Το ΑΚΕΛ επέλεξε να τρέξει με το λάθος άλογο

Η απόφαση του ΑΚΕΛ τον περασμένο Μάιο να πορευτεί με τον Ανδρέα Μαυρογιάννη είχε προκαλέσει εύλογες απορίες. Κι αυτό, καθώς η συγκεκριμένη υποψηφιότητα ακύρωνε ολόκληρο το αφήγημα του κόμματος στο Κυπριακό, δεν διασκέδαζε τις ανησυχίες που δημιουργούσε το ΑΚΕΛ στην οικονομία, αλλά ούτε διέθετε δικό της ανάστημα. Δεν ήταν μια προσωπικότητα ιδιαίτερα γνωστή ή δημοφιλής που θα επέτρεπε στο ΑΚΕΛ να ξεκινήσει από πλεονεκτική αφετηρία, και το πιο σημαντικό, λόγω της θέσης του ως ο διαπραγματευτής στην κυβέρνηση Αναστασιάδη, ήταν μια επιλογή που δίχαζε την Αριστερά.

Οι απορίες που συνόδευαν την επιλογή Ανδρέα Μαυρογιάννη επιτείνονταν και από το γεγονός ότι η εναλλακτική του Αχιλλέα Δημητριάδη, που σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες είχε οδηγηθεί στα κομματικά όργανα, θεωρητικά τουλάχιστον ήταν πιο ασφαλής επιλογή: Δεν είχε βαρίδια στο Κυπριακό, ήταν πιο αναγνωρίσιμος, με καλές προσβάσεις στην αστική Λευκωσία, ενώ δεν ήταν μια υποψηφιότητα αμφιλεγόμενη, υπό την έννοια ότι δεν δημιουργούσε αντιδράσεις εντός ΑΚΕΛ. Επιπλέον, ήταν ήδη στην κούρσα τον προεδρικών και είχε ως αφετηρία ένα ποσοστό κοντά στο 5% (σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις τότε), με απήχηση στο ΑΚΕΛ, την ώρα που ο Ανδρέας Μαυρογιάννης όχι μόνο ξεκινούσε από το μηδέν, αλλά έπρεπε να πείσει και όσους είχαν κινηθεί προς την υποψηφιότητα Αχιλλέα Δημητριάδη να μετακινηθούν στη δική του.

Τα θεωρητικά μειονεκτήματα του εκλεκτού του ΑΚΕΛ επιβεβαιώθηκαν από τις πρώτες κιόλας τοποθετήσεις του υποψηφίου, ο οποίος έδειχνε αδυναμία να ισορροπήσει μεταξύ του αφηγήματος που πρότασσε (ακόμα και λίγες βδομάδες πριν) ως διαπραγματευτής και αυτού που θα έπρεπε να υιοθετήσει ως υποψήφιος πλέον του ΑΚΕΛ. Κάτι που ανάγκαζε το ΑΚΕΛ να σπαταλά χρόνο και ενέργεια στο να δικαιολογεί την απόφασή του και να «κατατάσσει» σε επίπεδα τις διαφωνίες με τον Ανδρέα Μαυρογιάννη, και τον Ανδρέα Μαυρογιάννη για βδομάδες να αδυνατεί να τοποθετηθεί πειστικά στο Κυπριακό. Η άβολη προσπάθειά του στο πρώτο debate να αναιρέσει τα όσα για τέσσερα και πλέον χρόνια υποστήριζε, χρεώνοντας τις ευθύνες για το ναυάγιο στον Νίκο Χριστοδουλίδη (με αναφορές σε ιδιωτικές συνομιλίες με τον πρώην ΥΠΕΞ), έριξε περαιτέρω σκιές στην αξιοπιστία του και λιγότερο φως ως προς το τι εκπροσωπεί, αλλά επισκιάστηκε από το γεγονός ότι δεν έκανε το μεγάλο λάθος στην πρώτη ουσιαστικά πολιτική του παρέμβαση. Η όλη παρουσία του όμως στο δεύτερο debate με τους κύριους ανθυποψηφίους του, τρεις σχεδόν μήνες μετά, ανέδειξε όλες τις παθογένειες της υποψηφιότητάς του. Δεν κέρδισε πόντους στο Κυπριακό, δεν κατάφερε σε κανένα σημείο να κατευθύνει τη συζήτηση σε ζητήματα, όπως η διαφθορά, όπου οι αντίπαλοί του -λόγω της συμμετοχής τους στην κυβέρνηση- ήταν ευάλωτοι, δεν εκμεταλλεύτηκε το θέμα των fake accounts, ενώ στην οικονομία έδειξε εντελώς πρόχειρος και απρόθυμος να διαφοροποιηθεί έστω σε σημεία από το ΑΚΕΛ. Ως αποτέλεσμα, όχι μόνο δεν διασκέδασε τις ανησυχίες που κουβαλούσε ως ο υποψήφιος του ΑΚΕΛ, αλλά τις επέτεινε.

