Το κυρίαρχο στοιχείο της κυπριακής πολιτικής πρακτικής την τελευταία δεκαετία 2008-2018 και συνεχίζει ακάθεκτη και σήμερα αποτελεί η σφυρηλάτηση μίας sui generis στρατηγικής συνεργασίας μεταξύ των κυρίων Α. Νεοφύτου και Ν. Παπαδόπουλου. Μια στρατηγική συνεργασία που εκφράζει συντεταγμένα τα συμφέροντα της παρασιτικής πλουτοκρατίας (εξυπηρετώντας ταυτόχρονα και τα δικά τους προσωπικά οικονομικά και ιδιοκτησιακά συμφέροντα), και την ασυλία της διαφθοράς, καθιστώντας το καλώς νοούμενο κοινωνικό συμφέρον ένα αναλώσιμο περιστασιακό προϊόν ανάλογα με τις κυλιόμενες δημοσκοπικές κομματικές τους μετρήσεις. Το 2009 με την ανάδειξη στην προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας του υποψηφίου της Αριστεράς, ο σκοπός της στρατηγικής αυτής συνεργασίας καθίσταται η πλήρης πολιτική απαξίωση μιας πολλά κατά τα άλλα υποσχόμενης προεδρίας. Μέσα από την τακτική της καμένης γης καταφέρνουν να κατακρημνίσουν μια πολιτικά δειλή, φοβική και ασπόνδυλη όπως αποδείχθηκε στην πορεία Αριστερά, τις συνέπειες της οποίας βιώνουμε σήμερα. Το 2011 ζήσαμε και το τραγελαφικό –δεν αναφέρομαι στο Μαρί, το οποίο θεωρώ ένα ύποπτο ατυχές συμβάν και τίποτε πέραν αυτού– το πολιτικό αυτό δίδυμο εναντιωνόταν σε οποιοδήποτε αίτημα για οικονομική αρωγή από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς καθότι κινδύνευε κατά την άποψή τους ο εταιρικός φόρος του 10%. Ταυτόχρονα σημείωναν και το γεγονός ότι στη βάση των μεγεθών της κυπριακής οικονομίας δεν δικαιολογούσε ένα τέτοιο αίτημα καθότι θα μας απέρριπταν εκ προοιμίου. Από την άλλη έναν χρόνο μετά, τον Νοέμβριο του 2012, ο σημερινός ένοικος του Προεδρικού απειλούσε θεούς και δαίμονες, ακόμη και με ποινική δίωξη τον τότε Πρόεδρο αν δεν αποτεινόταν άμεσα στους ευρωπαϊκούς θεσμούς για πρόγραμμα στήριξης. Αντί η επιπόλαιη πολιτικά Αριστερά να υποχρεώσει τον τότε Πρόεδρο σε παραίτηση του «επέτρεψε» εν τη συλλογική τους πολιτική αφελεία να ασκεί και εκτός των άλλων και την περιοδική ευρωπαϊκή προεδρία. Χειρότερα δε όταν ο τότε Γερμανός υπουργός Οικονομικών δρ Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δήλωνε ότι με την παρούσα κυβέρνηση (κυβέρνηση Χριστόφια) δεν πρόκειται να υπογραφεί οποιοδήποτε πρόγραμμα προσαρμογής αλλά μόνο με τη νέα. Ως αποτέλεσμα της πολιτικής της καμένης γης η ούτω καλούμενη φοβισμένη Αριστερά έφερε προς ψήφιση 54 μνημονιακά από τα περίπου 110 νομοσχέδια λιτότητας αφού προηγουμένως ακούσαμε την άλλη ατάκα του σημερινού Πρόεδρου «μου έβαλαν το πιστόλι στον κρόταφο».
