Σκληρές αλήθειες δίπλα στην πέτρα

Ο Δημοκρατικός Συναγερμός διέρχεται μία από τις μεγαλύτερες κρίσεις στη ιστορία του.

Το ευχάριστο για το κυβερνών κόμμα είναι πως η κρίση αυτή, εν αντιθέσει με προηγούμενες, δεν έχει ιδεολογική προέλευση, ούτε έχει να κάνει με την αντιμετώπιση μιας εν εξελίξει διεργασίας για επίλυση του Κυπριακού όσο κι αν, παρά τον όποιο κίνδυνο πρόκλησης πραγματικής πόλωσης και ρήξης στο εσωτερικό του κόμματος, επιχειρείται τεχνηέντως να εισαχθεί αυτό το στοιχείο στον προεκλογικό αγώνα. Πάνω από το νεκροκρέβατο μάλιστα του Κυπριακού. Ως τέτοια δε, θα ξεπεραστεί γρηγορότερα μετεκλογικά.

Το δυσάρεστο όμως για τον ΔΗΣΥ δεν είναι απλώς ότι η κρίση αυτή θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί - μαζί της δε και οι όποιες απροσμέτρητες προς το παρόν συνέπειες και πληγές ενδέχεται να αφήσει. Το χειρότερο όλων για την Πινδάρου είναι πως, οι εκλογές αυτές θα μπορούσαν να ήταν ένας περίπατος ο οποίος παρά τη σωρεία των σκανδάλων που βαραίνουν τις μέρες του ΔΗΣΥ θα εξέλεγε τον υποψήφιό του μάλλον από την πρώτη Κυριακή. Το πρόβλημα ήταν ακριβώς ο υποψήφιος. Ή καλύτερα οι όψιμες φιλοδοξίες ενός από αυτούς: του Αβέρωφ Νεοφύτου.

Από τα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησης Αναστασιάδη, στο κόμμα και τον δημοσιογραφικό χώρο ήταν ξεκάθαρο ότι ο Νίκος Χριστοδουλίδης προοριζόταν από το προεδρικό περιβάλλον για τη διαδοχή. Αυτός ήταν ο λόγος που είχε παραμείνει μέχρι και το τελευταίο έτος της διακυβέρνησης Αναστασιάδη στο απυρόβλητο χωρίς οι σημερινοί του επικριτές να διατυπώνουν την παραμικρή μομφή εις βάρος του.

Ο Χριστοδουλίδης ήταν το «φρέσκο» πρόσωπο, το άφθαρτο σχετικά, παράγοντας εξόχως σημαντικός σε μια εποχή που η εικόνα είναι το παν και η συμπάθεια καθορίζει τη συμπεριφορά των ψηφοφόρων περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο είναι που σε όλο το διάστημα της διακυβέρνησης Αναστασιάδη η ιδέα της υποψηφιότητας Αβέρωφ Νεοφύτου, όταν σπανιότατα έπεφτε στη συζήτηση ως ενδεχόμενο, αντιμετωπιζόταν περισσότερο ως αστείο.

Ο νυν πρόεδρος του ΔΗΣΥ δεν έχαιρε λαϊκής αποδοχής και οι προσπάθειές του να την κερδίσει κατέληγαν αναπόδραστα σε χλεύη του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αφού ως μόνιμο εφαλτήριό τους είχαν τον αστείρευτο θαυμασμό του Αβέρωφ για τον εαυτό του και την κατά τον ίδιο ανεξάντλητη εξυπνάδα του: θυμίζω απλά τα… παπαγαλάκια, τη γάτα, την αλεπού και διάφορα άλλα θαυμάσια. Προσγειώνονταν δε ανώμαλα, σε διάφορα πρώτου επιπέδου επικοινωνιακά τεχνάσματα με τον πρόεδρο του ΔΗΣΥ να μαζεύει οπωροκηπευτικά, να οδηγεί τρακτέρ ή να ποζάρει δίπλα από οικόσιτα, προσπαθώντας να εμφανιστεί ως παιδί του λαού όταν όλοι γνώριζαν πως ουδεμία σχέση είχε με αυτά, πως ποτέ δεν υπήρξε... ξυπόλυτος, πως ο ίδιος έλεγε πως ο πατέρας του και η θεία του του άφησαν περιουσία, πως σπούδασε στις ΗΠΑ και πολλά άλλα.

