Ποιος θα κυβερνά αύριο; Εσείς ή εκείνοι; Και πώς;

Δυστυχώς ή ευτυχώς, ίσως και κανένα από τα δύο εάν θεωρήσουμε ότι είναι απλώς μια παράμετρος της εποχής, η ικανότητα των πολιτικών να ανθίστανται στο συχνά παραπλανητικό ως προς τη συνολική εικόνα κλίμα των social media, είναι αναμφίβολα ένα από τα βασικά απαιτούμενα.

Κι αν αυτό είναι το τεστ για το οποίο μιλάμε, εξ αφορμής πάντοτε της άβολης αυτής ιστορίας με τους φρουρούς, οι κ.κ. Χριστοδουλίδης και Μαυρογιάννης καλό θα ήταν να το συμπεριλάβουν κι αυτό στους προβληματισμούς τους για το παρακάτω.

Μετά και τις δηλώσεις του αρχηγού Αστυνομίας για το τι έγινε, η εικόνα είναι ξεκάθαρη: η Αστυνομία βολιδοσκόπησε τους δύο υποψηφίους για το θέμα της προστασίας τους και εκείνοι ανταποκρίθηκαν θετικά.

Τότε, άρχισε στα social media να πέφτει το γνωστό κράξιμο το οποίο πέφτει πλέον για τα πάντα, ειδικά για τα δημόσια πρόσωπα και οι δύο υποψήφιοι ανέκρουσαν πρύμναν και είπαν ότι δεν θέλουν φρουρά.

Το βρίσκω πραγματικά τραγικό. Τόσο, όσο είχα βρει και το μελόδραμα του Αβέρωφ Νεοφύτου τον Νοέμβριο του 2020 όταν, επτά χρόνια μετά που διατηρούσε επτά φρουρούς και έξι μήνες πριν τις βουλευτικές, αποφάσισε να στείλει επιστολή στον αρχηγό Αστυνομίας και να του πει ότι δεν τους χρειάζεται πια. Του είχε μάλιστα προτείνει, εάν επιμένει η Αστυνομία, να υπολογιστεί το κόστος «το οποίο θ' αναλάβουμε να καταβάλουμε προς την Αστυνομία».

Και αυτό έκανε όντως στη συνέχεια.

Σε κανένα σοβαρό κράτος δεν θα γινόταν έστω αυτή η συζήτηση είτε μιλάμε για τα του Αβέρωφ, είτε για τα των άλλων δύο υποψηφίων. Πρωτίστως, διότι συνιστά περιφρόνηση της Επιτροπής Αξιολόγησης Κινδύνου της Αστυνομίας, ευθύνη και έργο της οποίας -πλέον- είναι να αξιολογεί με βάση κριτήρια το ζήτημα της ασφάλειας πολιτικών και άλλων προσώπων και να φροντίζει για την παροχή συνοδείας. Εδώ προσωρινής. Όπως ακριβώς έκρινε και έπραξε η επιτροπή για τους δύο. Για τους πολιτικούς αρχηγούς υπάρχει ήδη απόφαση.

Τα χλωρά δεν μπορούν να καίγονται με τα ξερά. Η σκανδαλώδης διαχρονική διαχείριση του θέματος των φρουρών στο παρελθόν δεν μπορεί και δεν πρέπει να οδηγεί στον λαϊκισμό, είτε μιλάμε για τους ίδιους τους πολιτικούς, είτε μιλάμε για εμάς, όλους μας ή ακόμα χειρότερα τον μόνιμο όχλο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, το κομμάτι εκείνο των χρηστών το οποίο ισοπεδώνει τα πάντα και εκχυδαΐζει την κάθε συζήτηση με αφορισμούς και με επιπολαιότητα καφενέ, μακράν των δεδομένων και της ίδιας της λογικής συχνά. Και με μόνο κριτήριο το συναίσθημα το οποίο, όπως γνωρίζουμε, σε συνθήκες όχλου δεν είναι και ό,τι πιο ευγενές, για να το θέσω κομψά.

Μπαίνουμε σε περίοδο εκλογών με τα πνεύματα να είναι ήδη οξυμένα και όλα να δείχνουν ότι θα περάσουμε μια πολύ έντονη και τοξική προεκλογική περίοδο, μακράν μάλιστα και δεν θα κουραστώ ποτέ να το γράφω αυτό, των πραγματικών προβλημάτων του κόσμου, προβλήματα τα οποία πολλαπλασιάζονται λόγω και της διεθνούς κρίσης καθημερινά. Και είναι ακόμα πιο σκανδαλώδες αυτό.

