Δεν μίλησε το πτώμα

Μας απομακρύνουν από το βασικό μας πρόβλημα τα καταθλιπτικά προβλήματα που βιώνουμε στη δική μας περιοχή στον βορρά, αποκομμένοι από την Κυπριακή Δημοκρατία. Μας κάνουν μάλιστα να ξεχνάμε ότι το ουσιαστικό μας πρόβλημα είναι εκείνο. Αυτό είναι ένα πονηρό παιχνίδι που μας παίζουν οι δυνάμεις που μοίρασαν την Κύπρο. Παρατείναν το στάτους κβο που δημιούργησαν μετά το 1974, έστησαν διαπραγματεύσεις προσποιούμενοι ότι αναζητούσαν λύση και ειρήνη και μας κορόιδεψαν. Ουδέποτε είχαν πρόθεση για λύση. Έστελναν συνεχώς μεσολαβητές και εκπροσώπους. Σκοπός ήταν η συνέχιση της παράστασης και η παράταση της ζωής του στάτους κβο. Η μονιμοποίησή του. Προσπάθησαν μέχρι να αφανίσουν τις ελπίδες μας για λύση και ειρήνη. Και στο τέλος, τα κατάφεραν. Αυτή τη στιγμή, δεν απέμεινε κανείς να πιστεύει ότι θα υπάρξει λύση στο εγγύς μέλλον σε αυτό το νησί. Χρεοκόπησαν ακόμα και οι έμποροι της ελπίδας. Πλέον, δεν μπορούν να πουλήσουν ελπίδα. Ήταν πολύ πιο κερδοφόρο να πουλούν ελπίδα από το να πουλούν ντομάτες και αγγουράκια. Εγώ, ούτως ή άλλως, δεν ήμουν καλός αγοραστής ελπίδας και γι’ αυτό θεωρήθηκα «εχθρός της ειρήνης». Δεν συμμετείχα σε κανένα από τα συλλαλητήρια για το Σχέδιο Ανάν που διοργανώθηκαν υπό την αιγίδα της Αμερικής, της Αγγλίας και της Τουρκίας στην πύλη της Κερύνειας, στη Λευκωσία. Όταν στήθηκε τραπέζι διαπραγματεύσεων, ποτέ δεν πήγα να φυτέψω δενδρύλλια ελιάς στη νεκρή ζώνη. Δεν αναμείχθηκα καθόλου ανάμεσα σε εκείνους που έκαναν διαδήλωση στην πύλη Λοκματζιή, με πανό που έγραφαν «λύση αμέσως τώρα». Αυτές ήταν εκδηλώσεις ανεπαρκείς στις οποίες δεν πίστευα καθόλου και μάλιστα θεωρούσα πολύ παράλογες. Και αυτές οι ενέργειες που δεν εξανάγκαζαν τους επικεφαλής μας σε λύση, δηλαδή δεν δημιουργούσαν πίεση πάνω τους, δεν ωφελούσαν σε τίποτε άλλο εκτός από την παράταση της ζωής του στάτους κβο. Και οι δικοινοτικές εκδηλώσεις που γίνονταν εδώ χάρη στα ταμεία της Αμερικής και της Ευρώπης, δεν αποτέλεσαν ποτέ στοιχείο πίεσης για το στάτους κβο. Υπήρχε ελληνοτουρκική φιλία, όμως δεν υπήρχε πολιτική ενότητα. Το παρομοίαζα αυτό με μιαν ευχάριστη συνομιλία που γίνεται με έναν τυχαίο ξένο επιβάτη σε ένα τρένο. Έπιναν κρασί, έλεγαν για τις αγάπες τους, τραγουδούσαν και μετά χωρίζονταν. Αυτός ο επιβάτης θα μπορούσε να είναι και κατά συρροή δολοφόνος και μανιακός. Όμως, όταν κατέβαινε από το τρένο και έφευγε, τον κοιτούσατε και λέγατε πίσω του «τι καλός άνθρωπος». Αυτό που μας χρειαζόταν πιο πολύ μετά το άνοιγμα των πυλών, το 2003, ήταν η πολιτική ενότητα. Δυστυχώς, δεν μπορέσαμε να το επιτύχουμε αυτό. Γι’ αυτό, τούτες τις μέρες του πραξικοπήματος και της εισβολής, πρέπει να μεμφόμαστε και τον εαυτό μας όταν κατηγορούμε τις ξένες δυνάμεις. Μάλιστα, νομίζω ότι εμείς φταίμε πιο πολύ. Και αν δεν καταφέραμε να ενώσουμε το νησί μας που είναι μοιρασμένο 48 χρόνια, εμείς φταίμε και γι’ αυτό.

