Τι συζητάμε λάθος για τη διεθνή ισλαμική τρομοκρατία;

H δολοφονία του Σαμουέλ Πατί και τα γεγονότα της Νίκαιας επαναφέρουν τη Γαλλία στο επίκεντρο της ισλαμικής τρομοκρατικής βίας ξυπνώντας τις μνήμες των όσων τραγικών συνέβησαν στο περιοδικό Charlie Hebdo, στο θέατρο Μπατακλάν αλλά και, πάλι, στη Νίκαια την περίοδο 2015-2016. Κυριότερα όμως περιπλέκουν τη δημόσια συζήτηση σε σχέση με όλη αυτή τη δημόσια αντιπαράθεση Μακρόν-Ερντογάν, που πυροδότησε τις αντιδράσεις των μουσουλμάνων ανά το παγκόσμιο, τα περί ελευθερίας έκφρασης και ορίων της και για το αν το ισλάμ είναι το βασικό πρόβλημα πίσω από τη σύγχρονη τρομοκρατία. Τρεις διαφορετικές συζητήσεις που, υπό το βάρος της οργής για τον χαμό αθώων ανθρώπων που αποκεφαλίζονται στην καρδιά ευρωπαϊκών χωρών, επιμέρους ιδεοληψιών και υπέρμαχων ζηλωτών της κάθε πλευράς, αντί να γίνουν ξεχωριστά, γίνονται μία – συγχύζοντας περισσότερο τον κόσμο.

 

Η ίδια συζήτηση

Ένα από τα ψυχολογικά αποτελέσματα που πάντα παράγει η ισλαμική τρομοκρατία εντός της γαλλικής δημόσιας σφαίρας –πράγμα που η Γαλλία εξάγει λόγω της φιλελεύθερης παράδοσής της και σε άλλες ευρωπαϊκές δημόσιες σφαίρες– είναι το ακραίο, πολωτικό, δίπολο που κυριαρχεί στη δημόσια συζήτηση την επόμενη μέρα ενός χτυπήματος: Στη μία πλευρά του πάνελ, ένας άνθρωπος ο οποίος υποστηρίζει πως για όλα φταίει το ισλάμ, οι μουσουλμάνοι, οι μη γαλλικής καταγωγής πολίτες και οι μετανάστες/πρόσφυγες, βάζοντας στο ίδιο καλάθι του εκφασισμού τους πάντες κι από την άλλη ένας άνθρωπος ο οποίος κατηγορεί για τα πάντα τη γαλλική κυβέρνηση και τον (εκάστοτε) Μακρόν.

Σε αυτή την αέναα επαναλαμβανόμενη συζήτηση μπλέκουν στερεότυπα, ελλιπείς επιστημονικοί όροι, ιστορικές ανακρίβειες και μπόλικη δόση ιδεαλιστικών ή ιδεοληπτικών (της κάθε πλευράς) συνθημάτων με αποτέλεσμα η συζήτηση να μην εξετάζει –διαχωρίζοντας τα θέματα και τις ιδέες– καίριας ουσίας ερωτήματα τα οποία αφορούν πολύ κρίσιμες πτυχές ζητημάτων: Περί ασφάλειας και ριζοσπαστικοποίησης. Περί κοινωνικής ενσωμάτωσης. Περί ένοπλης βίας και ιδεολογικοποίησής της. Περί διαθρησκευτικού διαλόγου. Περί ελευθερίας της έκφρασης. Ο κατάλογος είναι μεγάλος. Η συζήτηση όμως που προκαλεί ένα χτύπημα καταδεικνύει κάτι σημαντικό: Πως όπως το χτύπημα σε έναν ναό στη Νίκαια είναι αποτέλεσμα ενός «σημείου εστίασης» (focal point) για έναν νεαρό που περνάει, συμπεριφορικά, από τη ριζοσπαστικοποίηση στη βίαιη ριζοσπαστικοποίηση (ένοπλη βία, τρομοκρατία) έτσι και το αποτέλεσμα του χτυπήματος, per se, δημιουργεί μια σειρά νέων «σημείων εστίασης» που θα εμπνεύσουν ή θα στρατολογήσουν νέους βίαιους ριζοσπάστες σε έναν αέναο κύκλο βίας.

 

Διαβάστε περισσότερα στο ΠΟΛΙΤΗΣ PREMIUM