Ουδέν προσκαιρότερον του status quo

Η Καρπασία είναι ένας τόπος γλυτσιής. Επερπάτησα την παθκιάν-παθκιάν. Εκολύμπησα σχεδόν παντού, σε όλες τις βόρειες τζιαι νότιες ακτές της. Ετζοιμήθηκα σε σκηνή κάτω 'που τ' αστέρκα της. Έφαα τα φαγιά που βκάλει το χώμα της, τα ψάρκα τζιαι τους καραόλους της θάλασσάς της. Εν επρόλαβα να δείξω τον Κόρακα στες κόρες μου τζιαι σε άλλους αγαπημένους φίλους τζιαι φίλες. Κάποιους έταξά τους να τους πάρω φέτος το καλοκαίρι. Ο πόνος που νιώθω στο στήθος είναι οξύς. Απερίγραπτος. Παραμερίζω όμως κάθε συναίσθημα.

Η βόρεια ακτογραμμή της Καρπασίας γίνεται στρατιωτική ναυτική βάση της Τουρκίας. Έχουμε αντιληφθεί τι σημαίνει αυτό για τον κυπριακό ελληνισμό; Δεν υπάρχει μόνιμο status quo στην Κύπρο.

Το αδιανόητο είναι ότι δεν συζητά κανείς την εξέλιξη. Σαν να μην έγινε τίποτα. Υπνοβατούμε προς την καταστροφή. Ο Κληρίδης και ο Σημίτης είχαν δει είκοσι χρόνια μπροστά.

Η αμφισβήτηση του status quo μετά και την αποτυχία των συνομιλιών το 2017 θα συνεχιστεί. Ξεκίνησε με το Βαρώσι. Συνεχίζεται με την Καρπασία. Μπορεί να συμβεί ό,τι συνέβη και κοντύτερα στην πράσινη γραμμή. Η Κύπρος δεν είναι Ελλάδα. Δεν είναι αξιόμαχο κράτος. Η Τουρκία το ξέρει αυτό.

Οι Ε/Κ δεν αντιλαμβάνονται τι σημαίνει μια πιθανή επικράτηση της Ρωσίας στην Ουκρανία. Δεν κάνουν τη σύνδεση. Ούτε αντιλαμβάνονται ότι η ΕΕ δεν είναι στρατιωτική ένωση και ότι η πολιτική κάλυψη που μας έδινε ίσχυε όσο η Τουρκία ήταν πιο ευρωπαϊκά προσανατολισμένη. Ούτε για ΝΑΤΟ θέλουν να ακούσουν. Ούτε αντιλαμβάνονται ότι χάσαμε δύο ιστορικές ευκαιρίες επίλυσης του Κυπριακού. Ειδικά για το 2004 υπάρχει ανάθεμα.

Σκέφτομαι με θλίψη πως ίσως έχουν δίκιο όσοι λένε πως η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ισχύει για τους λαούς που δεν έχουν ιστορική αυτογνωσία.

Στην Κύπρο κάναμε φιέστες για τη Μικρασιατική Καταστροφή. Στείλαμε εγκυκλίους στα σχολεία. Αφίσες. Μάθαμε κάτι απ' αυτήν; Θα γίνουν και το Βαρώσι και η Καρπασία και η Κυθρέα και η Κερύνεια και η Λάπηθος χαμένες πατρίδες;

Φέτος κλείνουν 102 χρόνια από τις μοιραίες εκλογές του 1920 στην Ελλάδα. Εκλογές συγκλονιστικές που σφράγισαν τη μοίρα 2 εκατομμυρίων Ρωμιών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Έφυγε ταπεινωμένος ο Βενιζέλος, ήρθαν θριαμβευτές οι μοναρχικοί. Και η Ηνωμένη Αντιπολίτευσις, που προεκλογικά έσχιζε τα ιμάτιά της κατά της βενιζελικής ανικανότητας, υποσχόμενη τα πάντα στους πάντες, όντως τα θαλάσσωσε, ρίχνοντας ένα ολόκληρο έθνος στην καταστροφή και την καταισχύνη.

Σε επικοινωνιακό επίπεδο οι κυβερνώντες ξεκίνησαν με «γκολ απ’ τα αποδυτήρια», επαναφέροντας εν χορδαίς και οργάνοις τον τ. βασιλιά Κωνσταντίνο, που κυριολεκτικά απεχθάνονταν οι Μεγάλες Δυνάμεις - και εγγυήτριες του status quo. Επί της ουσίας, η νέα κυβέρνηση μπήκε στο παιγνίδι την ώρα που ο Κεμάλ αποπειρόταν ένα παρασκηνιακό rapprochement με τη Γαλλία και την Ιταλία, ενώ «κλείδωνε» τη συμμαχία του με τη Σοβιετική Ρωσία. Η νέα παρτίδα που είχε ανοίξει, θα παιζόταν από «μεγάλους παίκτες». Και οι γουναραίοι ήταν μέτριοι πολιτικοί της σειράς. Τη 12η ώρα για τη χώρα, που η χαλύβδινη βούληση του Κεμάλ ύψωνε το ανάστημα του τουρκικού εθνικισμού, η μοίρα της Ελλάδος είχε αφεθεί σε πολιτικάντηδες και απόλεμους στρατηγούς.

Οι μετανοεμβριανές κυβερνήσεις απομόνωσαν διπλωματικά τη χώρα, παρέσυραν τον στρατό σε μια κακοσχεδιασμένη εκστρατεία στα βάθη της Ανατολίας, επιδίωξαν να εφαρμόσουν μια πολιτική που δεν πίστευαν, όταν ιδίως οι θεμελιώδεις παράμετροι αυτής της πολιτικής είχαν ουσιωδώς μεταβληθεί. Η καταστροφή ήταν απλώς «ένα ατύχημα που περίμενε να συμβεί». Κάτι σαν αυτό που συμβαίνει στην Κύπρο τώρα.

Το αποτέλεσμα των εκλογών του 1920 είναι η ζωντανή απόδειξη ότι στη Δημοκρατία ένας λαός είναι κυριολεκτικά άξιος της τύχης του. Και τότε. Και τώρα. Και στην Ελλάδα. Και στην Κύπρο.

Δεν χρειάζεται καμία αυτοκριτική. Υπαίτιος είναι πάντα κάποιος Κίσινγκερ.