Η επιστροφή στην κανονικότητα

Του Σωτήρη Κάττου

Η στήλη καθοδηγείται από το Αριστοτελικό «Φίλος μεν Πλάτων, φιλτάτη δ’ αλήθεια». Και αυτό το κάνει συνειδητά καθότι, ως επιλογή στον βαθμό που ελέγχει την υποκειμενικότητα του δημόσιου λόγου, καθορίζει τις παραμέτρους της αξιοπιστίας του. Μέσα από τη στήλη αυτή ο τέως υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας –της πολιτισμικής μας πατρίδας με την ευρεία έννοια του όρου- έτυχε στήριξης όταν κατά το δοκούν και ευκαιριακά δεχόταν διάφορες επιθέσεις ανάλογα με τις τοποθετήσεις του σε σχέση με το Κυπριακό, περιλαμβανομένου και του τότε κυβερνητικού εκπροσώπου και σημερινού υπουργού Εξωτερικών κ. Νίκου Χριστοδουλίδη. Όταν αναφερόταν στον «αναχρονισμό» των εγγυήσεων, το λόμπι του status quo τον χειροκροτούσε, ενώ από την άλλη οι υποστηρικτές της ΔΔΟ θεωρούσαν μια τέτοια τοποθέτηση ως εν δυνάμει ταφόπλακα της προοπτικής για τη λύση. Όταν δεν αναφερόταν στην εσωτερική πτυχή του προβλήματος και δήλωνε ότι αυτό αφορά αποκλειστικά τις δύο κοινότητες δυσαρεστούσε τους λομπίστες του status quo. Και έρχομαι τώρα στη «νέα» φράση της πολιτικής μόδας «περί επιστροφής στην κανονικότητα», μια φράση που η στήλη πολύ πριν από το πλασάρισμά της από τον κ. Κοτζιά είχε αναφερθεί, είτε σε επιστημονικά φόρα είτε στον χώρο της.

Σύγχυση

Συχνά η κοινωνική και πολιτική διερεύνηση συγχύζει (και λειτουργεί περιοριστικά) την κοινωνικά επιστημονική θεώρηση των πραγμάτων με τη φιλοσοφία και τα διάφορα πιστεύω. Είναι κοινωνιολογικό αξίωμα ότι η επιστημονική κοινωνική διερεύνηση καταπιάνεται και έχει ως προτεραιότητα πώς είναι τα πράγματα και όχι πώς οφείλουν να είναι. Και είναι αυτό το σημαντικό αξίωμα που παραγνωρίζεται ως βασική παράμετρος για να καθορισθεί η έννοια και φύση της κανονικότητας στην ελληνική κοινότητα και στην κυπριακή πολιτεία, και κατ’ αναλογία και στην τουρκική κοινότητα. Ο κ. Κοτζιάς, στην παρουσίαση του βιβλίου του την Τετάρτη 20/2/2019 στο Πανεπιστήμιο Λευκωσίας, υπό την αιγίδα του Κέντρου Ευρωπαϊκών και Διεθνών Υποθέσεων, αναφέρθηκε εμφαντικά στην αναγκαιότητα της μάχης «της επιστροφής στην κανονικότητα». Αυτό που διέλαθε όμως της προσοχής του κ. Κοτζιά, αλλά και του πάνελ, είναι το κοινωνικό γεγονός της πιο επίμονης και σταθερής κανονικότητας στην ελληνική κοινότητα, αλλά και στην Κυπριακή Δημοκρατία –περιλαμβανομένης και της μη ελεγχόμενης γεωγραφικής επικράτειας–το σύστημα της κοινωνικής διαστρωμάτωσης που η καθεστωτική ολιγαρχία, όπως και στον Βορρά, δεν επιθυμεί να εγκαταλείψει. Και δεν προτίθεται, καθότι το υπάρχον σύστημα κοινωνικής διαστρωμάτωσης, ή το σύστημα όπως διαφορετικά λέγεται της θεσμικής κοινωνικής ανισότητας, παράγει άνευ προηγούμενου οικονομικά, πολιτικά και πολιτισμικά οφέλη για την ολιγαρχική πολιτικοοικονομική κλίκα. Εξάλλου, από το 2006 η στήλη είχε αναφερθεί στην κυριαρχία του παράκτιου κεφαλαίου και ότι ούτε έναντι εδάφους η διαχρονική νεοεμπλουτισμένη νοτιοκυπριακή κλίκα που νέμεται το 64% τους νησιού είναι διατεθειμένη να προχωρήσει σε έναν βιώσιμο συμβιβασμό.