Ο Αβέρωφ Νεοφύτου, επέμενε όχι απλώς να περπατά αλλά και να χοροπηδά επιδεικτικά γύρω από ένα ναρκοπέδιο στη νοοτροπία του μέσου Κυπραίου. Ποιο ήταν αυτό; Μα το ότι με τα αμέτρητα κακά μας και την αδιανόητη ανοχή μας το τελευταίο που μπορούμε να ανεχθούμε ως λαός είναι κάποιον ο οποίος μας κοροϊδεύει όταν ξέρει ότι ξέρουμε πως μας κοροϊδεύει.

Σίγουρος ότι και η προεδρική κονίστρα ήταν εξίσου εύκολη με την κομματική και πως έτσι θα μπορούσε να αποδείξει τον ανυπέρβλητο εαυτό του σε όλους χρησιμοποιώντας τα ίδια κόλπα τα οποία εφάρμοζε με ιδιαίτερα ικανοποιητικά αποτελέσματα στο διαχειρίσιμο εσωκομματικό περιβάλλον, ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ αποφάσισε λοιπόν να ψηλώσει τον πήχη ιεραρχώντας τις δικές του, όψιμες πάντα, φιλοδοξίες πάνω από εκείνες της παράταξής του και ανατρέποντας μια πορεία η οποία θα ήταν εξαιρετικά εύκολη, προκειμένου να φτάσει εκείνος στην Προεδρία της Δημοκρατίας αποδεικνύοντας πως η γάτα, η αλεπού και όλα τα υπόλοιπα συγκρίσιμα με τον ίδιο μέλη του ζωικού βασιλείου μπορούν και αλλιώς.

Τόσο μάλιστα ήταν -και είναι- το πρόβλημά του που ακόμα και όταν οι δημοσκοπήσεις έδειξαν πολύ νωρίς την πικρή για τον ίδιο πραγματικότητα, ότι μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο δεν τον ήθελε ούτε και ο μισός κόσμος του ΔΗΣΥ, αντί να διασώσει την ενότητα του κόμματός του, επέλεξε να σώσει τον εαυτό του ποντάροντας μαζί με τις λίγες δικές του και τις απείρως περισσότερες κομματικές μάρκες στην πράσινη τσόχα. Μόνο που η πολιτική δεν είναι χαρτοπαίγνιο. Και στο χαρτοπαίγνιο συχνότερα χάνει κανείς από ό,τι κερδίζει. Δεν είναι φιλοσοφία. Είναι απλά μαθηματικά.

Σ’ αυτή την ολοφάνερα λανθασμένη, την ομολογουμένως επηρμένη και την πρωτίστως προσωπικών σκοπιμοτήτων και φιλοδοξιών πορεία την οποία επέβαλε επί της ουσίας με τις μεθόδους που λέγαμε, πρώτα στο ελεγχόμενο από τον ίδιο Πολιτικό Γραφείο του κόμματος σε διαδικτυακή συνεδρία και κατόπιν στο Ανώτατο Συμβούλιο, ο Αβέρωφ Νεοφύτου προσέδεσε και το κόμμα του, παραβλέποντας όχι μόνο ότι ο ίδιος δεν ήταν δημοφιλής, το αντίθετο μάλιστα, αλλά και το ότι οι κομματικοί δελφίνοι δεν θα τον στήριζαν και ούτε είχαν λόγο να το πράξουν. Αφήνοντάς τον να καεί όπως ο ίδιος επέλεξε. Μέσα στη βεβαιότητα και τον αυτοθαυμασμό.

