Γιορτάζουμε τη βλακεία μας

Πριν λίγες μέρες και συγκεκριμένα την 1η Οκτωβρίου, γιορτάσαμε, όπως άλλωστε συμβαίνει κάθε χρόνο, την επέτειο της Κυπριακής Ανεξαρτησίας. Όλα τα κανονικά κράτη το ίδιο πράττουν για να γιορτάσουν τη σύσταση του κράτους τους. Η ιδιομορφία στη δική μας περίπτωση έγκειται στη λέξη «κανονικό» και στη λέξη «γιορτάζω». Πράγματι, διερωτήθηκε κανείς τι γιορτάζουμε; Ακόμα, έχουμε αντιληφθεί ότι κανονικό κράτος είναι αυτό που ασκεί κυριαρχία στα εδάφη του και στις θάλασσές του;

Ποια Δημοκρατία γιορτάζουμε; Μήπως αυτήν που δημιουργήθηκε με τις Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου και μετά από 62 χρόνια καταφέραμε να την καταστήσουμε μισή. Κακά τα ψέματα, αλλά για διεθνώς αναγνωρισμένη ελληνοκυπριακή κοινότητα θα έπρεπε να μιλούμε και όχι για Κυπριακή Δημοκρατία. Ακόμα αν στο τέλος ευοδωθούν οι προσπάθειες των Τούρκων για αναγνώριση του ψευδοκράτους, τότε τι θα γιορτάζουμε; Το να γιορτάζεις μισές πατρίδες είναι όχι μόνο ουτοπία αλλά και αναίδεια. Αυτό όμως που προκαλεί έκπληξη είναι οι διακηρύξεις των πολιτικάντηδών μας περί ανάγκης διαφύλαξης του κύρους της Κυπριακής Δημοκρατίας. Μα επιτέλους, τώρα που έγινε μισή νοιαστήκαμε για το κύρος της;

Σίγουρα, η Τουρκία έπαιξε σημαντικότατο ρόλο στη σημερινή κατάσταση. Όμως, εμείς τι κάναμε για να διαφυλάξουμε το κράτος μας του 1960; Μήπως δημιουργώντας την οργάνωση Ακρίτας για εξόντωση των Τ/Κ, μήπως με τα 13 σημεία του εθνάρχη μας. Επιπρόσθετα, μετά την τουρκική εισβολή, τι κάναμε για να ανατρέψουμε τα τετελεσμένα; Πώς ανταποκριθήκαμε στις πάμπολλες ευκαιρίες που μας παρουσιάστηκαν για να επανενώσουμε την πατρίδα μας; Μήπως προσπαθήσαμε να ανατρέψουμε την εισβολή με την απόρριψη του δυτικού σχεδίου του 1978, μήπως με τα βροντερά και δακρύβρεχτα όχι του 2004, μήπως με τα τσιμεντώματα του ΝΑΙ, που στο τέλος το μόνο που τσιμεντώσαμε είναι η οριστική διχοτόμηση ή τέλος με τις εθνικά απαράδεκτες συμπεριφορές μας στο Κραν Μοντανά τον Ιούλιο του 2017; Μνημείο υποκρισίας. Τώρα νοιαστήκαμε για ένα κράτος το οποίο δεν θελήσαμε ποτέ. Υπό τις σημερινές περιστάσεις, αν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί με την ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας των 62 χρόνων, μνημόσυνα θα έπρεπε να οργανώνουμε και όχι γιορτές και πανηγύρια.

«Σκοπός, να θωρακίσουμε τη Δημοκρατία από τις επιβολές των άλλων», δήλωσε μετά το πέρας της παρέλασης ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Σίγουρα έχει δίκαιο. Καθήκον η θωράκιση του κράτους μας. Όμως, πώς θωρακίζουμε την ύπαρξή μας από τις «επιβουλές» των «δικών» μας, που επιμένουν ακόμα στα μεγάλα λόγια και στα κούφια συνθήματα; Πώς πείθουμε τη διεθνή κοινότητα να εμπλακεί ενεργά στις προσπάθειες για επανένωση, τη στιγμή που εμείς οι ίδιοι δεν ξέρουμε τι θέλουμε; Τι λύση επιζητούμε; Λύση με σωστό περιεχόμενο; Ενιαίο κράτος, χαλαρή ομοσπονδία ή ομοσπονδία χωρίς πολιτική ισότητα, την οποία ο Πρόεδρός μας την αποκαλεί πολιτική ανισότητα;