Είναι εύκολο να πεις ένα, «και τι τους χρειάζονται τους φρουρούς;» και να καθαρίσεις. Μπορείς να το κάνεις. Άραγε όμως, μπορείς και να αποκλείσεις ότι θα συμβεί κάτι, ένα βράδυ λ.χ. που κάποιος από αυτούς θα πάει να μπει στο αυτοκίνητό του σε έναν σκοτεινό χώρο στάθμευσης μέσα σε ένα κλίμα πολιτικού παροξυσμού με τον οποιονδήποτε θερμοκέφαλο ή ψυχάκια ο οποίος θα αναλάβει να αποδώσει τη «βούληση του λαού» όπως ο ίδιος την αντιλαμβάνεται στο παλαβό ή και το άρρωστό του κεφάλι;

Θα έλεγα πως δεν μπορείς. Κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν μπορεί να το κάνει. Και είμαι βέβαιος πως αυτό ήταν και το βασικό κίνητρο της Επιτροπής Αξιολόγησης Κινδύνου της Αστυνομίας η οποία αν και είμαι επίσης σίγουρος ότι είχε κι άλλα να κάνει, μπήκε στη διαδικασία να εξετάσει το θέμα προνοητικά ως όφειλε.

Όπως και εμείς οφείλουμε να αποφασίσουμε κάποτε τι είδους Αστυνομία θέλουμε, ξέρετε. Θέλουμε ένα Σώμα το οποίο θα λειτουργεί βάσει προδιαγραφών και πρωτοκόλλων ή θέλουμε να επιστρέψουμε στο όσα έρθουν κι όσα πάνε, του παρελθόντος; Και τα δύο δεν γίνεται. Άστε που σε πολλά είμαστε ακόμα στη μέση των δύο αυτών καταστάσεων.

Εάν λοιπόν συμφωνούμε -και υποθέτω το κάνουμε- ότι θέλουμε μια Αστυνομία του πρώτου είδους, εμείς αλλά και οι πολιτικοί ακόμα περισσότερο, οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι η Αστυνομία δεν είναι ούτε αμπελοχώραφό μας, ούτε μισταρκός οιουδήποτε. Οπωσδήποτε δε, δεν νοείται, εκείνοι ειδικά, να κόβουν και να ράβουν τις αποφάσεις οργάνων της, είτε διότι θέλουν να λαϊκίσουν, είτε επειδή φοβούνται τον όχλο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Και επιτέλους, ας προσπεράσουμε όλοι μας, αυτό αφορά και εμάς στα ΜΜΕ ειδικά, το κλίμα που δημιουργεί ο όχλος αυτός και το οποίο με τίποτα δεν απηχεί ούτε την άποψη της κοινής γνώμης, ούτε καν την πλειονότητα των χρηστών των ΜΚΔ σε κάτι τέτοιες -πολύ συχνές πια- στιγμές παροξυσμού, κανιβαλισμού και απώλειας της ψυχραιμίας.

Αν δεν μας διαβάζει ή δεν μας ψηφίζει όλος αυτός ο συρφετός της χυδαιότητας και της επιπολαιότητας -ο οποίος πάντα υπήρχε απλώς τώρα έχει αποθρασυνθεί διότι βρήκε το πεδίο ελεύθερο να εκτονώνεται και να συναθροίζεται ανά πάσα στιγμή όπου κι αν βρίσκεται- αυτό είναι και καλό από μια άποψη.

Το κακό σίγουρα είναι όταν κατεβαίνουμε εμείς εκεί αποδεικνύοντας στη μεγάλη μάζα των λογικών ανθρώπων ότι δεν έχουμε τις αντιστάσεις να κρατηθούμε μακριά από τη ζούγκλα αυτήν των ημερών.

Όσο για τους πολιτικούς, εάν θέλουν να είναι large υπάρχουν τρόποι πολλοί. Μερικά μόνο παραδείγματα όσων μπορούν να κάνουν: να μειώσουν τις παράλογες και προκλητικές χορηγίες που κάθε λίγο ζητούν να αυξηθούν και ευτυχώς ο νυν ΥΠΟΙΚ δεν δέχεται να τους αυξήσει, να μειωθούν τα εφάπαξ τους που επίσης αυξάνονται και οι λιμουζίνες τους που ανανεώνονται. Κυρίως δε, να τροποποιήσουν το Σύνταγμα για να κοπούν οι διπλές και οι τριπλές συντάξεις σε μια περίοδο όπου το 1/3 περίπου του κόσμου βρίσκεται κάτω από ή πολύ κοντά στο όριο της φτώχειας. Και πολλά, πολλά άλλα.

Τολμούν; Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν.