Ξέρετε ποιος είναι ο λόγος για τον οποίο πολλά άτομα της δικής μου γενιάς δεν παρακολουθούν ειδήσεις; Εκτός από το ότι έχουμε μπουχτίσει από τη σαπίλα που διέπει το πολιτικό μας σύστημα, έχουμε βαρεθεί να ακούμε για συνομηλίκους μας, κυρίως, ότι άφησαν την τελευταία τους πνοή στην άσφαλτο. Κυρίως έχουμε -χρησιμοποιώ πληθυντικό γιατί ελπίζω ότι δεν είμαι η μόνη- βαρεθεί να επαναλαμβάνεται το ίδιο έργο. Κάθε φορά η ιστορία είναι η ίδια, το μόνο που αλλάζει είναι το όνομα του θύματος. Κάθε φορά ακούμε για μέτρα και δράσεις από πλευράς κυβέρνησης, τα οποία δεν αποδίδουν. Μέσα σε 16 μέρες χάθηκαν οκτώ ζωές, ενώ μέσα σε έξι μήνες σκοτώθηκαν 22 συνάνθρωποί μας.
Και δεν είναι μόνο το άτομο που χάνει τη ζωή του, είναι και ο περίγυρός του. Είναι η μάνα, ο πατέρας, η σύντροφος, το παιδί εκείνου που φεύγει, που μένουν πίσω και καλούνται να διαχειριστούν την απώλεια
Βλέποντας τα παραπάνω στοιχεία, ας μου επιτραπεί να πω ότι μείναμε ανεξεταστέοι στο θέμα της οδικής ασφάλειας. Το χειρότερο βέβαια είναι ότι έχουμε συμβιβαστεί με αυτό. Έχουμε συμβιβαστεί με το ότι καθημερινά συνάνθρωποί μας αφήνουν την τελευταία τους πνοή στην άσφαλτο. Και δεν είναι μόνο το άτομο που θα χάσει τη ζωή του, είναι και ο περίγυρός του. Είναι η μάνα, ο πατέρας, η σύντροφος, το παιδί εκείνου που φεύγει, που μένουν πίσω και καλούνται να διαχειριστούν την απώλεια. Ο οδηγός έτρεχε, ήπιε, δεν φορούσε τη ζώνη του, άρα θα πεις ότι φταίει, έπρεπε να προσέχει και κατά κάποιο τρόπο είναι υπόλογος των πράξεών του. Οι δικοί του όμως; Εκείνοι, σε τι έχουν φταίξει ακριβώς; Ακόμη χειρότερα δε όταν το άτομο που έχασε τη ζωή του δεν ευθύνεται το ίδιο. Πώς μπορείς να διαχειριστείς το γεγονός ότι δεν θα ξαναδείς το παιδί σου ή ότι τα παιδιά σου θα μεγαλώσουν χωρίς πατέρα εξαιτίας κάποιου άλλου; Και μην ακούσω καμιά ανοησία του τύπου «ήταν η κακιά στιγμή», γιατί ξέρουμε όλοι ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Ζούμε στον ίδιο τόπο και ξέρουμε όλοι πολύ καλά πώς οδηγούμε. «Βιαζόταν, για αυτό έτρεχε». Ναι, αλλά αυτό συμβαίνει κάθε φορά.« Ήπιε ένα - δύο ποτηράκια παραπάνω, δεν περίμενε ότι θα τον πειράξουν.» Ναι, αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που πήρε το τιμόνι ενώ δεν ήταν νηφάλιος.
Οι επιλογές μας λοιπόν είναι δύο: Η πρώτη είναι να συνεχίσουμε να κάνουμε πως δεν συμβαίνει τίποτα και κάθε φορά που θα γίνεται ένα θανατηφόρο να το συζητάμε και ύστερα από λίγο να το ξεχνάμε και να συμπεριφερόμαστε λες και τίποτα δεν έχει συμβεί. Η δεύτερη είναι να πάρουμε στα σοβαρά το θέμα της εκπαίδευσης και της οδικής ασφάλειας για να αποκτήσουμε, επιτέλους, οδική συνείδηση. Το πρώτο είναι το εύκολο. Το δεύτερο είναι αυτό που θα κάνει τη διαφορά και που θα σώσει ζωές. Η επιλογή είναι δική μας.
Υ.Γ.: Ως ένα άτομο που έχει χάσει στενούς συγγενείς εξαιτίας του ότι ενεπλάκησαν σε τροχαίο για το οποίο δεν ευθύνονταν, θα πω το εξής: Μία δικιά σου κακιά στιγμή μπορεί να στοιχίσει τη μάνα, τον πατέρα, τον γιο, την αδερφή, τον σύντροφό σε κάποιον άλλο. Άσε, λοιπόν, τις δικαιολογίες στην άκρη γιατί κάποια λάθη δεν διορθώνονται.
