Έξι μήνες ακόμα; Σας έχω και χειρότερα!

Αυτές τις μέρες, κάνω μετρήσεις επί καθημερινής βάσεως. Δύο μετρήσεις. Πρώτον, μετράω τους μήνες που μας απομένουν μέχρι τις εκλογές, χθες ήταν έξι ακριβώς, ολόκληροι έξι, μισός χρόνος εάν δεν έχετε συνειδητοποιήσει πλήρως πόσο θα κρατήσει αυτό το μαρτύριο, και, δεύτερον, μετράω τις μέρες μέχρι την άδειά μου, είκοσι μία στον αριθμό ή τρεις εβδομάδες, καιρός πολύς, όπως και να το δεις. Επίσης.

Δεν είναι η δουλειά, ούτε η Λευκωσία. Όχι. Η δουλειά παλεύεται παρά την κούραση, η δε Λευκωσία τον Αύγουστο χωρίς τους Λευκωσιάτες ειδικά, είναι μια πόλη θαυμάσια. Άλλες χρονιές, αναγκαστικά, έπαιρνα άδεια πάντα τον Αύγουστο και έφευγα, οπότε, γυρνώντας, την έβρισκα στο ίδιο χάλι και χειρότερο. Φέτος, θα τη χαρώ επιτέλους, όσο δεν θα δουλεύω. Από το lockdown το περιμένω.

Όχι λοιπόν. Το μέτρημα έρχεται σχεδόν αυτόματα. Ξεκινά από την αναπόφευκτη απελπισία της σκέψης, τι μας περιμένει ακόμα και για πόσο, την οποία εμείς στον Τύπο μπορούμε να την αποφύγουμε τόσο όσο ο βοθροκαθαριστής τη μυρωδιά. Και καταλήγει, πάλι εν μέσω απελπισίας, στη μοναδική παρηγοριά: την άδεια του καλοκαιριού.

Σε μια πρόταση περιγράφεται ως εξής: «Πόσο ακόμα θα το υποφέρουμε ρε γαμ…; Μα τόσο…; Γαμ…! Πότε έρχεται η άδεια; Γαμ…, αργεί ακόμα. Αλλά ας είναι. Όταν τελειώσει όμως τι γίνεται; Ου γαμ…!».

Όμως, ας μην χάνουμε την αισιοδοξία μας. Τα πράγματα πάντα μπορούν να βελτιωθούν, ακόμα και εδώ. Το ότι εδώ, σχεδόν ποτέ δεν συμβαίνει, είναι ένα εντελώς διαφορετικό θέμα. Θεωρητικά γίνεται. Όπως λέγαμε και προ ημερών, η Στήλη δεν πρόκειται καλοκαιριάτικα να χαλάει τη διάθεσή της με όλα αυτά. Σας συμβουλεύουμε να το κάνετε και εσείς.

Ας ρίξουμε, λοιπόν, μια τέτοια ματιά στα τελευταία των εκλογών. Πρώτη μου παρατήρηση είναι το εξής, το οποίο θεωρώ εξόχως ανησυχητικό: Όπου εμφανίζεται ο Αβέρωφ, τα ΜΜΕ μιλούν για «αδιαχώρητο» ή/και, αυτό και εάν, για «χιλιάδες άτομα». Αυτό όταν οι φωτογραφίες δείχνουν καμιά 400ρια με το ζόρι. Δεδομένου ότι οι τερατώδεις ανακοινώσεις έρχονται από το επιτελείο του, έχω την υποψία ότι θα πρέπει να προσέλαβε τον Γιαννάκη Γιαννάκη εκεί. Αλλιώς δεν βρίσκω εξήγηση.

«Στην εκδήλωση παρέστησαν χιλιάδες (hundreds) άτομα», ένα πράγμα.

Σε μια μάλιστα τέτοια εκδήλωση «αδιαχώρητου τύπου», το ποιους δεν τους χωρούν ποτέ οι τόποι είναι κι αυτό ένα ζήτημα, ο Φούλης (τσιρίζοντας συνήθως και αυτό είναι ένα πρόσθετο ζήτημα του ζητήματος) ρώτησε τον κόσμο: «Θέλω να σας ρωτήσω κάτι: Με ξέρετε καλά;».

Το να είσαι ειδικά ο Φούλης και να ρωτάς τέτοιο πράγμα είναι σαν να είσαι διαρρήκτης και να διαλέγεις το σπίτι δίπλα στον αστυνομικό σταθμό. Δεν το λες και πολύ έξυπνο. Ασχέτως εάν στην Κύπρο το συγκεκριμένο σπίτι δεν έχει και πολλή διαφορά από τα άλλα, λόγω Κυπριακής Αστυνομίας. Άλλο θέμα.

Δεν ξέρω τι άλλο θα κάνει ο Φούλης, αλλά κάποιος πρέπει να του πει πως από τη μία γκάφα πάει στην άλλη. Έτσι όπως πάει, τον Σεπτέμβριο θα αναγκαστεί να ανοίξει και το εφεδρικό αλεξίπτωτο. Να αλλάξει, δηλαδή, επίθετο, μήπως και καταφέρει τίποτα: να το κάνει Χριστοφουλλίδης, επί παραδείγματι.

