Οι δημοσκοπήσεις για τις προεδρικές εκλογές που διενεργούνται τους τελευταίους μήνες συνοδεύονται και από μια σειρά ερωτήσεων για την κατάσταση της χώρας και τι απασχολεί τους πολίτες. Όλες καταλήγουν, σε γενικές γραμμές, στο ίδιο αποτέλεσμα: υπάρχει μια διάχυτη αγωνία για την οικονομία και τις επιπτώσεις της ανόδου των τιμών. Αυτή η ανησυχία καταγράφεται κάθε μήνα και στη μέτρηση του Δείκτη Οικονομικής Συγκυρίας, του λεγόμενου οικονομικού κλίματος, ένας δείκτης βαρόμετρο για την πορεία της οικονομίας.
Στην τελευταία μέτρηση του Οκτώβριο, οι αξιολογήσεις των καταναλωτών για την πρόσφατη οικονομική κατάσταση, τόσο των νοικοκυριών τους όσο και της Κύπρου, χειροτέρευσαν. Οι εκτιμήσεις των καταναλωτών για τη μελλοντική οικονομική κατάσταση των νοικοκυριών τους παρέμειναν στα αρνητικά επίπεδα του Σεπτεμβρίου, ενώ οι προσδοκίες για τη γενική οικονομική κατάσταση της χώρας αναθεωρήθηκαν προς τα κάτω.
Οι υποψήφιοι ανταποκρίνονται σε αυτές τις μετρήσεις και το τελευταίο διάστημα ακούμε και διαβάζουμε πολλές προτάσεις για την οικονομία και την ακρίβεια. Αν μη τι άλλο, τα εκλογικά επιτελεία καταβάλλουν φιλότιμες προσπάθειες να βρουν και να παρουσιάσουν λύσεις στο εκλογικό τους ακροατήριο, αλλά πρόκειται για μια μάχη χαμένη από τα αποδυτήρια.
Επιδόματα, μειώσεις φόρων, φοροαπαλλαγές και άλλα παρόμοια μέτρα παρεκκλίνουν από τη γραμμή που έχει χαραχθεί σε συλλογικό επίπεδο στην ΕΕ για στοχευμένη στήριξη μόνο των ευάλωτων. Τα μέτρα και οι εξαγγελίες που ακούμε, αφορούν το σύνολο του πληθυσμού. Εκτός από πληθωρισμό τιμών, έχουμε και πληθωρισμό εξαγγελιών.
Στην εύλογη παρατήρηση ότι δεν πρέπει να αφεθεί η μεσαία τάξη της χώρας (μισθωτοί, αυτοαπασχολούμενοι, επιχειρηματίες) να παλεύει μόνη της και να γίνει έρμαιο του λαϊκισμού, η απάντηση δεν μπορεί να είναι εύηχες εξαγγελίες με ελκυστικό περιτύλιγμα.
Αυτό που έχει ανάγκη η μεσαία τάξη της Κύπρου -όχι σήμερα αλλά διαχρονικά- είναι ένα αποτελεσματικό κράτος, ποιοτικότερη παιδεία που δεν θα παράγει χαμηλά αμοιβόμενους εργαζόμενους, ένα αποτελεσματικό σύστημα δημόσιων μεταφορών που θα μας απεγκλωβίσει από την τυραννία της καθημερινής χρήσης αυτοκινήτου και μια ανοιχτή οικονομία που θα επιτρέπει σε όποιον μοχθεί να πετυχαίνει (και αν αποτύχει, το σύστημα δεν θα τον τιμωρεί με εξοβελισμό από την οικονομική ζωή και θα έχει μια δεύτερη ευκαιρία). Η μεσαία τάξη έχει ανάγκη από μια δικαιοσύνη που θα λειτουργεί και από μια αγορά εργασίας με κανόνες και ισότιμους όρους για όλους. Η Κύπρος έχει μόνο να κερδίσει από μεταρρυθμίσεις που ενισχύουν τη διαφάνεια και περιορίζουν την ισχυρή αίσθηση ότι ζούμε σε ένα βασίλειο διαφθοράς. Πιο απλά, η μεσαία τάξη έχει ανάγκη από ένα νέο αφήγημα για μια ευημερούσα Κύπρο, το οποίο θα βλέπει πέρα από τις τρέχουσες δυσκολίες.
