Η σειρά του τίποτα

Είναι απίστευτη η αύξηση των προσωπικών ιστοριών για τα γεγονότα του '74 χρόνο με τον χρόνο. Οι σειρήνες είναι οι ίδιες μα οι ιστορίες αλλάζουν. Εκείνη η σταθερή ημερομηνία -20 Ιούλη-αναπλάθεται μέσα από τις ιστορίες όσων τα έχουν ζήσει. Μα και εκείνων που άκουσαν τις διηγήσεις αυτών που τα έχουν ζήσει. Των παππούδων. Η παλιά με τη νέα γενιά, τη μικρή τότε αλλά και την αγέννητη σήμερα, γεμίζουν τα social media με φοβερές ιστορίες. Πολλές απ' αυτές μιλούν για την αγάπη του ενός προς τον άλλο. Ελληνοκύπριοι σώζουν Ελληνοκύπριους, Τουρκοκύπριοι Ελληνοκύπριους, Τούρκοι στρατιώτες ευαίσθητοι με πολλούς αιχμαλώτους στα Άδανα. Και είναι ακριβώς εδώ που λάμπει αυτό το… «εννοείται πως έγιναν και τέτοια». Αλλά ακόμα «εννοείται» πολλά εσωτερικά…

Όταν αρχίσουμε να σκεφτούμαστε την πούγκα μας, ακριβώς μετά το τέλος της ανάγνωσης αυτών των ιστοριών, η αυλαία πέφτει, το όνειρο πεθαίνει, και ξυπνάς πάλι με μια σειρήνα μια άλλη 20ή Ιούλη.

Πώς δύο λαοί που έχουν να πουν τόσα δεν λένε τίποτα; Ή μήπως λένε τα πάντα όταν βρεθούν ή όταν με καμία επέτειο τούς δοθεί η «ευκαιρία»;

Πόσο βολικό κατάντησε να μιλάμε συνέχεια για τη μαύρη μέρα; Και η μέρα αυτή έγινε σχεδόν επέτειος ή όχι; Γιατί τέτοια, εορταστική σχεδόν μοιάζει. Και πολλά-πολλά βολική. Διότι είναι βολικό να ζεις στη θλίψη και στην οργή και στο βρισίδι.

Θα περίμενε ο οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος αυτού του νησιού να μην ψηφίσει κανέναν από τους επίδοξους Προέδρους αν δεν απαντήσουν καθαρά πώς σκοπεύουν να λύσουν το Κυπριακό. Και να μην πουν ξανά πως δεν εξαρτάται από μας αλλά μόνο από την Τουρκία. Αυτό το… «μόνο από την Τουρκία» μας βάλτωσε πρωτίστως πολιτισμικά. Λύνοντας το Κυπριακό θα ξελυθεί ο τόπος και πολιτισμικά… και οικονομικά.

Οι σοφοί λαοί ξεκίνησαν από τον πολιτισμό τους ως προϋπόθεση για την οικονομική ευμάρεια. Η Κύπρος πάντα βλέπει αυτά τα δύο ξεκομμένα.

Έτσι η 20ή Ιούλη καταντά μια μέρα σαν σε σίριαλ. Που παίζει μία φορά τον χρόνο. Κάθε χρόνο. Είναι η πιο αργή σειρά που υπήρξε ποτέ. Χωρίς καμία απολύτως εξέλιξη. Ένας Πρόεδρος μπαίνει, ένας Πρόεδρος βγαίνει από τις συνομιλίες, μα είμαστε πάλι εκεί. Στην αρχή και στο τέλος. Ο καλός σκηνοθέτης, ας τον πούμε Ηνωμένα Έθνη, παράγει πολλές σειρές κάθε χρόνο. Η σειρά της Κύπρου απευθύνεται σε ηλικιωμένο κοινό με μεγάλο βαθμό αϋπνίας και άπνοιας και άνοιας και με πολλά άλλα στερητικά. Και ακριβώς με αυτό το στερητικό οδηγείται η άποψη στη συντήρηση. Και πάλι στη βολικότητα αυτής.

Τα παραδείγματα πάμπολλα μα σχεδόν όλα κουραστικά. Ποτέ στα σχολεία μας δεν διδαχτήκαμε από τα λάθη μας γιατί ποτέ δεν αποκαλύψαμε τα λάθη μας. Οι μαθητές αυτό το διαισθάνονται. Ο κάθε ηλίθιος το διαισθάνεται. Μα ο κόσμος φαίνεται να μην είναι καθόλου ηλίθιος πια. Ειδικά οι νέοι. Οι παραπάνω έξω 'που τα κόμματα. Με κανένα κρυφό σκουλαρικούι που ο διευθυντής ψάχνει 10 λεπτά μέσα στα μαλλιά τους για να το έβρει. Να τους στείλει στα Άδανα. Και τη νύχτα να βρίζει τους Τούρκους όλους από παλιά μέχρι τα μωρά τους σήμερα. Αυτός είναι μάλλον ο Πρόεδρος. Ο νυν και ο επόμενος. Ο σκηνοθέτης της σειράς του τίποτα. Χωρίς καμία ιδέα, χωρίς κανέναν ρομαντισμό. Γιατί κάποτε και ο ρομαντισμός μπορεί να μας σώσει.