Θα μου πείτε, τι να κάνει; Να παρακολουθήσει τον original. Δεν πάει να χαλά ο κόσμος, να του λένε πως εκτύπωνε φανέλες με τα κονδύλια της διαφώτισης λ.χ., ο Χριστοδουλίδης είναι η Μαρία της Σιωπής. Σιγανοπαπαδιά. Ναι, δεν αντιλέγω ότι κανείς δεν έκανε διαφώτιση μέχρι σήμερα και ότι είναι χάσιμο χρόνου και χρημάτων αυτή η ανοησία η οποία λειτουργεί μόνο στη φαντασία μας, αλλά, έτερον εκάτερον. Δεν σημαίνει ότι τυπώνεις φανέλες για να βγαίνετε σπορτίφ τάχα οι διπλωμάτες μ’ αυτά και να κάνετε τους ωραίους σε μαραθώνιους. Όχι μ’ αυτά τα λεφτά. Άμα θες τα βάζεις από την τσέπη σου, μην τρελαθούμε κιόλας!

Αλλά, χαλασμός ανύπαρκτου να γίνεται, ο Χριστοδουλίδης μένει «ζεν». Τι Κραν Μοντανά, τι…; Αβλαβούς διελεύσεως. Ούτε μιλάει, ούτε λαλάει. Δίνοντας έτσι την ευκαιρία στους κακεντρεχείς να λένε ότι οι μόνες λέξεις που λέει είναι «ναι, αγάπη μου». Όταν διατάζει κάτι η Φιλίππα.

Μιλώντας για τον Αβερώφ, είναι και οι δελφίνοι οι οποίοι θα μπορούσαν να παρέμβουν για να τον βοηθήσουν αλλά δεν μιλάει κανείς τους, επίσης. Βλέπουν τον Φούλη να βαδίζει στον γκρεμό και ψιθυρίζουν ένα «που πας ρε Φούλη μου», μήπως και τους ακούσει και χαλάσει η δουλειά. Και οι οποίοι δελφίνοι, πάλι ψιθυριστά, υπενθυμίζουν τις δικές τους υποψηφιότητες αριστερά και δεξιά. Για τον Μάρτη όμως, όχι τον Φλεβάρη. Για την επόμενη μέρα του ΔΗΣΥ, η οποία ό,τι και να γίνει, Αβέρωφ στην ηγεσία δεν έχει.

Όσο για τον Ανδρέα Μαυρογιάννη, διάβασα χθες στη λατρεμένη cult σελίδα των hard core συντρόφων υποστηρικτών του στο Facebook, με την ονομασία «Ανδρέας Μαυρογιάννης -ΕΝΤΙΜΟΣ & ΑΛΗΘΙΝΟΣ- Μαζί με κοινό ΟΡΑΜΑ», ότι μετά που η Στήλη αναφέρθηκε σε αυτήν, αυξήθηκαν, λέει, τα μέλη της. Χαίρομαι ιδιαίτερα. Και εγώ αυτό ήθελα ακριβώς. Διότι, αυτές τις δύσκολες εποχές, με πολύ λίγα πράγματα μπορεί να κάνει κανείς τέτοια πλάκα.

Το τραγικό είναι πως την ώρα που η επίσημη ιστοσελίδα του Ανδρέα Μαυρογιάννη, η οποία έχει όντως ενδιαφέρουσες αναρτήσεις, έχει μόνο 3,293 followers και 2,837 likes ακόμα, η Cult έχει φτάσει τις 5.700. Εντάξει, δεν λέω, αυτά τραβάνε πλέον τον κόσμο αλλά, είναι δεν είναι κάπως; Και είναι απαράδεκτο σύντροφος να έχει κάνει like εκεί αλλά όχι στην επίσημη. Με συνθήκες Σοβιετίας θα τους είχαν στείλει ήδη Σιβηρία. Αν είχαν ζήσει.

Βεβαίως, ο Μαυρογιάννης άρχισε from scratch, όχι σαν εκείνους του Χριστοδουλίδη που πήραν σελίδα για ειδήσεις τάχα και της άλλαξαν όνομα!

Κλείνοντας, ένα απόσπασμα από ένα ποίημα που λάτρεψα στην Cult. Επαναστατικό. Μα φυσικά και έχει και τέτοια. Από όλα έχει: «Προπάντων σαν αριστερός / πρέπει να συνηθίσεις / τζιείνους που έσιεις γύρω σου / να τους καθοδηγήσεις». Πάνω από όλα, η καθοδήγηση. Ώσπου να καΐλήσουν.

Και από κάτω, απαντά κάποιος: «Ούλλον αλήθκειες που λαλείς / τζιαι συμφωνώ μαζί σου, ούλλοι μαζί με μιάν ππουνιάν τζιαι / μιαν κλωτσιά μαζί τζιαι την εφτζιή σου». Η «ευτζιή» αποπροσανατολίζει από τη μαχητικότητα της επανάστασης θα έλεγα, αλλά η προσπάθεια είναι καλή.

Τόσο πολύ ενθουσιάστηκα που έφτιαξα και εγώ ένα: «Εμείς αποφασίζουμεν! / Ό,τι μας πει το κόμμα / τζιαι ό,τι ο κκατζιόσιοιρος / εν πράσινος ακόμα». «Γιατί ούλλοι ξέρουν, σύντροφε / μια είναι η αλήθκεια / Τα αρνιά εν του Συναγερμού... / Εμείς, είμαστεν ρίφκια».

Με τη νίκη εύχομαι σε όλους!