Ο οίκος των υποψηφίων

Όσο θα περνά ο καιρός όλο και πιο πολύ οι υποψήφιοι της δημοκρατίας του νησιού θα εμφανίζονται σε διάφορες συνεστιάσεις, θα επισκέπτονται ιδρύματα, παράγοντες του τόπου, θα ομιλούν σε μνημόσυνα και πανηγύρια. Για κάποιον περίεργο λόγο, για να γίνεις ο επόμενος Πρόεδρος του νησιού επιβάλλεται να πουλάς τον εαυτό σου με διάφορους τρόπους. Η κατάσταση αυτή -που πλημυρίζει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τις ειδήσεις, τα χωρκά τα μολυσμένα με αφίσες και flyers, πιο μετά τους κύριους δρόμους, θυμίζει λίγο τους ασφαλιστές στην καλύτερη, πολλούς τραγουδιστές, τα μοντέλα, μέχρι το άλλο το ακατανόμαστο για πολλούς επάγγελμα το αρχαιότερο με τα ανοιχτά πόδια της θλιβερής υπόσχεσης, όπως ανοιχτοί είναι στο ίδιο το κοινό τους, όπως ανοιχτές είναι οι απόψεις τους για να τους χωρέσουν όλους. Η διαφορά είναι πως προς το παρόν πληρώνουν οι ίδιοι -οι επαγγελματίες- μέχρι να συνηθίσεις. Μετά θα τους πληρώνεις εσύ. Παράξενο είναι, επίσης, πως στον οίκο αυτό εργάζονται μόνο άντρες και αυτό μπορεί να αποτελεί παγκόσμια ιστορική πρωτοτυπία. Έτσι, για να καθησυχαστούν και λίγο οι ΛΟΑΤ.

Δεν ψηφίζουμε τη σκέψη, αλλά τα σκεύη, ψηφίζουμε το στυλ. Ο λόγος τους μοιάζει με τον λόγο των καταστημάτων σε περιόδους εκπτώσεων. Και ενώ όλοι ξέρουμε πως και οι εκπτώσεις στο τεράστιο κομμάτι τους δεν είναι ακριβώς εκπτώσεις, ωστόσο, όλοι τρέχουμε στα καταστήματα και ξοδεύουμε τα υπερπολύτιμα ευρώ, χαζεύουμε, δροσιζόμαστε από τον καύσωνα.

Ας αφήσουμε το παρελθόν, ας προχωρήσουμε στο μέλλον, θα ακούσεις συχνά στις ομιλίες τους. Και από κάτω δώστου χειροκρότημα συντονισμένο από την πρώτη σειρά οπαδών, την οργανωμένη για να παρασύρει το υπόλοιπο ακροατήριο σαν σε τηλεπαιχνίδι τυχερό.

Λέει, ας πούμε, ο ένας στην πανέμορφη φωτογραφία του προφίλ του… «Η κοινωνία είναι πολύ μπροστά από όλους εμάς που συμμετέχουμε στον δημόσιο διάλογο. Όσο πιο νωρίς το αντιληφθούμε, ίσως να μπορούμε να φέρουμε πίσω την κοινωνία στην πολιτική ζωή του τόπου». Και ένα μωρό του δημοτικού θα αναρωτηθεί… γιατί να χρειαζόμαστε εσένα για να φέρεις την κοινωνία -που είναι ήδη μπροστά- μπροστά στην πολιτική; Πολλά παράξενο. Έτσι ακριβώς σκέφτονται και οι μαθητές όταν ο δάσκαλος τους κοιμίζει μέσα στην τάξη με χίλια δυο ανούσια λόγια δήθεν γνώσεις, ξεπερασμένες από την εξέλιξη. Μάλλον, όμως, η κουβέντα εννοεί… να φέρουμε πίσω να μας ψηφίσει, την ήδη μπροστά κοινωνία που δεν μας ψηφίζει. Να της δώσουμε απολυτήριο με άριστα επειδή μας ψηφίζει.

Στο τέλος της μέρας, τίποτε δεν έχει σημασία πέραν από αυτή καθ' εαυτήν την ψήφο. Οι εκλογές είναι ένα τεράστιο πρότζεκτ, μία υπερπαραγωγή του εαυτού τους, του υπερεγώ τους, μία ταυτολογία, ένας κύκλος ζαλιστικός, σαν τις σκάλες του vertigo του Hitchcock. Και ο εφιάλτης θα συνεχίζεται μέχρι εκείνη τη χρυσή μέρα που κάποιος θα βαδίσει στο κόκκινο χαλί των όσκαρ του προεδρικού.

Πιο μεγάλο ενδιαφέρον στις καθημερινές τους εξορμήσεις έχουν οι παρουσίες τους στα μνημόσυνα, όπου παίρνουν το λυπημένο ύφος και ομιλούν από του άμβωνος, ο οποίος παραχωρείται εγκάρδια από τον δεξιό ή αριστερό ιεροψάλτη. Η ομιλία τους πάντα η ίδια, γραμμένη από δύο τρεις γραφιάδες του κομματικού επιτελείου, που ελπίζουν και αυτοί με τη σειρά τους σε κάποια μελλοντική αναγνώριση.

Για το καλοκαίρι, βέβαια, αξίζει να τους παρακολουθήσει κανείς και στη γιορτή του οφτού, του καρπουζιού, όπως και τις συναντήσεις τους με καλλιτέχνες, ηθοποιούς και άλλους του τόπου διασκεδαστές. Όλους τους κατανοούν, όλους τους τάσσουν, με όλους παρακαλούν να φωτογραφηθούν. Τα likes είναι πολλά και κάποια από αυτά είπαμε, σίγουρες ψήφοι.