Κουράστηκα και βαρέθηκα να σπάω άλλο το κεφάλι μου για το παρελθόν. Όταν βλέπω ότι δεν έχουν βούληση και εκείνοι που θα κτίσουν το μέλλον, ούτε να γράψω γι’ αυτό θέλω. Όμως, δεν μπορώ να χωνέψω το γεγονός ότι συγχωρέθηκαν οι φασίστες πραξικοπηματίες της 15^ης Ιουλίου, που προκάλεσαν τη μηχανορραφία εναντίον μας και το χάσιμο της πατρίδας μας. Ειδικά αφότου είδα ότι μετέφεραν στο κοιμητήριο με ένα φορτηγό κάποιους από εκείνους που δολοφονήθηκαν κατά τη διάρκεια αυτού του πραξικοπήματος. Και όταν είδα τις ηλικιωμένες μανάδες να κλαίνε μπροστά στη φωτογραφία του γιου τους. Διαβάζω το ποίημα της αγαπητής Ελένης Σιούφτα:

«Ο ένας είπε πως είναι προδότης ο Γρίβας,

Ο άλλος είπε πως είναι προδότης ο Μακάριος!

Ένας τρίτος φώναξε πως είναι όλοι προδότες.

Το πτώμα δεν μίλησε.

Ήταν πολύ απασχολημένο στην κηδεία του».

Ναι. Έχεις δίκαιο, Ελένη. Το αίμα δεν μιλά. Το αίμα σωπαίνει. Κοιτάω τα φύλλα ενός ευκαλύπτου με χοντρό κορμό, ακούοντας το θρόισμά τους την ώρα που πέφτει το σκοτάδι το απόγευμα. Ξέρεις τι μοιρολόγια λένε. Αναθυμιάσεις από το ξηρό φύλλο ελιάς που καίγεται χτυπούν τα μοιρολόγια και ο Χριστός ο εσταυρωμένος στις εικόνες. Είχε πει «Θεέ μου, συγχώρησέ τους γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν», όμως έκανε λάθος. Ήξεραν πολύ καλά τι έκαναν. Ανέβηκαν πάνω στα τανκ με κραυγές νίκης. Όμως, θα τρώγαμε κεράσια ακόμα. Θα κόβαμε καρπούζια. Θα λουζόμασταν στη θάλασσα του Βαρωσιού. Τίποτα απ’ αυτά δεν μπορέσαμε να κάνουμε. Έμεινε στη μέση και το κρασί στο ποτήρι μας. Και το τραγούδι που λέγαμε.

Η ζωή του ανθρώπου, από τη γέννηση μέχρι τον θάνατό του, περνάει με όνειρα για λύση και ειρήνη σε αυτό το νησί. Και φεύγει απ’ αυτήν, παραληρώντας για λύση και ειρήνη. Είναι η μοίρα μας αυτή; Βεβαίως δεν είναι η μοίρα μας. Δεν πιστεύω στη μοίρα και σε άλλα παρόμοια. Η μητέρα μου δεν έκοβε τα νύχια της το βράδυ, πίστευε ότι ήταν κακή τύχη. Γύριζε τρεις φορές πάνω από το κεφάλι μας το θυμιατό που άναβε με ξηρά φύλλα ελιάς. Ούτε σε αυτό πίστευα, όμως δεν έδινα σημασία για να μην τη θίξω. Όταν έκανα κάτι αντίθετο, ο πατέρας μου μού έλεγε: «Μην προχωρήσεις πολύ». Δεν άκουγα τον πατέρα μου. Πάντα προχωρούσα. Αυτό το νησί είναι γεμάτο με παιδιά στα οποία λέγεται «μην προχωρήσεις πολύ». Άραγε, γι’ αυτό μείναμε τόσο πίσω;