Πέντε μέρες μετά, η παρουσία του Αχιλλέα Δημητριάδη στο debate με τους Νίκο Χριστοδουλίδη και Αβέρωφ Νεοφύτου, κατέδειξε και πρακτικά ότι η επιλογή Μαυρογιάννη δεν είχε πολιτική λογική. Ο Αχιλλέας Δημητριάδης έκανε όλα όσα δεν έκανε ο Ανδρέας Μαυρογιάννης, κατευθύνοντας τη συζήτηση στα δυνατά του σημεία και προβάλλοντας τα αδύνατα σημεία των ανθυποψηφίων του, κερδίζοντας πόντους εκεί και όπου έπρεπε. Στο Κυπριακό, χωρίς βαρίδια, ανέδειξε το γεγονός ότι «από το παρά 5 της λύσης το 2017, είμαστε σήμερα στο παρά τρίχα της διχοτόμησης», παίζοντας καλά το χαρτί της αξιοπιστίας που συχνά προτάσσει ο Αβέρωφ Νεοφύτου και εκθέτοντας τους δύο ανθυποψήφιούς του ως αναξιόπιστους. Χρέωσε, με επιχειρήματα, την πορεία του περιουσιακού στον Νίκο Χριστοδουλίδη και την κυβέρνηση, και αξιοποίησε τη δήλωση Αβέρωφ Νεοφύτου ότι θα υπέγραφε το πλαίσιο Γκουτέρες, παραπέμποντας στις ευθύνες του για την πορεία του Κυπριακού. Στο θέμα της διαφθοράς, προέβαλε πειστικά και επίμονα το ζήτημα των «χρυσών» διαβατηρίων, κεφαλαιοποιώντας πάνω στις δυσκολίες που είχαν οι ανθυποψήφιοί του. Επέμεινε στο ζήτημα των fake accounts και έθιξε το γεγονός ότι, αντί να κάνει τη δουλειά του ως υπουργός, ο Νίκος Χριστοδουλίδης έκανε προεδρολογία. Ενώ με την απάντησή του στο ερώτημα για τα μηνύματα που τον αφορούσαν (στα οποία ο Νίκος Χριστοδουλίδης έκανε λόγο πως τον ενδιαφέρουν μόνο τα χρήματα), ότι «αν με ενδιέφεραν τα χρήματα θα έβγαζα διαβατήρια να μου τα περνά από το Υπουργικό ο κ. Χριστοδουλίδης», έγραψε το highlight της βραδιάς. Έστειλε το μήνυμα ότι ο ίδιος δεν συμμετείχε σ’ ένα πρόγραμμα που εξέθεσε τη χώρα και την ίδια στιγμή κατέστησε ξεκάθαρο κομμάτι της διαφθοράς και τον Νίκο Χριστοδουλίδη. Ακόμα και στην οικονομία, όπου εμφανώς δεν είναι ο τομέας του -σε αντίθεση με τον Ανδρέα Μαυρογιάννη- έδειξε να αντιλαμβάνεται τα όριά του και εμφανίστηκε προσεκτικός στρέφοντας τη συζήτηση στο τίμιο κράτος. Φάνηκε ικανός εκεί που ο Ανδρέας Μαυρογιάννης αποδείχθηκε αδύνατος, επιτείνοντας τις απορίες για την επιλογή του ΑΚΕΛ.

Τον Ιούλιο, στο άρθρο μου «Το ΑΚΕΛ έχει ήδη ηττηθεί», έγραφα ότι με την επιλογή Μαυρογιάννη, το ΑΚΕΛ κατάφερε να μετατοπίσει τη συζήτηση στον δικό του υποψήφιο, να καταστεί κομμάτι του προβλήματος και της πορείας και να επιτείνει το χάσμα με τη βάση. Οι τελευταίοι τρεις μήνες όμως έδειξαν και κάτι άλλο: Ότι πέραν των θεωρητικών μειονεκτημάτων της επιλογής, ο Ανδρέας Μαυρογιάννης κουβαλά και τα δικά του σημαντικά, πρακτικά προβλήματα. Ήταν ξεκάθαρο βλέποντας τους Μαυρογιάννη-Δημητριάδη στα δύο debates, με διαφορά πέντε ημερών: Το ΑΚΕΛ επέλεξε να τρέξει με το λάθος άλογο.

antopoly@cytanet.com.cy