Μπλέξαμε. Άσχημα...

E, μα, ας μην τα ισοπεδώνουμε κι όλα πια!

Εγώ επιμένω: το πρώτο διακαναλικό ντιμπέιτ πρόσφερε κάτι. Και μπορεί να μην ήταν ακριβώς διακαναλικό, εάν επιμετρήσει κανείς την απουσία του ΡΙΚ -αποδεχόμενος/η βέβαια ότι το ΡΙΚ είναι τελικά κανάλι και όχι ψυχιατρικό νοσοκομείο με τα όσα κατάγγειλαν ότι ζουν οι υπάλληλοι στην εσωτερική έρευνα η οποία αποκαλύφθηκε τις προάλλες- όμως, αυτή τη φορά, ναι, το ντιμπέιτ είχε ένα νόημα παρά τη σταθερή έλλειψη ουσίας: βοήθησε ένα σωρό συμπατριώτες μας με προβλήματα ύπνου να κοιμηθούν πιο εύκολα και πιο γρήγορα. Fact.

Δεν πάμε τώρα σε κάτι πιο ενδιαφέρον; Θα μου πείτε, τι μπορεί να είναι πιο ενδιαφέρον από την... τηλεμαχία των προεδρικών εκλογών; Όσοι την είδατε θα συμφωνήσετε νομίζω με την απάντησή μου: σχεδόν τα πάντα.

ΟΚ, ίσως με εξαίρεση την ιστορική ατάκα Αβέρωφ, ο οποίος δείχνοντας τον Χριστοδουλίδη, είπε: «Αυτός, θα είναι ο επόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας». Δεν ξανάγινε στα χρονικά. Τα παγκόσμια. Και ούτε νομίζω ότι θα ξαναγίνει!

Η απορία βέβαια είναι τελικά εάν θα βγάλουμε ολόκληρη την προεκλογική συζητώντας τα μηνύματα ή ακόμα χειρότερα το τι κάνει ο Αναστασιάδης. Το ποιον υποστηρίζει, το ποιον λέει ότι υποστηρίζει και δεν ξέρω τι άλλο. Όταν ο κόσμος, κυρίως, εύχεται να αργήσει όσο γίνεται ο χειμώνας διότι δεν ξέρει εάν θα μπορέσει να πληρώσει το ρεύμα ή να αγοράσει πετρέλαιο, ή, προκειμένου να μπορέσει, τι άλλο θα χρειαστεί να κόψει. Όταν και σ’ αυτά που «μπορεί» να κόψει οι τιμές πλέον πετάνε.

Παρενθετικά δε: μέσα σ’ αυτό το απίστευτο κλίμα, με την 9η επέτειο από το θάνατο του Γλαύκου Κληρίδη να πλησιάζει, στις 15 του μήνα, δεν θέλω ούτε να σκέφτομαι την προεκλογική τυμβωρυχία που θα δούμε και θα ακούσουμε φέτος. Τους έχω άξιους να πάνε να ολοφύρονται πάνω στον τάφο του, τον οποίο αμφιβάλλω εάν τον επισκέφθηκαν ποτέ από την κηδεία και μετά. Κρατάω μια επιφύλαξη μήπως και έπαιξε κάνα μνημόσυνο εκεί σε κάποια φάση. Αλλιώς, αποκλείεται.

Ας αλλάξουμε θέμα. Το «έλα να δεις» έγινε, και πάλι καλά, μετά τις δηλώσεις Νουρή στο ΡΙΚ και τη ρατσιστική του πατάτα για το Πουρνάρα και τους τάχα 1.100 φορείς του HIV και 800 άλλους με φυματίωση. Όσο κι αν το ΥΠΕΣ προσπάθησε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις αποσύροντας τα όσα είπε ο υπουργός, το πράγμα ήταν και παραμένει εξαιρετικά σοβαρό για πολλούς λόγους.

