Foul play στα ΜΚΔ; Ε, πώς να μην συγκλονιστούν; Θα το αντέξουν άραγε;

Κάτι τέτοιες στιγμές, που λέτε, έρχεται στο μυαλό μου ο Παμπορίδης. Ειδικά το πόσο ακριβά είχε πληρώσει το γεγονός ότι επέλεξε να είναι ο μοναδικός, νομίζω, πολιτικός στον τόπο μας ο οποίος χρησιμοποιούσε τα ΜΚΔ, το Twitter συγκεκριμένα, όπως γούσταρε και χωρίς να προσμετρά το επικοινωνιακό κόστος.

Ήταν λάθος; Εξαρτάται πώς το βλέπεις κανείς. Αν με ρωτάτε και για τους πολιτικούς αλλά και για τους δημοσιογράφους και για πολλούς άλλους αυτού του τύπου η έκθεση είναι ακόμα πιο προβληματική, αφού σε οδηγεί σε ανώφελους καβγάδες με ανθρώπους που συχνά δεν ξέρεις και συχνότερα δεν θα πρόσεχες εάν τους γνώριζες από κοντά, όχι με την καλή τουλάχιστον έννοια, την ώρα που στα μάτια ενός μεγάλου μέρους της κοινής γνώμης, του καθωσπρέπει, πάντα θα κάνεις κάτι λάθος: αυτό που λες, ο τρόπος που το λες, το ότι απάντησες, το ότι δεν απάντησες, το ότι ειρωνεύτηκες, το ότι… Πάντα χαμένος.

Προσωπικά, εάν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω δεν θα έμπαινα ποτέ. Είναι φθορά και μόνο η τριβή με τα ΜΚΔ. Πραγματικά. Τίποτα άλλο δεν είναι. Το υποβάλλουμε απλώς στον εαυτό μας στη συνταγή που μας σερβίρει η εταιρεία που πουλάει το κάθε τέτοιο προϊόν. Διότι αυτό είναι. Και εάν έχεις ζωή, η όλη εμπειρία είναι μια χρονοβόρα και ανώφελη ενασχόληση με κάτι το οποίο είναι τοξικό και επιβλαβές ακόμα κι όταν δεν μοιάζει έτσι. Είναι κάτι σαν το κάπνισμα της εποχής μας.

Άλλωστε έκανα αρκετά χρόνια για να μπω. Θα μου πείτε γιατί μένω; Για να προβάλλω τη δουλειά μου, τάχα, που δεν την προβάλλω και τόσο τελικά και διότι, ναι, έγινε μέρος της ζωής μου πια. Όπως και όλων. Ασχολούμαι λιγότερο ευτυχώς. Αλλά δεν τα κλείνω, όπως πραγματικά θα ήθελα. Και θα έπρεπε.

Πίσω στον Παμπορίδη. Ήταν, λοιπόν, ο μοναδικός πολιτικός ο οποίος εφάρμοσε την τακτική να χειρίζεται τα ΜΚΔ μακριά από επικοινωνιακές φόρμες, να λέει τα πράγματα όπως τα ένιωθε και να είναι ο εαυτός του. Ακόμα το κάνει. Από το ποδόσφαιρο μέχρι το ΓεΣΥ και τον Χριστόφια.

Το τελευταίο ήταν και αυτό που πλήρωσε τελικά, παρότι επιμένω πως τα ποσοστά του ΑΚΕΛ θα ήταν σαφέστατα ψηλότερα με εκείνον παρά με τον Μαυρογιάννη. Και όπως εξελίσσονται τα πράγματα, εκείνοι που τον σκέφτηκαν αποδεικνύεται ότι είχαν απόλυτο δίκαιο. Τώρα πια είναι αργά, αν και κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να αλλάξει μέχρι τον Φεβρουάριο.

Το παράδειγμα Παμπορίδη, όμως, μου ήρθε στο μυαλό όταν μπήκαμε το Σαββατοκύριακο στη διαδικασία να συζητούμε τα της εμπλοκής των πολιτικών στη σκοτεινή διάσταση των social media με τα fake accounts, τα trolls και τα υπόλοιπα, εξ αφορμής των καταγγελιών κατά του Νίκου Χριστοδουλίδη.

Παρόλο που τo τι ισχύει και πόσο αποτελεί αντικείμενο διερεύνησης, η σιωπή από πλευράς του δημιουργεί αναπόφευκτα εντυπώσεις σε ένα μέρος τουλάχιστον του εκλογικού σώματος. Τις διασώζει πάλι σε ένα άλλο, σύμφωνοι, με έναν πονηρό μάλιστα τρόπο αλλά και το πρώτο ισχύει, τι να γίνει;

Όμως, αυτό που με εντυπωσίασε προσωπικά εμένα, είναι η υποκρισία. Η υποκρισία των υπολοίπων, αλλά και ενός μεγάλου μέρους της κοινής γνώμης, το οποίο και σε αυτό, όπως και σε όλα τα άλλα, κλασικά κατά την κυπριακή πρακτική, εμφανίστηκε σοκαρισμένο από την καταγγελία!

