όμως, εφόσον οι του ΑΚΕΛ παρουσιάζονται τόσο ευαίσθητοι με την ιστορία, ας το αντιληφθούν ότι χάλκευση είναι να επιρρίπτεις όλες τις ευθύνες στον έναν εκ των ηγετών και να σφυρίζεις αδιάφορα για τον άλλο, του οποίου τα λάθη ήσαν τόσο κομβικά, τις επιπτώσεις των οποίων βιώνουμε μέχρι σήμερα.

Ας είμαστε επιτέλους ειλικρινείς. Οι λόγοι που το ΑΚΕΛ έφτασε στο σημείο να ζητά όπως ο αρχηγός της ΕΟΚΑ κριθεί ως «ανάξιος κάθε είδους τιμής από την πατρίδα», είναι πρώτον το ότι ο Διγενής υπήρξε εμμονικά αντικομουνιστής και δεύτερον το γεγονός ότι υπήρξαν αντίθετοι με τον απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ ενάντια στην αποικιοκρατία.

Αν ήθελαν όμως να είναι δίκαιοι και αντικειμενικοί και να κρίνουν τους ηγέτες στη βάση των λαθών και παραλείψεών τους, τότε είχαν δυο επιλογές. Είτε να μην καταθέσουν το απαράδεκτο ψήφισμα, είτε να κρίνουν και τους δύο ιστορικούς ηγέτες, Στρατηγό Διγενή και Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, ως «ανάξιους κάθε είδους τιμής από την πατρίδα». Είτε αρέσει είτε όχι στους οραματιστές του κουμουνισμού, η ιστορία είτε γράφεται σωστά και δίκαια, είτε δεν γράφεται καθόλου. Ιστορία δυο μέτρων και δυο σταθμών αποτελεί κουτσομπολιό γεγονότων του παρελθόντος.

Σίγουρα, ο Στρατηγός Διγενής διέπραξε σοβαρότατα λάθη. Η αμφιλεγόμενη δράση της οργάνωσης Χ και η σύσταση της ΕΟΚΑ Β' ήταν ίσως τα μελανότερα σημεία της κατά τα άλλα ένδοξης στρατιωτικής του πορείας.

Από την άλλη όμως είναι επιεικώς αφελές και εκ του πονηρού να τον θεωρούμε υπεύθυνο για το πραξικόπημα της 20ης Ιουλίου του 1974, τη στιγμή που είχε αποβιώσει στις 27 Ιανουαρίου του 1974.

Είναι καιρός να αντιληφθούν οι του ΑΚΕΛ και οι συνοδοιπόροι τους τα αυτονόητα. Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάμε για σχοινί και ούτε ρίχνουμε πέτρες σε γυάλινο σπίτι.

Δεν μπορούν να μιλούν για άξιους της πατρίδος αυτοί που ακόμα είναι ταγμένοι με μια ιδεολογία που ταλαιπώρησε την ανθρωπότητα για δεκαετίες. Δεν μπορούν να μιλούν για πατριωτική αξιοσύνη αυτοί που ήσαν πάντα απόντες από τους αγώνες της πατρίδας για ελευθερία. Τέλος, δεν μπορούν να δίνουν μαθήματα εθνικής συνείδησης αυτοί που έθεταν πάντα το κομματικό συμφέρον υπεράνω της πατρίδας.

Αφού όμως προκαλούν, θα πρέπει να ακούσουν για ακόμη μια φορά τις πικρές αλήθειες για τους Γεώργιο Γρίβα και Αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Τον Γρίβα ήδη τον δίκασαν και τον καταδίκασαν. Για τον Αρχιεπίσκοπο όμως, τον μεγάλο Εθνάρχη, τι έχουν να πουν;

Μήπως ήταν σωστή η άρνησή του να ενταχθεί η Κυπριακή Δημοκρατία του 1960 στο ΝΑΤΟ και η προσχώρησή του στους αδεσμεύτους; Μήπως ήταν σωστή η εμπλοκή του στην οργάνωση Ακρίτας που στόχο είχε τον αφανισμό των Τ/Κ; Μήπως ήταν σωστή η ενέργειά του να καταλύσει το κράτος με τα 13 σημεία αναθεώρησης του Συντάγματος, με αποτέλεσμα την αποχώρηση των Τ/Κ και τη δημιουργία των θυλάκων που αποτέλεσαν την υποδομή για την εισβολή του 1974; Μήπως ήταν ορθή η ομιλία του στα ΗΕ, πριν την εισβολή, με την οποία χαρακτήριζε το πραξικόπημα ως ελληνική εισβολή και καλούσε τις υπόλοιπες εγγυήτριες δυνάμεις να αναλάβουν τις ευθύνες τους; Η κατάλυση του κράτους του 1960, με τα 13 σημεία, είτε τους αρέσει είτε όχι, αποτέλεσε ανατροπή της συνταγματικής τάξης, δηλαδή το πρώτο πραξικόπημα στην Κυπριακή Δημοκρατία, η δε δημιουργία των αμιγώς τ/κ περιοχών, την πρώτη διχοτόμηση της πατρίδας μας.

Σίγουρα δεν είναι σωστό, τη στιγμή που η διχοτόμηση είναι πλέον εντός των πυλών, να αναξέονται πληγές του παρελθόντος που υποσκάπτουν την ενότητα, άκρως απαραίτητη τις δύσκολες στιγμές που βιώνουμε. Από την άλλη όμως, ενότητα μονομερώς δεν μπορεί να επιτευχθεί.

Οι αναφορές στους Μακάριο και Γρίβα θα πρέπει να γίνονται μόνο από ιστορικής άποψης. Το να χρησιμοποιούνται με αλλότρια κίνητρα προσβάλλουν τη μνήμη και των δύο που, έτσι και αλλιώς, αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της σύγχρονής μας ιστορίας.

Πρέπει με τον προσήκοντα σεβασμό να τιμούμε τη μνήμη και των δύο, τα δε λάθη τους, μικρά ή μεγάλα, να αποτελέσουν παραδείγματα προς αποφυγήν για να μην επαναληφθούν. Ας μην ξεχνούμε τη ρήση του Αμερικανού συγγραφέα Μαρκ Τουαίην, «Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, κάνει όμως ομοιοκαταληξίες».

Μπορεί οι σημερινές συνθήκες να είναι διαφορετικές, αλλά οι «ομοιοκαταληξίες» είναι το πιθανότερο σενάριο.