Δεν γνωρίζουμε τι θα καταδείξει ή έρευνα που έχει διατάξει ο αρχηγός ΓΕΕΦ αντιστράτηγος Ζερβάκης σε σχέση με το ατύχημα το οποίο στοίχισε τη ζωή του 27χρονου Παναγιώτη Γιαννιού. Δεν γνωρίζουμε καν τις ακριβείς συνθήκες κάτω από τις οποίες έγινε η άσκηση, ούτε καν αν ήταν άσκηση ή απλώς μια δραστηριότητα για σκοπούς κινηματογράφησης. 

Αυτό που γνωρίζουμε, είναι ότι κάποιοι θα έπρεπε να αισθάνονται ντροπή γιατί απέτυχαν να προστατεύσουν τη ζωή του νεαρού καταδρομέα ΣΥΟΠ.

Η λέξη ευθιξία έχει φθαρεί σε βαθμό που πλέον προκαλεί μειδιάματα όταν γίνεται επίκλησή της. Δεν θα αναμέναμε να δείξει κάποιος ευθιξία, έστω και αν δεν είχε προσωπική ευθύνη και να παραιτηθεί. Κάτι τέτοιο θα αφορούσε τον αρμόδιο υπουργό, τον αρχηγό ΓΕΕΦ, το υπαρχηγό, ή τον διοικητή των καταδρομών.

Φιλότιμο όμως; Δεν θα έπρεπε κάποιος να αισθανθεί ότι δεν μπορεί να ηγείται ενός στρατού, και από φιλότιμο, να ζητήσει μια συγγνώμη γιατί απέτυχε; Από κει και πέρα την ευθύνη που μπορεί να έχει ο καθένας, ας την δείξει η έρευνα.

Φιλότιμο γιατί δεν πέρασαν λίγοι μήνες που χάθηκε ένας λοχαγός και λίγες μέρες που θρηνήσαμε την απώλεια μιας νεαρής ΣΥΟΠ. Δεν σκόνταψαν, δεν ενεπλάκησαν σε τροχαίο, δεν έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι τους. Συμμετείχαν σε δραστηριότητες της Εθνικής Φρουράς, κατά τις οποίες, υποτίθεται, λαμβάνονται τα προβλεπόμενα μέτρα ασφαλείας του προσωπικού και τηρούνται αυστηρά.

Δεν χρειάζεται κάποια έρευνα για να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι αυτά τα μέτρα δεν τηρήθηκαν. Και γιατί δεν τηρήθηκαν; Προφανώς γιατί η πειθαρχία πάσχει. Και αν πάσχει η πειθαρχία, πάσχει η ηγετική πυραμίδα των ενόπλων δυνάμεων που θα έπρεπε να την επιβάλλει. Έτσι συμβαίνει σε κάθε συγκροτημένο οργανισμό και πολύ περισσότερο στον στρατό. 

Και εδώ μπαίνει στην «εξίσωση» το φιλότιμο, που μέχρι σήμερα ουδείς απέδειξε ότι διαθέτει, για να δείξει, αν μη τι άλλο, την τραγικότητα της απώλειας ζωών στις ένοπλες δυνάμεις σε καιρό ειρήνης.

Η ΕΦ δεν είναι Disneyland για να ετοιμάζονται φιλμάκια, για να προβάλλονται επικίνδυνες δραστηριότητες και να σκηνοθετούνται οι δυνατότητες του προσωπικού. Και αν επιλέγουν να τα κάνουν όλα αυτά, ας τα κάνουν αφού έχουν διασφαλίσει πως τίποτα δεν μπορεί να πάει λάθος.

Ευλόγως διερωτάται κάποιος: Πόσες άλλες φορές τέθηκε σε κίνδυνο η ασφάλεια του προσωπικού και η κατάληξη, από τύχη, δεν ήταν τραγική;