Η κατρακύλα του ΔΗΣΥ και τα… μαθήματα του Αβέρωφ

Με ένα τεράστιο σάλτο προς τα γνώριμα μονοπάτια της λαϊκής Δεξιάς, ο πρόεδρος του Δημοκρατικού Συναγερμού Αβέρωφ Νεοφύτου ολοκλήρωσε την Παρασκευή το μεσημέρι τη μεγάλη στροφή του κόμματός του σε θέσεις που αγγίζουν τα όρια της εθνικιστικής Δεξιάς. Μία μέρα μετά την αποκάλυψη της νέας κυβερνητικής πολιτικής για το μεταναστευτικό, όπου διαφάνηκε η πραγματική αντίληψη όχι μόνο ενός υπουργού Εσωτερικών αλλά μιας κυβέρνησης που διολισθαίνει συνεχώς προς ακραίες τοποθετήσεις, ο Αβέρωφ Νεοφύτου χαράσσει ουσιαστικά τη μεγάλη στροφή προς τα δεξιά της… Δεξιάς, τη χωροταξική ιδεολογική πλατφόρμα που φαίνεται πως θα ακολουθήσει και θα τον καθοδηγήσει το επόμενο διάστημα.

Μερικές ώρες μετά την απόλυτη αποκαθήλωση των προθέσεων αυτής της κυβέρνησης, η οποία παρουσίασε μια λεγόμενη ολιστική πολιτική για το μεταναστευτικό χωρίς να αρθρώσει ούτε μία λέξη για την πολιτική της ενσωμάτωσης και της ένταξης, χωρίς να προβληματίζεται για τον τρόπο αποφυγής της στοχοποίησης και περιθωριοποίησης των ανθρώπων, ο πρόεδρος του Δημοκρατικού Συναγερμού επιβεβαιώνει την αλλαγή πλεύσης αυτής της παράταξης, η οποία πλέον παραπαίει μεταξύ των δήθεν ευρωπαϊκών πολιτικών και προτύπων και μιας αναπροσαρμοστικής πολιτικής πρακτικής που φθάνει να γλυκοκοιτάζει τα ακραία στοιχεία της Δεξιάς. Ο Αβέρωφ επιχειρεί να οριοθετήσει τις θέσεις του δικού του κόμματος και της κυβέρνησης και να τις αντιπαραθέσει με εκείνες των άλλων: «Ο Δημοκρατικός Συναγερμός και σε αυτό το θέμα αποφεύγει τα άκρα. Και έχουμε και σε αυτό το θέμα προσεγγίσεις ακραίες. Από τη μια έχουμε την αριστερή προσέγγιση που θέλει την Κύπρο μας μια ελεύθερη Κέρκυρα. Ούτε λίγο ούτε πολύ να κάνουμε μια παγκόσμια πρόσκληση: Όποιοι θέλετε ελάτε στη χώρα μας. Την ίδια ώρα υπάρχουν φωνές ακραίες εθνικιστικές που σπέρνουν το μίσος και τη μισαλλοδοξία…»

Πολιτικός καιροσκοπισμός

Ο Αβέρωφ Νεοφύτου λοιπόν και ο ΔΗΣΥ προσποιούνται ότι εκφράζουν το «κάτι άλλο», παρουσιάζονται ως επικεφαλής της πολιτικής ορθότητας ενώ στην πραγματικότητα όλες οι ενέργειες και εκπεφρασμένες θέσεις των στελεχών αυτού του κόμματος βολεύουν τα ακραία ρατσιστικά στοιχεία. Ο πολιτικός λόγος του ΔΗΣΥ και πολλών στελεχών του θρέφουν και ενθαρρύνουν αυτά τα στοιχεία. Η ευθύνη του Δημοκρατικού Συναγερμού στα ανοίγματα της κοινωνίας προς τον ρατσισμό είναι τεράστια. Κανένα «ευφυολόγημα» προερχόμενο από το κόμμα αυτό δεν μπορεί να αναιρέσει το γεγονός ότι ο ΔΗΣΥ σαφώς έχει ενσωματώσει τα τελευταία χρόνια τις «αξίες» του πολιτικού καιροσκοπισμού στην προμετωπίδα της δράσης του.

