[…] κάτω από τείχη περπατάς, σε βροχή από βέλη,
σε ομίχλες που σφυρίζουν άγρια, πατάς
ασπίδες, πρόσωπα, κομμένα μέλη:
όλα εκείνα που μέσα σου κρατάς.
Απόσπασμα από το Πόλεμος και Ειρήνη του Νάσου Βαγενά
Μαθαίνοντας για την «Απόφαση Ειρήνης», από μέσα μου αβίαστα αναδύθηκε όλη η απογοήτευση που έχει κατασταλάξει με άσχημη γεύση, όχι μόνο σε μένα, αλλά, σε χιλιάδες ανθρώπους αυτής της χώρας.
Και τι έγινε; Άλλη μία ομάδα ήρθε να προστεθεί στις διάφορες που έχουν εμφανιστεί κατά καιρούς. Όλες προσπάθησαν να δημιουργήσουν κάποιο θόρυβο, να μεταλαμπαδεύσουν ενθουσιασμό και πίστη στις ιδέες της ειρήνης και της συνύπαρξης, να αναδείξουν τα οφέλη της επίλυσης του Κυπριακού.
Το μεγάλο κακό, η συμφορά, είναι η επαναλαμβανόμενη διάψευση των ελπίδων.
Δουλεύει κάθε φορά σαν λοβοτομή και μάλιστα πολλαπλασιαστικά.
Δεν μπορεί να υπάρξει, θαρρώ, μεγαλύτερη ηθική μόλυνση, βαθύτερη αλλοτρίωση για μια κοινωνία, από εκείνη που παράγει ανακυκλούμενη διάψευση των ελπίδων.
Και στην Κύπρο, η διάψευση που ήρθε από το Crans Montana ισοδυναμούσε με έκτρωση χωρίς αναισθητικό.
Μετά, χωρίς να θέλω να υποτιμήσω καμία και κανέναν από την ιδρυτική ομάδα της πρωτοβουλίας, στάθηκα σε τέσσερα ονόματα: Μαρκίδης, Χρήστου, Κασουλίδης, Καζαμίας.
Και μόνο η συνύπαρξη αυτών των διακεκριμένων πολιτών κάτω από μία ομπρέλα που γράφει πάνω της «Ειρήνη», ενόψει της πραγματικά έσχατης ευκαιρίας που έχουμε για να λυθεί το Κυπριακό όπως το γνωρίζουμε, αποκτά ιστορική σημασία.
Δεν πρόκειται για κάτι το παράξενο. Απλά, δεν έχει ξαναγίνει σε αυτή τη χώρα να βρεθούν μαζί κάποιοι δοκιμασμένοι στη δημόσια ζωή, ο κάθε ένας τους ένας «Νέστωρας», για να παρέμβουν νηφάλια καθώς διακρίνουν στον ορίζοντα την καταστροφή να έρχεται πλησίστια.
Σε άλλες χώρες της Ευρώπης που διαθέτουν ενήλικη πολιτική ζωή, στις περιόδους οντολογικών κρίσεων τα βλέμματα στρέφονται ακριβώς σε τέτοιους ανθρώπους.
Πηγαίνοντας την Τετάρτη στη συνδιάσκεψη Τύπου της πρωτοβουλίας, δέχτηκα την δεύτερη έκπληξη. Πολύς ο κόσμος, πολλά (όλα) τα ΜΜΕ, όρθιοι, και στον κόσμο πολλοί που δεν ανήκουν στους λεγόμενους «συνήθεις υπόπτους». Το κύμα αυτό συνέχισε να φουσκώνει και τις επόμενες μέρες – και συνεχίζει- με πολίτες που γράφονται στη σελίδα της «Απόφασης Ειρήνης» στο facebook.
Όχι τυχαία, οι αντιδράσεις δεν άργησαν.
