Δεν είναι θέμα ανικανότητας, αλλά φθοράς και διαφθοράς. Όλων...

Εάν είναι η γελοιοδέστερη, δεν μπορώ να το πω με ασφάλεια. Είναι όμως μια από τις γελοιότερες των πολλών γελοίων συζητήσεων, τις οποίες κάνουμε και ξανακάνουμε σ’ αυτή τη χώρα. Γνωρίζοντας μάλιστα ότι συζητάμε ανώφελα, για να γίνεται κουβέντα και μόνο, αλλά και για να δείχνουμε το ενδιαφέρον μας. Και το ότι, βέβαια, έχουμε άποψη. Η οποία κάτι σημαίνει κιόλας.

Άποψη μπορεί να έχουμε όταν μιλάμε για τo συγκεκριμένο, το ζήτημα της βίας στα γήπεδα, αυτό όμως που μας λείπει είναι η ειλικρίνεια. Με τον εαυτό μας και με τους άλλους.

Θέλετε, γιατί μας βολεύει ο καθωσπρεπισμός όταν σηκώνουμε το δάχτυλο ψηλά και κηρύττουμε ότι κάποιοι πρέπει να κάνουν κάτι επιτέλους; Θέλετε, γιατί χανόμαστε στην αρρώστια των ημερών, την πολιτική ορθότητα, προσπαθώντας να καταλάβουμε «αυτά τα παιδιά», προκειμένου να εξυψώσουμε και πάλι τον «πονόψυχο» και βαθιά κοινωνικοποιημένο τάχα εαυτό μας και να δείξουμε ότι κατέχουμε όσα δεν κατέχουμε και ότι ως προχωρημένοι που είμαστε, δεν τα καταδικάζουμε «αυτά τα παιδιά» κ.λπ.;

Όποιος κι αν είναι ο λόγος, το θέμα είναι και παραμένει ένα: είμαστε ανειλικρινείς. Το ζήτημα της βίας στα γήπεδα είναι απλά μια βολική συζήτηση, μέσα από την οποία εσείς δείχνετε πνεύμα και εμείς, πέρα από αυτό, βγάζουμε και το ψωμί μας, χωρίς ούτε εμείς ούτε εσείς να αγγίζουμε την ουσία των πραγμάτων. Εμείς δε, εμείς που βιοποριζόμαστε κιόλας από όλα αυτά, είμαστε διπλά κατάπτυστοι όταν συζητάμε τα πάντα, τα πάντα όμως, πλην της ουσίας των πραγμάτων.

Τις τελευταίες μέρες, υπήρξαν απανωτά κρούσματα τέτοιας βίας. Σήμερα, ο συνάδελφός μας, ο Γιάννης Πάζουρος, γράφει για το ζήτημα της φάρσας, διότι τέτοια είναι και σε αντίθεση με τις πλείστες του είδους στη χώρα μας, δεν έγινε τυχαία και από ανικανότητα αλλά από πρόθεση και λόγω συμφερόντων, με την περιβόητη Κάρτα Φιλάθλου. Ένα πράγμα το οποίο φτιάχτηκε και διατηρήθηκε γελοίο επί σκοπού, τόσο μάλιστα που πλέον αναπαράγεται κανονικά, πλαστογραφείται δηλαδή και ούτε καν σκανάρεται στα γήπεδα.

Αν θέλαμε να είμαστε ειλικρινείς, λοιπόν, θα μπορούσαμε για αρχή να το πάρουμε από εδώ. Και να πούμε ότι σε ένα άθλημα που πλέον οι ομάδες πωλούνται ανοιχτά σε μαφιόζους και το «σπορ» χρησιμοποιείται για να κάνουν άλλες δουλειές ακόμα και κοινοί κακοποιοί, θα έπρεπε να είναι αφελής κανείς για να πιστέψει ότι θα επέτρεπαν ποτέ όλοι αυτοί και όλοι οι άλλοι, ειδικά σε ένα κράτος και μια κοινωνία τόσο διεφθαρμένα όσο τα δικά μας, να αδειάσουν τα γήπεδα από τους πιο πολύτιμους των πελατών τους, τους πιο φανατικούς και τους πιο ανεγκέφαλους.

Πόσω μάλλον όταν οι κακοποιοί γίνονται και λαϊκά σύμβολα στο τέλος.

Αυτό ήταν το πρόβλημα με την Κάρτα Φιλάθλου. Ούτε καν όλοι εκείνοι οι ανόητοι οι οποίοι φώναζαν ότι θα τους «φακελώνουν» και ότι θα ήταν διάτρητα τα… προσωπικά τους δεδομένα, λέει, ωσάν να μην τα βγάζουν οι ίδιοι, πολύ περισσότερο μάλιστα σε δημόσια θέα και ωσάν να κόφτει κάποιον ποιος είναι ο κάθε αμπάλατος ο οποίος δυσκολεύεται να γράψει το όνομά του και επιμένει είτε είναι 17, είτε 37, να συμπεριφέρεται σαν να είναι 7 –και πολλά λέω.

Ούτε αυτοί ήταν όμως το πρόβλημα.