Διαστρωμάτωση

Αν κάποιος επιθυμεί την περαιτέρω ομαλοποίηση της υφιστάμενης κανονικότητας, διότι προφανώς αυτό έχει στο μυαλό της η καθεστωτική κλίκα και όχι μόνο, το σύστημα κοινωνικής διαστρωμάτωσης συνιστά την πιο σημαντική ερμηνευτική μεταβλητή για να κατανοήσει κανείς την πιθανότητα ή τη δυνατότητα της προοπτικής μιας βιώσιμης διευθέτησης. Μια τέτοια διευθέτηση απλά σημαίνει μια νέα συμφωνία για ένα νέο μοντέλο ειρηνικής διακοινοτικής συνύπαρξης. Η θέση Κοτζιά, η οποία ήταν και προσβλητική απέναντι στον γ.γ. του ΟΗΕ κ. Άντονιο Γκουτέρες όταν αναφέρθηκε και δημόσια περί της ύπαρξης πρακτικού την 4^η Ιουλίου (αυτά τα θέματα αντιμετωπίζονται διά της διπλωματικής οδού), προσφέρει μέσα από τη μυθοπλασία της το τέλειο πολιτικό άλλοθι στην ολιγαρχική κλίκα, αλλά και στους θιασώτες της διχοτόμησης, για τη διαιώνιση της υφιστάμενης σκληρής και βαθιά ριζωμένης διχοτομικής κανονικότητας που τόσους κινδύνους κυοφορεί για την ιστορική και φυσική παρουσία του Ελληνισμού στο νησί. Από την άλλη, ίσως διαφεύγει του κ. Κοτζιά ότι η καθεστωτική τάξη στο νησί (όπου σε κάτι τέτοια διαπρέπει) τον χρησιμοποιεί συγκυριακά για τους δικούς της στρατηγικούς στόχους. Εικάζω επίσης εύλογα ότι η αναφορά του κ. Κοτζιά (έστω και αν πρόκειται για δύο ανόμοια πράγματα) και στην ονοματολογική διένεξη μεταξύ Ελλάδος και Βόρειας Μακεδονίας δεν θα ήταν τόσο ευήκοος όσο η αναφορά του στην επιστροφή μιας, κατά την άποψή μου, εγγενούς επικίνδυνης μυθοπλαστικής«κανονικότητας» όπου ως κυρίαρχο ιστορικό της κατάλοιπο θα είναι η διχοτόμηση του νησιού.

Η απληστία

Η τραγικότερη αντίφαση της καθεστωτικής κλίκας στο νησί είναι η συλλογική της ανικανότητα μέσα από την απληστία του ταξικού της οίστρου να κατανοήσει τη φυσική ύπαρξη ζωτικών συμφερόντων της Τουρκίας στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Όταν μόνο η μεσογειακή της ακτογραμμή είναι γύρω στα 4.000 χιλιόμετρα και το σύνολο της ακτογραμμής της κυπριακής επικράτειας είναι μόνο 648 χιλιόμετρα, εκ των οποίων μόνο τα 240 τελούν υπό τον έλεγχό της. Αν αναμένει κανείς με τις πρόσφατες μυθοπλασίες του κ. Κοτζιά στη Λευκωσία ότι θα μετακινηθεί η Τουρκία από το θέμα των εγγυήσεων, πλανάται πλάνην οικτράν. Και αν με το πλαίσιο Γκουτέρες άνοιγε μια αμυδρά ελπίδα για την αντιμετώπισή τους, οι μυθοπλασίες Κοτζιά περί επιστροφής στην κανονικότητα (που η καθεστωτική κλίκα θεωρεί ότι ήδη βρισκόμαστε, έστω και αν δεν το παραδέχεται δημόσια) έβαλε την ταφόπλακα του ενταφιασμού του.

Φίλος ο Πλάτων, φιλτάτη η αλήθεια κ. Κοτζιά.

Παρέμβαση: ο Αβέρωφ Νεοφύτου ως «watchdog»

Ο Αβέρωφ Νεοφύτου δεν έχασε συνεδρία -έστω και αν δεν είναι μέλος- στην Επιτροπή Μεταφορών, ως το τσοπανόσκυλο των μεγαλοεισαγωγέων, μπας και γίνει κανέναν λάθος. Ζητά και κατάργηση των φόρων κατανάλωσης μαζί με τον Ν. Παπαδόπουλο για τα μεγάλα καινούργια και πολυτελή αυτοκίνητα.

Τους ρύπους τους αντιλαμβάνομαι, αλλά η κατάργηση των φόρων κατανάλωσης, που επηρεάζει και την καταβολή του ΦΠΑ, μόνον σαν δώρο διαφθοράς προς τους οικονομικούς πάτρωνες του ύψους 13 εκατομμυρίων ευρώ δεν το κατανοώ. Δηλαδή ένα αυτοκίνητο πολυτελείας 120.000 ευρώ θα στοιχίζει γύρω στις 80.000 με την πρότασή του. Το Δημόσιο θα έχει απώλεια 13 εκατομμυρίων ευρώ. Οι υπόλοιποι βουλευτές, «πού σου νέφκω, πού πάεις». Με το ποσό αυτό μπορεί να επιδοτηθεί το ενοίκιο για τις φτωχές οικογένειες.