Σαν τα… όρνεα των ορέων μετά από καιρό λουφάγματος, σήκωσαν τα κεφάλια τους από τις φωλιές τους, κοίταξαν γύρω και άρχισαν το εν χορώ κρώξιμο. Μια φάλτσα χορωδία- την ακούμε χρόνια τώρα που μόνο κακολογεί, υβρίζει, σπιλώνει, απορρίπτει.
Χωρίς ποτέ, μα ποτέ, μα….απολύτως ποτέ (!!!) να προτείνει το οτιδήποτε.
Δεν ξέρω, κανείς δεν ξέρει υποθέτω ακόμα αν θα ολοκληρωθεί επιτυχώς η αποστολή της ακάματης κυρίας Λουτ.
Αυτό που ξέρω είναι πως αν ναι, τότε, χωρίς δραματοποίηση, η δουλειά που έχει μπροστά της η «Aπόφαση Ειρήνης» είναι τεράστια και ο χρόνος λίγος:
- Πώς, άραγε, απoδαιμονοποιείς τη ΔΔΟ στην οποία με απίστευτη πονηρία κάποιοι έχουν φορτώσει όλες τις αμαρτίες του πλανήτη προβάλλοντάς την ως «ρατσιστική»;
- Πώς εξηγείς ότι σε μία ομοσπονδία που ο κάθε ένας μένει όπου θέλει, κάνει την επιχείρησή του όπου θέλει, ερωτεύεται και ζει με όποιον / όποια θέλει, ο…. ρατσισμός (αν ξέρουμε τι σημαίνει) είναι ήδη ακυρωμένος;
- Πώς εξηγείς ότι σε μία ομοσπονδία η διζωνικότητα είναι το φυσικό πλαίσιο σε μία χώρα που θέλει να επουλώσει και να αφήσει πίσω τα τραύματα του παρελθόντος που δεν ξεκίνησαν το 1974;
- Πώς να εξηγήσεις ότι αν ήμασταν στοιχειωδώς ευφυείς και όχι εξυπνάκηδες και κουτοπόνηροι τη διζωνικότητα θα έπρεπε να τη βάλουμε πρώτοι εμείς στο τραπέζι και μάλιστα απαιτητικά γιατί – όπως θα έλεγαν και οι «πατριώτες» - έχουμε κληρονομιά να προστατέψουμε- και πράγματι έχουμε.
- Πώς να εξηγήσεις τα αυτονόητα σε ανθρώπους που ταξιδεύουν συχνά αλλά δεν συνειδητοποιούν πού πάνε; Ούτε καν περνάει από το μυαλό τους όταν είναι στη Γερμανία πως η Γερμανία έχει κρατίδια, με το κάθε ένα να εκλέγει δικό του πρωθυπουργό, να έχει δική του Βουλή, να έχει σημαντικά περιθώρια αυτονομίας, να έχει δική του πολιτική για τον τουρισμό κ.λπ.;
- Πώς είναι δυνατόν η ομοσπονδία να είναι η συμφωνημένη λύση (και η πιο φυσιολογική) ήδη από το 1977 και στο 2019 ελάχιστοι να γνωρίζουν τι σημαίνει;
- Πώς είναι δυνατόν σε μία χώρα σαν την Κύπρο, με την ιστορία της Κύπρου και την καθοριστική της γεωγραφική ιδιαιτερότητα, να μην είναι αντιληπτό πως άλλος δρόμος δεν υπάρχει και δεν πρέπει να υπάρχει;
Είμαστε στην κρίσιμη στροφή ή μάλλον στη διχάλα. Μπροστά μας, ευθεία, η μόνη λύση, η Λύση.
Στην καμπύλη της διχάλας, αν και δεν είναι ορατός, παραμονεύει ο γκρεμός.
Δεν μπορώ να φανταστώ πως η πολιτική ηγεσία του τόπου θα τινάξει στον αέρα το μέλλον.
Πρέπει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, επικουρούμενος από τις υγιείς δυνάμεις, να πάρει την οριστική «Απόφαση Ειρήνης»