Εδώ έγκειται η περιπλοκότητα του Κυπριακού. Ένα χιλιοσυζητημένο πρόβλημα, το οποίο θα μπορούσε να λυθεί σε λίγες μέρες, κατάντησε το μακροβιότερο διεθνές πολιτικό ζήτημα. Η τουρκική αδιαλλαξία είναι ένα γεγονός που δεν μπορεί κανένας να αμφισβητήσει. Όμως, όσον αναφορά τον διεθνή παράγοντα, ευθύνες φέρουμε και εμείς, όπως άλλωστε καταγράφεται στις εκθέσεις του ΓΓ προς το Συμβούλιο Ασφαλείας μετά το ναυάγιο στο Κραν Μοντανά. Πολύ σωστά θεωρούμε κατάρα και ανάθεμα τη λύση δυο κρατών, αλλά, από την άλλη, υπάρχουν μαρτυρίες ότι εμείς οι ίδιοι μιλούσαμε για αυτήν την κατάρα. Στις εκδηλώσεις για την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, μετά την ένταξή μας στην ενωμένη Ευρώπη, δίνεται έμφαση στην ιδιότητά μας ως πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δυστυχώς, πανηγυρίζουμε τη βλακεία μας. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Καταστρέψαμε τον σημαντικότερο καταλύτη για λύση, αυτόν της ένταξης, και συνάμα γιορτάζουμε την ιδιότητά μας ως ευρωπαϊκό κράτος. Πράγματι, πόσο δίκαιο είχε ο Αλβέρτος Αϊνστάιν όταν έλεγε, «Μόνο δύο πράγματα είναι άπειρα: το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία, και ως προς το σύμπαν διατηρώ κάποιες αμφιβολίες».

Όλοι, εν πομπή και παρατάξει, παρόντες στους εορτασμούς, όλη η «εθνικοφροσύνη» παρούσα για να διακηρύξει τη θέλησή μας για την προστασία μιας Δημοκρατίας, την οποία δεν θελήσαμε και δεν σεβαστήκαμε ποτέ. Αντίθετα, στηριχθήκαμε στο «Δεν θα ανθέξουν» του εθνάρχη μας και πλέον, με την τροπή που πήρε η κατάσταση, είναι αμφίβολο αν αυτοί που θα «ανθέξουν» θα είμαστε εμείς ή οι Τ/Κ.

Αυτό είναι το μεγάλο μας πρόβλημα. Στα συνθήματα και στα κούφια λόγια είμαστε πρώτοι, στην ουσία όμως είναι που υστερούμε. Παρουσιαζόμαστε «εθνικόφρονες» αλλά ξεχνούμε τον σωστό ορισμό της εθνικοφροσύνης, που εύστοχα παραθέτει στο βιβλίο του, «Η κατάθεσή μου», ο Γλαύκος Κληρίδης. «Εθνικόφρων είναι αυτός που σκέφτεται εθνικά αλλά είναι και σώφρων». Δυστυχώς, στην πορεία του Κυπριακού και στα 62 χρόνια της Κυπριακής Δημοκρατίας, οι προειδοποιήσεις πάμπολλες. Όλες όμως έπεφταν στο κενό, σε ώτα μη ακουόντων.

Το 1956, ο τότε Άγγλος υπουργός Αποικιών Άλαν Λένοξ Μπόυντ, μετά το ναυάγιο των συνομιλιών, είπε στον εθνάρχη μας: «Ο Θεός ας σώζει τον λαό σου». Δυστυχώς, η προειδοποίηση των Άγγλων κατέληξε, 18 χρόνια μετά, στη συμφορά της τουρκικής εισβολής του 1974. Ακόμα, πολύ πρόσφατα, ο κατά τον Πρόεδρο «επιτήδεια ουδέτερος» ΓΓ των ΗΕ, μετά το τραγικό ναυάγιο στο Κραν Μοντανά τον Ιούλιο του 2017, και αυτός με παρόμοιο ύφος μας είπε, «Καλή τύχη στον Βορρά και στον Νότο». Δυστυχώς, φτάσαμε στο σημείο που το μόνο που μπορούμε να ευχηθούμε είναι να επαληθευτεί ο Αντόνιο Γκουτέρες, ως προς την ευχή της καλής τύχης και αυτήν τη φορά να εισακουστεί η ευχή του Άλαν Λένοξ Μπόυντ, δηλαδή ο Θεός να διασφαλίσει την ύπαρξη του ελληνισμού σε αυτήν τη μαρτυρική γη.