Η Ιστορία που μαθαίνουμε είναι μασκαρεμένη!

Ο ευρωβουλευτής Φειδίας Παναγιώτου τονίζει διαρκώς ότι τα σχολεία και η κυβέρνηση δεν μας λένε όλη την ιστορία της Κύπρου αλλά τη μισή. Εστιάζει δε την προσοχή του στην περίοδο 1964-74 που οι Τ/Κ υπέφεραν από την κατάργηση του δικοινοτικού κράτους. Θα ήτανε πιο σωστό αν λέγαμε ότι η παραχάραξη της Ιστορίας στην Κύπρο γίνεται με δύο μεθόδους: πρώτο, με την αποσιώπηση τρανταχτών συμβάντων και, δεύτερο, με το μασκάρεμα των συμβάντων.

Ας αρχίσουμε από το Βυζάντιο για να δούμε πώς μασκαρεύεται η Ιστορία. Επειδή η γλώσσα της αυτοκρατορίας ήταν ελληνική και η θρησκεία ορθόδοξη, λανθασμένα επικρατεί η αντίληψη στα κυπριακά σχολεία ότι η αυτοκρατορία κυβερνιόταν από Έλληνες, είχε ελληνικούς στρατούς, ελληνικές εκκλησίες και ελληνική τέχνη. Με άλλα λόγια, μιλάμε για τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία ως «Ελληνική Αυτοκρατορία». Στην πραγματικότητα οι Βυζαντινοί θεωρούσαν τους εαυτούς τους Ρωμαίους, παρά το γεγονός ότι μιλούσαν Ελληνικά και ασκούσαν τον ανατολικό ορθόδοξο χριστιανισμό. Ωστόσο, η βυζαντινή κοινωνία ήταν απίστευτα ποικιλόμορφη και περιελάμβανε χριστιανούς Έλληνες, Σλάβους, Αρμένιους, Γεωργιανούς, Κόπτες και εβραϊκούς πληθυσμούς. Το τρισχειρότερο όμως είναι ότι δεν μάθαμε ποτέ ότι το Βυζάντιο ως κράτος χριστιανικό ήταν ένας εχθρός του Ελληνισμού σ’ όλη τη διαδρομή της ιστορίας του (με ελάχιστες εξαιρέσεις) και αντιμετώπισε με εχθρότητα τις φιλοσοφικές, θρησκευτικές και ηθικές ιδέες της αρχαιότητας –με εχθρότητα που εκδηλώθηκε με το κλείσιμο της Φιλοσοφικής Σχολής των Αθηνών από τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό (Βλ. «The Greek East and the Latin West» by Phillip Sherrard, Κεφ, Δ΄). Ο Εμμανουήλ Ροΐδης έκρινε το Βυζάντιο λέγοντας ότι οι Βυζαντινοί ιερείς «έκαιον ανθρώπους, έσφαζον τους Έλληνες φιλοσόφους, συνέτριβον αγάλματα και ναούς και προέγραφον πάσαν επιστήμην. Η Εκκλησία είχε κηρύξει άσπονδον κατά της επιστήμης πόλεμον». Γι' αυτό, παρεμπιπτόντως, το άκρον άωτον της αντίφασης είναι η ελληνική σημαία να κυματίζει πλάι – πλάι στη βυζαντινή σημαία στις εκκλησίες μας. Είναι τόσο σοκαριστικό όσο η θέα της σβάστικας δίπλα στη σημαία του Ισραήλ σε μια συναγωγή.

Όσον αφορά την Ελληνική Επανάσταση έχουμε γαλουχηθεί με μύθους της Χαλιμάς. Ούτε «κρυφά σχολεία» υπήρχαν ούτε ο Παλαιών Πατρών Γερμανός ανύψωσε τη σημαία της επαναστάσεως στη μονή της Αγίας Λαύρας. «Στην Αγία Λαύρα όχι μόνο δεν ύψωσαν σημαίαν επαναστατικήν ο Π.Π. Γερμανός και οι άλλοι κοτζαμπάσηδες, αλλά εκεί ακριβώς εκδηλώθηκεν όλος ο φόβος τους για την επανάσταση και η απεγνωσμένη τους προσπάθεια να τη ματαιώσουν». (Βλ. «Ο εσωτερικός αγώνας πριν και κατά την επανάσταση του 1821», Τ. Σταματόπουλου, σελ. 157). Αλλά η μεγαλύτερη ίσως πλάνη που αιωρείται πάνω από την ελληνική και ελληνοκυπριακή κοινωνία είναι ότι η Εκκλησία πρωτοστάτησε στην απελευθέρωση της Ελλάδας. Άλλος ένας μύθος που θα τον ζήλευε ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Η ιστορική αλήθεια είναι ότι η Εκκλησία όχι μόνο δεν πρωτοστάτησε στον μεγάλο ξεσηκωμό αλλά απεναντίας προσπάθησε να καταπνίξει την επανάσταση εν τη γενέσει της αφορίζοντας τους επαναστάτες! Οι εγκύκλιοι του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε’, τον Μάρτιο του 1821, επαινούσαν τα «άπειρα κάλλη» του σουλτάνου και ισχυρίζονταν ότι οι Έλληνες ζούσαν ευτυχισμένοι υπό των Οθωμανών! Έτσι το Πατριαρχείο καταράστηκε κι αφόρισε τον Υψηλάντη και άλλους επαναστάτες «ως κακοήθεις, ανόητους, ασυνείδητους, απατεώνας, κακοποιούς, κακόβουλους, αγνώμονας και ραδιούργους που πήραν τα όπλα κατά της «κραταιάς βασιλείας του σουλτάνου» και αποκήρυττε «το σατανικό της δημεργεσίας φρόνημα» (βλ Σπ. Τρικούπη, «Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως», Τόμος Α΄, σελ. 250).