Μπορεί, δεν λέω, κάποιοι να ζουν σε ένα σύμπαν παράλληλο, αλλά, για όσους από εμάς ζούμε εδώ, είτε το θέλουμε είτε όχι, νομίζω πως το μόνο που δεν μπορεί κανείς να παθαίνει είναι να σοκάρεται. Ειδικά από άτομα τα οποία είναι ενεργά στα social media και τα οποία γνωρίζουν και το γνωρίζουν όλα τους, και πολύ καλά, πώς παίζεται δυστυχώς το παιγνίδι σε αυτή τη σκοτεινή πλευρά της εικόνας. Δυστυχώς. Επιμένω.

Τι ήταν αυτό που τους ξάφνιασε αλήθεια; Υπάρχει κανείς ο οποίος δεν ξέρει, ειδικά στο δικό μας συνάφι, ποια αληθοφανή συνήθως accounts στο Twitter δουλεύουν για ποιο κόμμα ή και ποιον αρχηγό; Υπάρχει κάποιος ο οποίος δεν ξέρει ότι υπάρχουν ακόμα και πολιτικοί αρχηγοί με τέτοια accounts, δημοσιογράφοι, εκδότες; Σοβαρά τώρα;

Μέχρι και η Επαγρύπνηση έχει στήσει έναν λόχο με τέτοια και με troll accounts. Εάν δουλεύει κάτι ακόμα στο ΑΚΕΛ είναι αυτό.

Σαφώς και δεν είναι συγκρίσιμο με την καταγγελία έστω, εις βάρος ενός υποψηφίου Προέδρου, αυτό δεν το συζητάμε και, ναι, είναι η πρώτη φορά που καταγράφεται μια τέτοια καταγγελία, η οποία επιμένω πρέπει να ελεγχθεί επί της ουσίας και όχι μόνο.

Όμως, εμένα αυτό που πραγματικά με ενοχλεί είναι το να κάνουμε, ειδικά εμείς που τα γνωρίζουμε και τα γνωρίζουμε πολύ καλά, σαν να μην ξέρουμε ότι αυτές οι πρακτικές πλέον δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Για να μην πάω και στις ομάδες με τους… ωτακουστές κάποιων, έτσι;

Από εκεί και πέρα, ο καθένας και η καθεμία πιστεύω ότι οφείλει να είναι ειλικρινής με τον εαυτό του πρώτα και μετά με τους άλλους. Εάν θέλει να βαυκαλίζεται προκειμένου να επιλέξει το μη χείρον, όπως ακούω το τελευταίο διάστημα ως κυρίαρχη δικαιολογία των ενταγμένων -φανερά και μη- στα κόμματα, τότε καλό θα ήταν να μην φτάνει σε κατάσταση άρνησης και εθελούσιας αποκόλλησης από την πραγματικότητα.

Καλό δε, ειδικά για τη διαμόρφωση συλλογικού κριτηρίου το οποίο τόσο πάσχει στη χώρα μας, είναι το να… ξεκαβαλικεύουμε πού και πού και να αντιλαμβανόμαστε ότι ούτε υπερισχύουσα ψήφο διαθέτουμε, ούτε σε ιπποδρομιακή κούρσα ποντάρουμε και πρέπει ντε και καλά να εντοπίσουμε το γκανιάν, την ημέρα των εκλογών.

Στην κάλπη κάνουμε αυτό που επιτάσσει η λογική και η συνείδησή μας και, εάν πιστεύουμε ότι τα διαθέτουμε σε κάποιον βαθμό, μπορεί και να επιλέξουμε απλώς να στηρίξουμε κάποιον που δεν εκλέγεται μεν εκείνη τη φορά αλλά θεωρούμε απαραίτητο να τον/την κρατήσουμε στην πολιτική σε καιρούς ένδειας και μάλιστα τραγικής. Για παρακάτω. Αυτό προϋποθέτει μικρό «εγώ».

Έτσι που λέτε. Κάτι τέτοιες στιγμές σκέφτομαι τον Παμπορίδη ο οποίος τα έλεγε όπως γούσταρε και τα έλεγε ο ίδιος, όχι μέσω άλλων όπως κάνει το υπόλοιπο σινάφι μήπως και θιγεί η κουτοπονηριά και ο καθωσπρεπισμός μας.

Θα ήταν νομίζω ο μόνος που θα κατανοούσα εάν σήκωνε το δάχτυλο λέγοντας «ε όχι με fake accounts!». Προς τιμήν του δεν το έκανε. Το έκαναν άλλοι.

Απευθείας ή και μέσω αντιπροσώπων πάλι!...