Οι φτωχοί
Ως αποτέλεσμα οι πτωχοί από 122.000 το 2011, αυξάνονται σε 230.000, το μερίδιο των εργαζομένων μέσα από την ανεργία και τον καταποντισμό των μισθών από 48% του ΑΕΠ σε μία μόνο πενταετία το 2018 κατρακυλά σε 41% του ΑΕΠ. Η πολιτική ανηθικότητα των κυρίων Νεοφύτου και Παπαδόπουλου αναβλύζει μέσα από μια σύντομη παράθεση της θεσμικής τους τοποθέτησης επί ζωτικών κοινωνικών θεμάτων. Καταργούν σε πλήρη διαφωνία με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή –εδώ δεν ισχύουν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί– τον φόρο ακίνητης περιουσίας, προστατεύοντας και τα δικά τους συμφέροντα, ξεπουλούν θεσμικά τον Συνεργατισμό, φεσώνοντας την κοινωνία με επιπλέον 8 δισεκατομμύρια ευρώ, ψηφίζονται προτάσεις νόμου που απαγόρευαν τον έλεγχο του Συνεργατισμού από τον γ. ελεγκτή, με πρωτοστάτη τον κ. Α. Νεοφύτου, για να καταστεί δυνατό το ξεπούλημά του, πολεοδομικές χαλαρώσεις, το σχέδιο Εστία που εξυπηρετεί τις τράπεζες και την πλειοψηφία των στρατηγικών κακοπληρωτών. Λιμάνια, αεροδρόμια μετατρέπονται σε ιδιωτικά κερδοσκοπικά μονοπώλια. Εργασιακά δικαιώματα εξαφανίζονται. Κλείνουν και τις Κυπριακές Αερογραμμές. Εν ολίγοις σε ό,τι αφορά τα συμφέροντα της παρασιτικής πλουτοκρατίας οι αποφάσεις παίρνονται σε χρόνο μηδέν και με αμεσότητα εφαρμογής. Όταν όμως αφορά το καλώς νοούμενο κοινωνικό ή δημόσιο συμφέρον, όπως λέμε και στο κυπριακό ιδίωμα «τζυλούν το αφκό με την μανιβέλα», αν μπούνε καθόλου στον κόπο για λόγους μικροπολιτικής σκοπιμότητας. Και εδώ αντλεί τη νομιμοποίησή της η πολιτική τους ανηθικότητα.
Η λεκτική στήριξη στο ΓεΣΥ
Θα σταθώ στο ΓεΣΥ. Με δεδομένη την πολιτική ανικανότητα της Αριστεράς και την απουσία ουσιαστικής πολιτικής επιρροής, τα τελευταία 5 χρόνια αυτή η sui generis στρατηγική συμμαχία Νεοφύτου-Παπαδόπουλου έχει οδηγήσει σε πλήρη αποδιοργάνωση, σε πλήρη αποδόμηση, σε καθίζηση τα κατά τα άλλα αξιόλογα δημόσια νοσηλευτήρια για να μην μπορούν να ανταγωνίζονται τα ιδιωτικά. Και ενώ η επιστημονική ιατρική κοινότητα και το νοσηλευτικό προσωπικό στα δημόσια νοσηλευτήρια εδώ και αρκετά χρόνια φωνάζουν εναγωνίως για την αναγκαιότητα της ποιοτικής αναβάθμισης της δημόσιας υγείας, και της διοικητικής τους αυτοτέλειας και επάρκειας, παρατηρείται ακριβώς το αντίθετο. Μέσα από ένα πολυεπίπεδο και άναρχο πλαίσιο εργοδότησης, και μέσα από μια σκόπιμη απαξίωση των δημόσιων νοσηλευτηρίων διά της αναφοράς ασθενών στον ιδιωτικό τομέα υπό το πρόσχημα της αδυναμίας τους να τα αντιμετωπίσουν (που ο προηγούμενος υπουργός Υγείας φέρει βαρύτατες ευθύνες) τα έχουν φέρει