Στη νεότερη τώρα Ιστορία, πάλι τα παραμύθια αφθονούν. Πολλοί καθηγητές και πολιτικοί επαναλαμβάνουν το τροπάριο ότι αποκτήσαμε την ελευθερία λόγω του ένοπλου αγώνα της ΕΟΚΑ και ότι η οργάνωση αυτή έδιωξε τους Άγγλους! Η Βρετανική Αυτοκρατορία άρχισε να καταρρέει μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και ήταν θέμα χρόνου όλες οι 70 αποικίες του ΗΒ να αποκτήσουν την ανεξαρτησία τους. Η Κύπρος θα μπορούσε να αποκτήσει την ανεξαρτησία της χωρίς να χυθεί ούτε μια σταγόνα αίματος, όπως συνέβη με ουσιαστικά όλες τις υπόλοιπες αποικίες. Οι ίδιοι οι Εγγλέζοι εξήγγειλαν την πρόθεσή τους να δώσουν ανεξαρτησία σε όλες τις αποικίες το 1960 με την περίφημη ομιλία «The wind of change» του τότε Πρωθυπουργού Μακμίλαν. Ο αγώνας όμως ήταν για ένωση, όχι ανεξαρτησία, και την ένωση δεν την ήθελαν ούτε η Αγγλία ούτε η Τουρκία ούτε οι ΗΠΑ αλλά ούτε η Ελλάδα και επομένως ήταν ένας ανέφικτος στόχος για τον οποίο δυστυχώς θυσιάστηκαν άδικα δεκάδες παλληκάρια. Από το 1961 και μετά καμιά αποικία δεν παρέμεινε αποικία παρά τη θέλησή της. Λέγεται από μερικούς ότι αναγκαστήκαμε να πολεμήσουμε λόγω του «ουδέποτε» του Χόπκινσον. Όμως, όπως γράφουν οι Κρανιδιώτης και Γρίβας, οι συζητήσεις για ένοπλη δράση άρχισαν από το 1950, τουτέστιν 4 χρόνια πριν την ατάκα του Χόπκινσον!

Αναλογίζομαι επίσης πόσοι Ε/Κ γνωρίζουν ότι «εξαφανίστηκαν» 453 Τ/Κ την περίοδο. Ο Νικόλας Κυριάκου στη μελέτη του για εξαφανίσεις Τ/Κ και Ε/κ καταλήγει «Μια από τις πιο συχνές παρανοήσεις στην Κύπρο είναι πως η κάθε πλευρά έχει την εντύπωση πως μόνο αυτή έχει αγνοούμενους, παρόλο που υπάρχουν και στις δυο κοινότητες, καθώς κάθε κοινότητα έχει θύματα και θύτες». Και πόσοι γνωρίζουν ότι ο ΟΗΕ έχει χαρακτηρίσει τη σφαγή των γυναικόπαιδων στα τρία χωριά της επαρχίας Αμμοχώστου (Μάραθα, Αλόα και Σανταλάρη) ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας; [Βλ.UN Monthly chronicle, Volume 11 (1974), United Nations, Office of Public Information, σελ.98].

Φυσικά υπάρχουν κι άλλα δείγματα παραχάραξης της Ιστορίας που δεν μπορώ λόγω χώρου να παραθέσω. Το ατράνταχτο συμπέρασμα είναι ότι ο Φειδίας έχει απόλυτο δίκιο όταν διαλαλεί ότι διδασκόμαστε τη μισή Ιστορία.

*Οικονομολόγος, κοινωνικός επιστήμονας