Ο Αβέρωφ Νεοφύτου και η μεγαλύτερη ομάδα των προβεβλημένων στελεχών του κόμματός του δεν είναι σε θέση να παραδώσουν μαθήματα ορθολογιστικής αντιμετώπισης του προβλήματος των μεταναστών. Επειδή ακριβώς φοβούνται να εκφράσουν πολιτικές που θα τους φέρουν σε αντιπαλότητα με τα κακέκτυπα εθνικιστικών προτύπων τα οποία με τη στάση τους ενίσχυσαν. Αλλά ούτε είναι σε θέση να έρθουν σε αντιπαράθεση με τα εσωτερικά συμφέροντα αρκετών, δήθεν, κολεγίων αλλά και των κυκλωμάτων που στήνουν τους εικονικούς γάμους. Δεν είναι επομένως ρεαλιστική αποτύπωση των πολιτικών του ΔΗΣΥ η επιχειρούμενη προσπάθεια οριοθέτησης, δήθεν, δύο εκ διαμέτρου διαφορετικών αντιλήψεων, παραγόμενων μέσα από το μεταναστευτικό ζήτημα.

Οι ευθύνες

Για τη σημερινή κατάσταση πραγμάτων στον ΔΗΣΥ ευθύνη δεν φέρει μόνο ο πρόεδρός του ο οποίος διαφοροποιεί την ατζέντα γιατί θεωρεί ότι αυτός είναι ο τρόπος για να προσεγγίσει το ευρύτερο ακροατήριο ψηφοφόρων οι οποίοι οδηγήθηκαν από την παρούσα κυβέρνηση και τις πρακτικές της όλο και δεξιότερα. Ακροατήριο το οποίο ο Αβέρωφ Νεοφύτου ψάχνει εναγωνίως γιατί θεωρεί ότι είναι η κρίσιμη μάζα που θα αφήσει την κυβερνώσα παράταξη πρωταγωνίστρια στο πολιτικό σκηνικό και το επόμενο διάστημα. Και βεβαίως και τον ίδιο, χωρίς αμφισβητήσεις, ηγέτη. Ταυτόχρονα οι νέες πολιτικές και τα νέα ήθη στον ΔΗΣΥ δυσκολεύουν αφάνταστα ορισμένα στελέχη, λίγα τον αριθμό ομολογουμένως, τα οποία θα πρέπει να διαλέξουν γραμμή πλεύσης όπως έκανε και ο πρόεδρος του κόμματος. Είτε λοιπόν θα επιχειρήσουν ανοιχτά τη διαφοροποίηση από τις νέες πολιτικές του κόμματος είτε θα συνεχίσουν να μην αντιδρούν, θα συνεχίσουν τον μη «επικίνδυνο δρόμο» της σιωπής. Προσέγγιση η οποία τους διατηρεί από τη μια στο παιγνίδι της πολιτικής επιβίωσης και από την άλλη τους οδηγεί αναποφεύκτως σε φαλκίδευση του μετριοπαθούς έως τώρα πολιτικού τους λόγου καθώς σύρονται σε πολιτικές παγίδες άγνωστες για τις πρακτικές τους, με αντάλλαγμα μια εν αμφιβόλω κομματική τους επιβίωση. Η μεγάλη ωστόσο δυστυχία αυτών των στελεχών είναι ότι το μετριοπαθές κομματικό ακροατήριο, το οποίο έως προσφάτως τους ακολουθούσε, απομακρύνεται σταθερά και πιθανό να παραμείνει για μια ακόμη φορά μακριά από το κόμμα στη νέα εκλογική αναμέτρηση. Το έκανε ήδη στις ευρωεκλογές αλλά φαίνεται πως η κατρακύλα του κόμματος σε εκείνες τις εκλογές δεν έφερε νέες προσεγγίσεις. Επομένως ακόμη και η σιωπή των στελεχών αυτών ίσως να μην είναι αρκετή για να τους βγάλει από τον δρόμο της απομόνωσης, να μην τους αρκεί για να επιβιώσουν στο νέο πολιτικό σκηνικό εντός του ΔΗΣΥ.