Δεν είναι τυχαίο ότι κανείς τους δεν βγαίνει να τον υπερασπιστεί, δημοσίως ή άλλως πώς, με τις χρεώσεις του άχαρου καθήκοντος να αποκόπτονται συνήθως από τον προσωπικό πολιτικό λογαριασμό του Δημήτρη Δημητρίου ο οποίος δεν είναι καν δελφίνος. Κανείς τους όμως δεν μπαίνει στον κόπο να το κάνει πέρα από τα απολύτως απαραίτητα και όλοι τους στις κατ’ ιδίαν συνομιλίες τους προδιαγράφουν την επόμενη ημέρα για τον ΔΗΣΥ, θεωρώντας ότι αρκετά κράτησε η εποχή Αβέρωφ.

Κάπως έτσι και ο ίδιος ο Νίκος Αναστασιάδης ο οποίος πλήρωσε τον Αβέρωφ με το ίδιο νόμισμα όταν εκείνος τον ξεμπρόστιασε για τη στήριξή του στον Χριστοδουλίδη, εμφανιζόμενος σε κάτι συγκεντρώσεις και λέγοντας πράγματα τα οποία ολοφάνερα δεν πίστευε, αποκαλώντας μεταξύ άλλων τον Αβέρωφ «ο υποψήφιος του κόμματός μου» (sic!) και διασφαλίζοντας έτσι, με το ελάχιστο κόστος και με μια επιταγή ακάλυπτη, ότι ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ δεν θα μπορούσε ποτέ ξανά να ισχυριστεί ότι δεν τον στήριξε ο Αναστασιάδης.

Αυτή είναι η αδυσώπητη πραγματικότητα για μια ιστορία την οποία ο ΔΗΣΥ θα μπορούσε να είχε ήδη κλείσει χωρίς πληγές, εάν δεν είχε να διαχειριστεί τις προσωπικές φιλοδοξίες του προέδρου του. Συνεργαζόμενος απλά με αυτούς που σήμερα ο Αβέρωφ τους περνάει γενεές δεκατέσσερις, λησμονώντας ότι και εκείνος σε αυτούς απευθύνθηκε ανεπιτυχώς αλλά και πως το κόμμα του, δυστυχώς, αυτούς θα χρειαζόταν για να κερδίσει τις Προεδρικές. Όπως άλλωστε και η αντιπολίτευση.

Κι αυτό απλά μαθηματικά.

Ακόμα και την υστάτη ο Αβέρωφ επιχειρεί να «διαχειριστεί» το πρόβλημα που ο ίδιος δημιούργησε με όρους καθαρά επικοινωνιακούς και εφαρμόζοντας τις ίδιες συνταγές που εφάρμοζε και εσωκομματικά, θεωρώντας πως θα τον βρει ο λαός διά μαγείας και κάτω από την πέτρα των προεδρικών εκλογών αφού, όπως ο ίδιος δήλωσε, με περισσή πάντα... ταπεινότητα, όποια πέτρα σηκώσεις θα τον βρεις από κάτω.

Το πρόβλημά του είναι πως μπήκε κάτω από λάθος πέτρα. Και αυτήν δεν πρόκειται να τη σηκώσει κανείς προεκλογικά. Μόνο μετεκλογικά. Μέχρι τότε δε είναι υποχρεωμένος να μείνει εκεί, καθώς η πέτρα είναι πολύ πιο βαριά από αυτές με τις οποίες συνήθιζε να παίζει προεκλογικά.

Γι' αυτή του την κατάληξη δεν ευθύνεται κανείς εκτός από τον ίδιο.

Γι' αυτό άλλωστε και οι περισσότεροι ακούγεται ότι ήδη κάνουν τα κουμάντα τους ώστε να μην βρεθεί ο ΔΗΣΥ στην αντιπολίτευση ακολουθώντας τον αυτοκαταστροφικό δρόμο των φιλοδοξιών του ηγέτη του και προετοιμάζοντας ήδη τη μετάβαση στην ηγεσία αμέσως μετά τις εκλογές. Εκεί κινείται και το προεδρικό περιβάλλον.

Το δίδαγμα είναι πως δεν πρέπει κανείς να υπερεκτιμά την ευφυία του, είτε αυτή υπάρχει είτε όχι στον βαθμό που το φαντάζεται. Ακόμη χειρότερα δε να υποτιμά την ευφυία όλων των άλλων.

Πόσω μάλλον και να τους το δείχνει με όποιον τρόπο μπορεί.