Για ένα απ' τα πράγματα που θα έπρεπε να καμαρώνουμε σε αυτή τη χώρα είναι τα πανεπιστήμια, και δη τα δημόσια πανεπιστήμια, τα οποία μέσα σε λιγότερο από 30 χρόνια έχουν σκαρφαλώσει στην κορυφή των παγκόσμιων rankings, δίπλα σε ακαδημαϊκά μεγαθηρία του εξωτερικού. Η συνεχής αυτή άνοδος μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα είναι, αν μη τι άλλο, εντυπωσιακή. Το γεγονός επίσης ότι οι αποφοιτήσαντες του Πανεπιστημίου Κύπρου και του ΤΕΠΑΚ γίνονται δεκτοί για να συνεχίσουν τις σπουδές τους σε πανεπιστημιακά ιδρύματα που είναι κολοσσοί στην εκπαίδευση δείχνει κάτι. Και αυτό το κάτι είναι η ποιότητα. Ποιότητα στο ακαδημαϊκό προσωπικό, ποιότητα στα προγράμματα σπουδών, ποιότητα στους φοιτητές. Και ενώ οι πρωτιές που πετυχαίνουν, τόσο το Πανεπιστήμιο Κύπρου όσο και το ΤΕΠΑΚ είναι πραγματικά αξιοσημείωτες και δεκαπλάσιες απ' αυτές των ιδιωτικών, κάπου, κάπως -στην καλύτερη περίπτωση- περνάνε στα ψιλά, αν όχι εξαφανίζονται. Τι πάει λάθος;

1Κεφάλαιο διαφήμισης και προβολής: Ενώ η δουλειά που γίνεται στα δημόσια πανεπιστήμια είναι εξαιρετική, υπάρχει μία δυσλειτουργία στο κομμάτι της προβολής, της επικοινωνίας και της διαφήμισης. Αυτό που χρειάζονται δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από μάρκετινγκ. Την ποιότητα την έχουν, τις γνώσεις τις έχουν, το επίπεδο το έχουν. Αυτό που δεν έχουν, είναι το να μπορούν να το πουλήσουν σωστά και όπως τους αρμόζει. Το πρόβλημα βεβαίως δεν είναι με το διοικητικό προσωπικό, αλλά με την όλη, παγιωμένη, δημοσιοϋπαλληλίστικη κουλτούρα που διέπει τα δύο αυτά πανεπιστήμια, και η οποία απαξιώνει παντελώς το επικοινωνιακό κομμάτι και τη σημασία του. Αναβάθμιση της ιστοσελίδας των πανεπιστημίων και παρουσία στα social media είναι τα πρώτα ανέξοδα πράγματα που μπορούν να κάνουν άμεσα, μέχρι να χαράξουν μία εκ διαμέτρου αντίθετη επικοινωνιακή στρατηγική απ' αυτήν που έχουν τώρα.

2Κεφάλαιο μεταπτυχιακών προγραμμάτων: Η αλήθεια είναι ότι γίνονται προσπάθειες ενίσχυσης των μεταπτυχιακών προγραμμάτων. Ωστόσο, δεν είναι αρκετές. Και αυτό γιατί η γκάμα παραμένει εξαιρετικά μικρή και περιορισμένη. Θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η δύναμη ενός πανεπιστήμιου φαίνεται και στην απήχηση που έχει στους φοιτητές του εξωτερικού. Άλλωστε, αυτοί που πρώτον: φέρνουν τα λεφτά, δεύτερον: ανεβάζουν το πανεπιστήμιο στα παγκόσμια rankings, τρίτον: βάζουν το πανεπιστήμιο στον παγκόσμιο χάρτη των επιλόγων (βλέπε Ολλανδία).

Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια έχουν πιάσει τον παλμό της αγοράς και τις ανάγκες των φοιτητών. Τα εκατομμύρια επί εκατομμυρίων που ρίχνουν σε έξυπνα διαφημιστικά σποτάκια, προβολή των επιτευγμάτων, εγκαταστάσεων και ου το κάθε εξής, μόνο τυχαία δεν είναι. Γιατί στο τέλος της ημέρας, και όταν κάνουν ταμείο, βγαίνουν επί πέντε. Το ζήτημα βεβαίως δεν είναι μόνο το οικονομικό. Το ζήτημα είναι ότι υπάρχουν τα δύο καλύτερα πανεπιστήμια της χώρας, με όλα τα φόντα να ανταγωνιστούν επί ίσοις όροις τα ακαδημαϊκά μεγαθήρια του εξωτερικού, και εμείς σφυρίζουμε αδιάφορα. Όσο τα ιδιωτικά πανεπιστήμια πλουτίζουν, ΠΚ και ΤΕΠΑΚ πυροβολούν τα πόδια τους.