σκόπιμα στα όρια της κατάρρευσής τους, με απώτερο στόχο την πλήρη εκποίησή τους. Για αυτό και τελευταία το όψιμο ενδιαφέρον τους για το ΓεΣΥ. Τα ετοιμάζουν και αυτά εντός πενταετίας να τα δωρίσουν σε ιδιωτικά συμφέροντα με εξασφαλισμένες αλλά και εγκλωβισμένες εισφορές, φορολογικό χαράτσι το ονομάζω, αποκρύβοντας επιμελώς το εγκληματικό της κυβερνητικής δημόσιας δαπάνης για την υγεία 3% του ΑΕΠ όταν ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι γύρω στο 9%. (Και να ακούμε και τον Χαράκη να ανοητολογεί ότι «δεν τίθεται θέμα αύξησης του σχετικού προϋπολογισμού».) Το αποτέλεσμα της πολιτικής ανηθικότητας των κυρίων αυτών: η ταλαιπωρία των ασθενών, το βάσανο των καρκινοπαθών από την Πάφο στη Λευκωσία, που αμβλύνθηκε κάπως τελευταία, το βάσανο της ανησυχίας για την παροχή ποιοτικής ιατρικής φροντίδας, το βάσανο της ανησυχίας της απρόσκοπτης πρόσβασης, το βάσανο της ανησυχίας διατήρησης του κοινωνικού χαρακτήρα της ιατρικής φροντίδας. H τελευταία τους έγνοια. Όλα αυτά αποτελούν ψιλά γράμματα για αυτούς.
Αναβάθμιση
Η στήλη επανειλημμένα τόνισε την ανάγκη για την εκ των προτέρων ποιοτική αναβάθμιση των δημοσίων νοσηλευτηρίων πριν την εφαρμογή του ΓεΣΥ. Και με ευχάριστη έκπληξη άκουσα τον πρόεδρο της ΕΔΕΚ να το αναδεικνύει. Αν κρίνει κανείς και από την κατάντια του νοσοκομείου της Πόλεως Χρυσοχούς τι να πει κανείς; Σημειώστε ότι ο κ. Αβέρωφ Νεοφύτου σηματοδοτεί την πολιτική του παρουσία για πρώτη φορά ως δήμαρχος της Πόλης. Προφανώς ως εφαλτήριο για τη μετέπειτα πολιτική του εξέλιξη και τίποτε πέραν αυτού, αφού ως σημαίνων πολιτικός παράγοντας και ως ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές διέλαθε την προσοχή του για 20 χρόνια η παροχή ποιοτικής ιατρικής φροντίδας των πρώην συνδημοτών του. Προφανώς είχε άλλες προτεραιότητες, τα διαπιστευτήρια προς τους πλουτοκράτες για το κτίσιμο της πολιτικής του καριέρας, που λειτουργεί ως ανάχωμα της κοινωνικής ανάπτυξης. Εν κατακλείδι, αποκοπή εισφορών στη βάση των χρονοδιαγραμμάτων, άμεση ποιοτική αναβάθμιση των δημοσίων νοσηλευτηρίων και άμεση εφαρμογή του ΓεΣΥ αφού προηγουμένως ολοκληρωθεί η ποιοτική αναβάθμιση, ανεξάρτητα από τη συμμετοχή των ιδιωτών. Επείγει η ποιοτική και ποσοτική βελτίωση των δημόσιων υποδομών υγείας. Η επιμονή της Αριστεράς και των ΠΕΟ και ΣΕΚ για άμεση εφαρμογή με τα υφιστάμενα δεδομένα οδηγεί, αργά ή γρήγορα, νομοτελειακά στην πλήρη ιδιωτικοποίηση της υγείας. Εγγυητές της νομοτέλειας αυτής πρώτιστα ο κ. Αβέρωφ Νεοφύτου συνεπικουρούμενος από τον κ. Νικόλα Παπαδόπουλο. Διαφορετικά δεν θα το στήριζαν!
