Κάθε προεκλογική περίοδος, η οποία άνοιξε ιδιαίτερα πρόωρα στην Κύπρο, είναι μια περίοδος στην οποία έχουμε έναν πληθωρισμό οραμάτων και συνθημάτων. Όλοι έχουν δικαίωμα στο όνειρο.
Δυστυχώς, για τους υποψηφίους στις προεδρικές εκλογές του 2023, έχουμε και έναν κανονικό πληθωρισμό ο οποίος δεν υποχωρεί και θα μας κάνει παρέα τους επόμενους μήνες, τουλάχιστον. Και δεν μιλάμε για έναν διαχειρίσιμο πληθωρισμό, αλλά για έναν πληθωρισμό ρεκόρ, που έφτασε το 9,1% στην Κύπρο τον Ιούνιο, σύμφωνα με τις προκαταρκτικές εκτιμήσεις της Eurostat, o οποίος διαβρώνει τις αξίες περιουσιακών στοιχείων και μειώνει την αγοραστική δύναμη. Τις επιπτώσεις τις νιώθουν ήδη τα μεσαία εισοδηματικά στρώματα, που αποτελούν τη μεγάλη μάζα των ψηφοφόρων.
Οι υποψήφιοι καλούνται να δώσουν σοβαρές απαντήσεις στους πολίτες και να μην επαναλαμβάνουν κλισέ, τα οποία ήδη, δυστυχώς, βλέπουμε.
Υπάρχουν, όμως, λύσεις που μπορούν να εφαρμοστούν άμεσα για να απαλύνουν το πλήγμα του πληθωρισμού στο πορτοφόλι των Κύπριων ψηφοφόρων;
Αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί και τίμιοι απέναντι στον κόσμο, η απάντηση είναι αρνητική. Έχει δημιουργηθεί ένα εκρηκτικό κοκτέιλ με μείγμα την υπερπροσφορά χρήματος από την υπερδεκαετή ποσοτική χαλάρωση, τα χαμηλά επιτόκια, τη γεωπολιτική αβεβαιότητα και τις διαταραχές λόγω της πανδημίας και η διαχείριση δεν εξαρτάται 100% από τη βούληση των εθνικών κυβερνήσεων. Η νομισματική πολιτική θα αποτελέσει το βασικό εργαλείο περιορισμού του πληθωρισμού και η αύξηση των επιτοκίων θα προκαλέσει πόνο, όπως παραδέχθηκαν στο ετήσιο συνέδριο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στη Σίντρα της Πορτογαλίας η Κριστίν Λαγκάρντ, πρόεδρος της ΕΚΤ, ο Τζέι Πάουελ, πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ, και ο Άντριου Μπέιλι, διοικητής της τράπεζας της Αγγλίας.
Δεν υπάρχει κάποιος οδηγός χρήσης για τη διαχείριση της κατάστασης και οι εμπειρίες του παρελθόντος (με τελευταία την πετρελαϊκή κρίση του 1970) υποχρεώνουν τους διαμορφωτές της πολιτικής (στην περίπτωσή μας των υποψηφίων Προέδρων) να γράψουν πάνω σε λευκή σελίδα.
Είναι στο χέρι τους να προσφέρουν ένα νέο αφήγημα για τη χώρα ή να αναπαράγουν την πεπατημένη. Να θυμίσουμε ότι η αναπαραγωγή κλισέ το 2013 βρήκε την κοινή γνώμη απροετοίμαστη στο σοκ που ακολούθησε. Ο Νίκος Αναστασιάδης, όμως, ήταν τυχερός. Το σοκ ξεπεράστηκε γρήγορα και η οικονομία ανέκαμψε. Στην τωρινή συγκυρία, έχουμε μια κρίση με διάρκεια και άγνωστο τέλος.
Η πρακτική απάντηση που μπορούμε να δώσουμε στο ερώτημα που θέσαμε είναι μάλλον απλή. Σε κάθε κρίση την οποία δεν μπορούμε να ελέγξουμε, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να διορθώσουμε τα δικά μας λάθη, στηρίζοντας παράλληλα τους πιο αδύναμους. Δηλαδή, μεταρρυθμίσεις παντού, επενδύσεις για ένα εξυπνότερο κράτος, στήριξη της αγροτικής παραγωγής και -κυρίως- επιτάχυνση της απεξάρτησης από τα ορυκτά καύσιμα, ώστε να αυξηθούν η παραγωγικότητα και τα εισοδήματα. Μοιάζουν με αυτονόητες δράσεις, αλλά δεν είναι. Οι υποψήφιοι Πρόεδροι καλούνται να παρουσιάσουν ένα συνολικό οικονομικό σχέδιο που να έχει νόημα και όχι μια συλλογή συνθημάτων.