Πρώτον, διότι φανερώνει μια ανεπίτρεπτη άγνοια για υπουργό. Άγνοια, τόσο ως προς τις διαστάσεις ενός εξαιρετικά σοβαρού θέματος όσο και ως προς τα στοιχειώδη, ειδικά σε σχέση με τον HIV και την προσπάθεια, τέσσερις δεκαετίες μετά, να αλλάξουν οι αντιλήψεις στην Κύπρο όπως άλλαξαν και στον πολιτισμένο κόσμο και να μειωθεί η προκατάληψη, ο φόβος και ρατσισμός απέναντι στους φορείς. Ο οποίος εδώ καλά κρατεί.

Η σκληρή δουλειά τόσων ανθρώπων στον τομέα της δημόσιας υγείας, αλλά και στις οργανώσεις των εθελοντών, εξανεμίστηκε με το που άνοιξε το στόμα του ένας Νουρής, και στην προσπάθειά του να τρομοκρατήσει, όπως πάντοτε κάνει, είπε αυτή την ανοησία, η οποία ήταν και ψευδής επί της ουσίας. Το εάν προκλήθηκε το όλο πράγμα από ένα απαράδεκτο σχόλιο του συναδέλφου για τους τριτοκοσμικούς που μας έρχονται με αρρώστιες, τάχα, δεν είναι δικαιολογία για να είναι και ένας υπουργός τόσο αστοιχείωτος πια και τόσο εγκληματικά ανεύθυνος.

Ουδείς αμφισβητεί ότι υπάρχει πρόβλημα με τον αριθμό των προσφύγων. Και είναι μεγάλο. Όμως, την ίδια ώρα, κανείς δεν μπορεί και δεν πρέπει να ξεχάσει ότι η έκταση του προβλήματος οφείλεται στο ίδιο το ΥΠΕΣ το οποίο είχε τεθεί στην υπηρεσία του μηχανισμού πώλησης διαβατηρίων για τον πλουτισμό της γνωστής παρέας του Προέδρου, των φίλων του και όλων των υπολοίπων. Εάν ασχολούνταν με τη δημιουργία και τη στελέχωση του Προσφυγικού Δικαστηρίου, ως όφειλαν, τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά και το βουνό των αιτήσεων δεν θα είχε δημιουργηθεί. Άλλα είχαν άλλες δουλειές, δικές τους.

Οπότε, το να παρουσιάζει κανείς ομάδες ανθρώπων ως κινούμενες υγειονομικές βόμβες μπορεί να αποσπά την προσοχή από την εγκληματική διαχείριση της κυβέρνησης, όμως, ούτε την κατάσταση τη βοηθά, αντιθέτως, ο φόβος την επιδεινώνει, ούτε και πρόκειται να γίνει η πρώτη περίπτωση στην Ιστορία όπου ο ρατσισμός, και μάλιστα ο τόσο χυδαίος, έχει παράξει οτιδήποτε καλό.

Ο Νίκος Νουρής οφείλει να καταλάβει ότι η όποια ατζέντα, δική του στον ΔΗΣΥ ή της υπόλοιπης «λαϊκής δεξιάς», οφείλει να έπεται και όχι να προηγείται των συνταγματικών και άλλων υποχρεώσεων ενός υπουργού. Ενός στοιχειωδώς σοβαρού υπουργού τουλάχιστον. Αν φιλοδοξεί να γίνει κάποτε.

Για όλους εμάς οι οποίοι δεν αρνούμαστε το πρόβλημα, ούτε υποστηρίζουμε ότι υπάρχει μαγικός τρόπος διαχείρισης, ή ότι πρέπει να ανοίξουμε τα σύνορα για να έρθουν όσοι θέλουν και θα τα βρούμε για να ζήσουμε όλοι χωρίς προβλήματα, η οδός είναι η σοβαρή διαχείριση, η αποφυγή στιγματισμού ανθρώπων και ρατσισμού, κοινού ρατσισμού, και η απαίτηση αυτοί που αναλαμβάνουν αξιώματα να γεμίζουν τις καρέκλες που αναλαμβάνουν και μεταφορικά πέρα από κυριολεκτικά.

Υπάρχουν διαδικασίες, είναι ένα ζήτημα το οποίο αντιμετωπίζουν όλα τα κράτη και το οποίο θέλει διαχείριση. Και στη διαχείριση δεν χωρά η αθλιότητα και ο λαϊκισμός, Νίκο Νουρή