Αθηναΐδειο Γυμνάσιο Καθολικής. Ένα μουσείο γεννιέται

Το να πίνεις έναν καφέ με ανθρώπους χαρούμενους σημαίνει πολλά. Το κέφι της Άντρης Χαραλάμπους, διευθύντριας του Αθηναΐδειου Γυμνασίου Καθολικής, όταν μιλά για το σχολείο της φέρνει αισιοδοξία και ελπίδα για το αύριο αυτού του τόπου, κόντρα στη μιζέρια των καιρών. Στις παρακάτω γραμμές σας παρουσιάζουμε ένα δείγμα, το απόσταγμα της κουβέντας μας. Γιατί υπάρχουν και τέτοιες διευθύντριες…  

Η ιδέα ξεκίνησε πριν από δύο χρόνια όταν πρωτοπήγα στο σχολείο. Από μεγάλη τύχη μια μέρα μου τηλεφώνησε η Σαλώμη Παπαδήμα, η οποία τότε δούλευε στο ΤΕΠΑΚ και εκείνη την περίοδο έγραφε ένα βιβλίο για τα πρώτα 30 χρόνια του σχολείου. Το σχολείο μας ιδρύθηκε το 1920. Με ρωτούσε για το αρχείο του σχολείου για να το επισκεφτεί. Ήταν και μένα οι πρώτες μου μέρες στο σχολείο οπότε ξεκίνησα να το ψάχνω. Όταν ήρθε η Σαλώμη στο σχολείο ήρθε με τον άντρα της, τον Μίμη Σοφοκλέους, ο οποίος είναι διευθυντής του Ιστορικού Αρχείου Λεμεσού.

Να σημειώσουμε εδώ ότι το γραφείο μου σου προκαλεί ένα δέος, έτσι τέλος πάντων το βρήκα, πολύ όμορφο. Ο Μίμης παρατηρητικά γυρνά το βλέμμα του πάνω στον πίνακα που υπήρχε εκεί και με ρωτά… Τι είναι αυτό; Εγώ του λέω δεν ξέρω και θέλει να τον κατεβάσει για να δει τι γράφει από πίσω. Ο πίνακας εν τω μεταξύ είναι πολύ βαρύς και με κάποια σκόνη πάνω. Μας βοηθούν κάποιοι καθηγητές, τον κατεβάζουμε, και τι βλέπει ο Μίμης; Έναν πίνακα θησαυρό του Όθωνα Γιαβόπουλου. Ενθουσιάζεται, βγάζουμε και κάποιες φωτογραφίες και κάπως έτσι ξεκίνησαν τα πράγματα. Από έναν πίνακα του 1919. Στην πορεία ανακαλύψαμε μάλιστα πως πουλήθηκε ανάλογος πίνακας του Γιαβόπουλου σε δημοπρασία στο Λονδίνο πάνω από 100.000 ευρώ, επομένως είναι το πολυτιμότερο αντικείμενο του σχολείου. Παρεμπιπτόντως, ο Γιαβόπουλος είναι παππούς του πρώην Προέδρου Γιώργου Βασιλείου. Τον πίνακα πρέπει να τον έκανε δώρο στην Αθηναΐδα Λανίτου, διευθύντρια και ιδρύτρια του σχολείου. Μάλιστα, δεν υπήρχε το κτήριο τότε και η ίδια μαζί με τρεις άλλες γυναίκες έβαζαν τα σπίτια τους για σχολείο. Ιδιόκτητο κτήριο το σχολείο απέκτησε το 1950. Η Αθηναΐς Λανίτου ήταν πολύ σπουδαία, ήταν διευθύντρια για 30 ολόκληρα χρόνια. Γι’ αυτό και προσπαθήσαμε και αλλάξαμε το όνομα του σχολείου και από Γυμνάσιο Καθολικής με εξαγγελία του υπουργού και μετά από παρουσίαση του βιβλίου της Σαλώμης μετονομάστηκε σε Αθηναΐδειο Γυμνάσιο Καθολικής.

Με τον Μίμη και τη Σαλώμη λοιπόν ξεκινήσαμε να γυρνάμε όλο το σχολείο και δεν φαντάζεσαι τι βρήκαμε. Μητρώα, χάρτες, αρχιτεκτονικά σχέδια, όργανα μουσικής και φυσικής και πολλά-πολλά άλλα. Έτσι σκεφτήκαμε να δημιουργήσουμε ένα μουσείο για να προστατευθούν όλα αυτά από τη φθορά του χρόνου αλλά και για να είναι προσβάσιμα σε μαθητές και κοινό.

Κάθε όραμα χρειάζεται και χρηματοδότηση. Δημιούργησα μια επιτροπή από καθηγητές και άκουσα πολλές ιδέες. Κίνησα όλες τις επίσημες διαδικασίες για άδειες εράνου κ.λπ. Έστειλα επιστολές στις τοπικές αρχές. Ανταποκρίθηκε η Μητρόπολη Λεμεσού, ο δήμαρχος, η Εφορεία που θα αναλάβει τις προθήκες, τα φώτα και τους χρωματισμούς. Όλο αυτό θα γίνει στον χώρο της εισόδου του σχολείου όπου περνούν οι μαθητές και οι καθηγητές. Ο Μίμης Σοφοκλέους με μια λειτουργό του αρχείου εν τω μεταξύ έκαναν μουσειακή μελέτη και πάνω στη μελέτη αυτή στηρίχτηκε μια ομάδα αρχιτεκτόνων. Όλοι αυτοί ήταν πάντα μαζί μου στην παρουσίαση της πρότασης. Ο υπουργός Παιδείας όταν τον επισκεφτήκαμε ανταποκρίθηκε θετικά και σήμερα είμαστε στη φάση των προσφορών. Επίσης, προσπαθώ να μιλώ στους μαθητές για την ιστορικότητα του σχολείου μας, αυτήν την παράξενα κρυμμένη μέχρι σήμερα…