Δεν τους νοιάζει, στ' αλήθεια, καθόλου για μας

Την περασμένη εβδομάδα, μια δημοσιογράφος ενός τηλεοπτικού σταθμού βγήκε στους δρόμους και τις λαϊκές και ζητούσε από τους πολίτες να ρωτήσουν ό,τι θέλουν έναν υποψήφιο για την προεδρία της Δημοκρατίας, ο οποίος ήταν καλεσμένος στο στούντιο της εκπομπής. Οι περισσότεροι από τους πολίτες ήθελαν να μάθουν τις πραγματικές προτάσεις που έχει ένας υποψήφιος για την οικονομία και όχι τις γενικολογίες (για μια καλύτερη οικονομικά ευημερούσα Κύπρο, την Κύπρο του αύριο, του χθες και του παραχθες). Ήθελαν να μάθουν αν θα μπορέσει να αλλάξει κάτι σε αυτόν τον τόπο. Μια γυναίκα κοντοστάθηκε στο μικρόφωνο, είδε με ένα βλέμμα γεμάτο απορία τη δημοσιογράφο και αποχώρησε. Αν και ήταν μάλλον γενικόλογα τα όσα έλεγαν και ρωτούσαν οι άλλοι πολίτες που μπήκαν στον κόπο (τι αντιφατικό, ο δημοσιογράφος να έχει τον χρόνο να προετοιμαστεί για μια συνέντευξη και ο απλός πολίτης πρέπει να σκεφτεί την ερώτηση του ενός εκατομμυρίου την ώρα που ψωνίζει αγγούρια και ντομάτες), εντούτοις αυτό που ήταν εμφανές είναι πως δεν υπάρχει κάποιος πολίτης που να μην έχει χάσει την εμπιστοσύνη του προς τους πολιτικούς. Στέκοντας αμήχανα μπροστά στο μικρόφωνο, η γυναίκα που ήθελε να κάνει την καίρια ερώτηση απευθυνόμενη στον υποψήφιο, δεν ήξερε αν πραγματικά ήθελε να ρωτήσει ή να απαξιώσει τον υποψήφιο ή να συνεχίσει να κομπιάζει κάθε φορά που θα βάζει στη χάρτινη σακούλα μία ντομάτα, σκεφτόμενη αν την φτάνουν τα κουκιά της. Τα ίδια τα βιώματά της τα τελευταία χρόνια (που ήταν τα ίδια και μάλλον χειρότερα), δεν της επέτρεπαν να σκεφτεί την ερώτηση.

Και αυτή η σχέση εμπιστοσύνης απέναντι σε ένα πολιτικό σύστημα, και όχι απαραίτητα στον ίδιο τον πολιτικό, παραμένει η πεμπτουσία της δημοκρατίας. Το διεφθαρμένο κράτος έφερε την Κύπρο στη χειρότερή της μοίρα, η οποία πλέον καλείται να πιαστεί από ανθρώπους που ανήκουν στο ίδιο το σύστημα. Κι αυτός ο φαύλος κύκλος είναι που έφερε στους πολίτες την αμηχανία απέναντι στις εκλογές που θα έχουμε την ερχόμενη Κυριακή. Δεν είσαι σίγουρος αν θες να ρωτήσεις κάποιον. Κι ούτε είσαι σίγουρος ότι μπορεί και κάποιος να σου απαντήσει σε αυτά που θες να ρωτήσεις. Και είσαι σαφέστατα βέβαιος πως το σάλιο σου μοιάζει πιο πολύτιμο από ένα ερώτημα σε έναν υποψήφιο που δεν ξέρεις αν θα απαντηθεί ποτέ. Όχι γιατί ο δημοσιογράφος δεν θα το μεταφέρει στον υποψήφιο. Ούτε επειδή ο υποψήφιος δεν θα βρει τον τρόπο να απαντήσει, ακόμη και άμεσα, χωρίς γενικολογίες.

Η καλή πρόθεση έχει χαθεί προ πολλού και ο πολίτης έψαχνε και ψάχνει την εμπιστοσύνη που ήθελε να έχει στους πολιτικούς. Και ποιος σας είπε πως η κυρία που δεν μπήκε καν στον κόπο να κάνει την ερώτηση ονειρεύεται τη δίκαιη Κύπρο; Δεν ήταν λογικό ανάμεσα στην πραγματικότητα των ζαρζαβατικών να σκεφτόταν ουτοπικά αυτόν τον τόπο και την καλύτερη Κύπρο. Ήθελε απλά κάποιος να της πει πώς μπορεί να πάρει άλλη μια χάρτινη σακούλα και να τη γεμίσει με ντομάτες. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Οπότε, τι να ρωτήσει; Πού να απευθυνθεί; Η ντομάτα δεν θέλει μέσο και τηλέφωνο για να γίνει πιο φθηνή.