Το πρόβλημα είναι ότι πίσω από το άθλημα, κρύβεται πλέον μια ολόκληρη κατάσταση η οποία φυσικά και δεν έχει σχέση με τον αθλητισμό και ούτε προσφέρει το παραμικρό στην κοινωνία, την οποία διαχρονικά διαφθείρει και απομυζά. Σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που αυτή η βλαμμένη κοινωνία ανέχεται, την ώρα που της λείπουν στοιχειώδη να πριμοδοτεί με τους φόρους της αυτό το αδιαφανές θέαμα, το οποίο διαχειρίζονται συμφέροντα αλλότρια και μαζί τους ό,τι πιο διεφθαρμένο έχει να επιδείξει αυτός ο τόπος, είτε είναι του δρόμου και φαίνεται τέτοιο, είτε είναι καλοσιδερωμένο.

Και το κάνει, διότι πρωτίστως η ίδια ζει μέσα στον φανατισμό που καταδικάζει. Και η ίδια είναι που τον μεταδίδει στα παιδιά της, ακόμα και όταν δεν το καταλαβαίνει, θεωρώντας ότι αυτό που τους μεταδίδει είναι κάτι πιο υγιές ή λιγότερο κακό, αρνούμενη να παραδεχθεί ότι υπάρχουν πολλές πιθανότητες το παιδί να καταλήξει σε άλλες καταστάσεις, ειδικά όταν υπολείπεται παιδείας και ικανότητας να ιεραρχεί τα σημαντικά στη ζωή πράγματα, όπως να σέβεται τους άλλους αλλά και να γνωρίζει πόσο λίγος είναι στ' αλήθεια ο χώρος που του αναλογεί στην κοινωνία. Ο χώρος που αναλογεί στον καθένα μας. Και πως σαφέστατα, δεν του ανήκει ό,τι βλέπει γύρω του.

Σε μια κοινωνία στην οποία φυσικά και δεν ισχύουν όλα αυτά, μια κοινωνία μικρή και απαίδευτη ως επί το πλείστον, η οποία βαριέται τη ζωή της -συχνά και τα παιδιά της- και δεν έχει άλλες διεξόδους από τις φοβίες, τις μαζικές ψυχώσεις και την αναζήτηση τρόπων εκτόνωσης, είναι λογικό ότι τέτοιες βιομηχανίες θα ανθούν. Είναι λογικό ότι όσες φορές και αν φτιαχτούν Κάρτες Φιλάθλων, το σύστημα δεν θα λειτουργήσει διότι η λειτουργία τους δεν ευνοεί τα συμφέροντα του ποδοσφαιρικού υποκόσμου, ούτε και το πρωτόγονο ένστικτο όλων εκείνων που ολοφύρονταν όταν εφαρμόστηκε η Κάρτα για το ότι άδειασαν τα γήπεδα και έπεσε ο παλμός! Χωρίς κανείς να τους ρωτήσει εάν τελικά πήγαιναν στο γήπεδο για να δουν τον αγώνα ή να αναλύσουν τι ήθελαν να κάνουν με τις μανάδες των αντιπάλων, ποδοσφαιριστών και φιλάθλων ή να κρατούν τα αχαμνά τους, πιθηκίζοντας από γενιά σε γενιά.

Σε μια τέτοια κοινωνία, είναι τουλάχιστον αναμενόμενο ότι όλοι θα ξεκινούν από το αποτέλεσμα και τα έκτροπα, χωρίς κανείς να τολμά να αγγίξει την ουσία, αφού αναλόγως της περίπτωσης, θα δικαιολογούν ενίοτε τα δικά τους έκτροπα και τον πουλημένο διαιτητή –χωρίς μάλιστα να μπορεί να πει κανείς ότι δεν συμβαίνει και αυτό. Η διαφθορά είναι παντού.

Το ποδόσφαιρο είναι ένα εμπορικό προϊόν, είναι μια βιομηχανία. Και σε μια τέτοια χώρα, μια χώρα που βουλιάζει στη διαφθορά και στην οποία οι νόμοι είναι σύγχρονοι και θαυμάσιοι, πλην όμως δεν εφαρμόζονται στις πλείστες των περιπτώσεων λόγω της διαφθοράς και της συντηρούμενης πολύτιμης αναρχίας που χρειάζεται η εξάρτηση από μια τέτοια βιομηχανία, είναι φυσικό επόμενο να βρίσκεται σ’ αυτό το χάλι φανατίζοντας και διαφθείροντας.

Όσο ο κόσμος δεν γυρίζει την πλάτη σ’ αυτό το κοινωνικό κακό και αντιθέτως, θέτει τα παιδιά του στο έλεος αυτής της βιομηχανίας μεταδίδοντάς τους ότι είναι μια υψηλή -αν όχι και η υψηλότερη- ιδεολογία τάχα (!), το κακό θα διαιωνίζεται.

Όποιοι πιστεύουν ότι όλοι αυτοί θα αφήσουν ποτέ να ρυθμιστεί έστω και ελάχιστο το πράγμα προκειμένου να σταματήσουν τα έκτροπα και να μην μεταδίδεται αυτή η κοινωνική αρρώστια και σε άλλα αθλήματα, αλλά και στην κοινωνία ευρύτερα, είναι απλά αφελείς. Τραγικά, μάλιστα.