Πριν μερικά χρόνια, επαγγελματίας του τομέα διαχείρισης συνταξιοδοτικών ταμείων διαμαρτυρόταν γιατί καθυστερούσε η έγκριση διασυνοριακών ταμείων και η έγγραφή τους στην Κύπρο. Με το δίκιο του φώναζε γιατί χάνονταν επιχειρηματικές ευκαιρίες για την Κύπρο και φυσικά για τον ίδιο. Τότε του είχα εξηγήσει πως από τη στιγμή που δεν υπήρχε εποπτεία (μόνο στα χαρτιά) για τον συγκεκριμένο τομέα η εγγραφή και λειτουργία αυτών των ταμείων στην Κύπρο στο τέλος θα προκαλούσε ζημιά αντί όφελος.
Όπως και στην περίπτωση με τα διαβατήρια, τις εταιρείες συναλλάγματος και αρκετά άλλα, η απουσία εποπτείας προσελκύει και επιτήδειους και απατεώνες. Όταν βγουν τα πρώτα σκάνδαλα στη φόρα, οι σοβαροί φεύγουν και μας μένουν οι κακοί, η ρετσινιά και η ζημιά. Έτσι και στην περίπτωση των συνταξιοδοτικών ταμείων. Σοβαρές πολυεθνικές εταιρείες όταν αντιληφθούν τι (δεν) συμβαίνει στην Κύπρο δεν πρόκειται καν να σκεφτούν την εγγραφή και την (μη) εποπτεία τους στην Κύπρο.
Πρόσφατα μάθαμε για την κορυφή του παγόβουνου με το τι συμβαίνει με το ταμείο των δικηγόρων. Αυτό είναι ένα από πολλά παραδείγματα. Στην Κύπρο υπήρχαν και υπάρχουν ταμεία με δεκάδες και εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ αποθεματικό που δεν είναι εγγεγραμμένα και άρα δεν εποπτεύονται… όχι πως εποπτεύονται αυτά που είναι εγγεγραμμένα. Αλλά διαχρονικά η εποπτική αρχή προτιμούσε να μην γράψει ταμεία, θεωρώντας πως με αυτό τον τρόπο διέγραφε τις ευθύνες της. Οι διαχειριστές τους, οι συνδικαλιστικές οργανώσεις (εργοδοτών και υπαλλήλων) άλλο που δεν ήθελαν, εφόσον ουσιαστικά διαχειρίζονταν τα κεφάλαια χωρίς έλεγχο και ευθύνη.
Με όλους αυτούς δεν έχω (τόσο μεγάλο) πρόβλημα. Μπορώ και κατανοώ τα κίνητρά τους. Από ευθυνοφοβία μέχρι προσωπικό όφελος. Αυτούς που δυσκολεύομαι να αντιληφθώ είναι τους πολιτικούς μας. Δεν βρέθηκε ένας από αυτούς να εγείρει το θέμα.
Μια τράπεζα πριν λειτουργήσει πρέπει να αποκτήσει άδεια από την Κεντρική. Ένας γιατρός, ένας δικηγόρος, ακόμη και ένας λογιστής πριν αρχίσουν να ασκούν το επάγγελμά τους πρέπει να εγγραφούν. Τι θα στοίχιζε σε μια κυβέρνηση, σε έναν βουλευτή να προωθούσε μια παράγραφο στη νομοθεσία που να έθετε την πιο πάνω προϋπόθεση; Να απαγόρευε την είσπραξη συνεισφορών πριν την εγγραφή τους, όπως απαγορεύεται και σε μια υποψήφια τράπεζα η είσπραξη καταθέσεων. Να μην δινόταν η φοροαπαλλαγή στις συνεισφορές των μελών σε μη εγγεγραμμένα ταμεία όπως δεν δίνεται για εισφορές σε μη εγγεγραμμένα φιλανθρωπικά ιδρύματα. Τόσο απλό.
Η απάντηση τελικά είναι απλή… κανένας δεν φωνάζει από την άλλη πλευρά. Κανένας δεν ενδιαφέρεται για την άλλη πλευρά. Σκεφτείτε τώρα, ένα μέλος του ταμείου της Λαϊκής να έβγαινε και να διαμαρτυρόταν γιατί το ταμείο δεν ήταν εγγεγραμμένο και δεν εποπτευόταν. Έτσι και οι πολιτικοί μας «γιατί να τα χαλάσουν» με τους άλλους που κάνουν πάρτι χωρίς να έχουν όφελος; Δυστυχώς αυτοί είμαστε.
Μια και αναφέρθηκα στο ταμείο των δικηγόρων, τελικά τι έγινε; Να μαντέψω; «Κούντα πάρα τζει μέχρι να βκούμε εμείς στη σύνταξη» και η βόμβα ας εκραγεί στα χέρια του επόμενου. Μόνο από τις ερωτήσεις και την ερμηνεία των απαντήσεων αντιλαμβάνεται κάποιος ότι κάποιοι θέλουν να κερδίσουν χρόνο. Και αυτό είναι ένα μόνο από πολλά και χειρότερα παραδείγματα. Όλοι το κουντούν πάρα τζει.
