Δεν ξέρω αν το νιώσατε και εσείς, αλλά ξαναήρθε στο προσκήνιο η φράση «Ούλλοι τους είναι οι ίδιοι, πιάσε τον έναν φάκκα τον πά' στον άλλον». Το σλόγκαν αυτό ήταν κυρίαρχο στα στόματα του λαού στην προεκλογική για τους υποψήφιους Προέδρους και σήμερα έχει γενικευθεί και ισχύει για όσους απαρτίζουν οργανωμένα σύνολα (συντεχνίες), κόμματα, για επαγγέλματα που θεωρούνταν λειτουργήματα (γιατροί, δάσκαλοι), αλλά και γι' αυτούς που πασχίζουν για την ασφάλειά μας (Αστυνομία).
Δηλαδή, οι τρεις βασικοί πυλώνες για την ορθή επιβίωση ενός κράτους έχουν μετασχηματιστεί στο μυαλό του καθενός από εμάς, από σπουδαίοι και απαραίτητοι σε προβληματικούς που εξακολουθούν να είναι απαραίτητοι. Καταλήξαμε τις τελευταίες τρεις εβδομάδες να συνειδητοποιούμε ότι τα ηνία της υγείας κινεί μια προβληματική ομάδα, τα ηνία της εκπαίδευσης μια άλλη προβληματική ομάδα, τα ηνία της ασφάλειάς μας κρατά μια άλλη προβληματική ομάδα… Διερωτόμαστε ύστερα γιατί χάνονται ζωές άδικα, γιατί οι επιδόσεις των παιδιών μας είναι στις τελευταίες θέσεις των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και γιατί κάθε γωνία της πρωτεύουσας έχει και ένα καμένο μαγαζί.
Ξεφύγαμε εντελώς, και αυτό που ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας σήμερα δεν είναι λάθη αυτής της κυβέρνησης, αλλά λάθη από τακτικές που υιοθετήθηκαν από τη μέρα που ξεκινήσαμε να λειτουργούμε ως αυτόνομο κράτος και τα οποία συντηρήθηκαν και ενδυναμώθηκαν από την εκάστοτε κυβέρνηση. Την αρχή την έκανε ο Πρόεδρος Μακάριος δίνοντας εξουσία σε αγράμματους και ανίκανους να διοικήσουν (με λίγες εξαιρέσεις βέβαια κάποιων ικανών) και παράλληλα δίνοντας το πράσινο φως στο οργανωμένο έγκλημα, που έφερε τελικά την εισβολή το 1974. Δεν υποστηρίζω ότι για όλα φταίει ο Μακάριος, υποστηρίζω ότι αυτός το ξεκίνησε ως άπειρος να ηγηθεί ενός κράτους και όλοι υπόλοιποι που κατείχαν και κατέχουν την εξουσία είναι άξιοι συνεχιστές αυτής της βρομιάς. Δεν γίνεται να παραλύουν οι υπηρεσίες παροχής υγείας ενός κράτους, ούτε οι υπηρεσίες της παιδείας εκτός και αν ήμασταν σε πόλεμο και καταστρέφονταν ολοσχερώς οι υποδομές μας, αλλά και πάλι σε μια τέτοια περίπτωση το πνεύμα θα ήταν πρόθυμο να προσφέρει στον συνάνθρωπο. Δεν γίνεται η υγεία και η παιδεία αυτού του λαού να εμπαίζονται στα χέρια κάποιων που απειλούν. Αλλά στα χέρια ανθρώπων που έχουν ορθές αξίες και δεξιότητες να προβούν σε λύσεις οι οποίες θα είναι προς όφελος ολόκληρου του λαού και όχι της ομάδας της οποίας ηγούνται.
Δεν γίνεται η αστυνόμευση και η ασφάλεια του κράτους να ανήκουν σε χέρια διεφθαρμένων με τις ευλογίες τους κράτους για πάρα πολλά χρόνια τώρα. Να θες να κάνεις το καθήκον σου και η παρανομία μέσα στο ίδιο το αστυνομικό σώμα να μην σε αφήνει. Ναρκωτικά που φτάνουν στην Αστυνομία και μετά μοιράζονται σε κάποιους εντός του σώματος για να διακινηθούν ξανά πίσω στην κοινωνία, αλλάζοντας στην ουσία μόνο τα χέρια που κερδίζουν το χρήμα. Δεν γίνεται επειδή είναι συγγενής του τάδε βουλευτή και «ταΐζει» το μισό αστυνομικό σώμα και στελέχη κομμάτων να διακινεί ουσίες ανενόχλητος. Ποιος άλλος υπουργός Δικαιοσύνης σοβαρού κράτους θα έβγαινε να πει ότι οι εγκληματίες στην Κύπρο είναι συγκεκριμένα άτομα με κοστούμια και χαίρουν την εκτίμηση της κοινωνίας, να γνωρίζει, δηλαδή, ποιοι είναι αυτοί και να μην τους έχει ήδη συλλάβει; Με λίγα λόγια, ο υπουργός Δικαιοσύνης μάς λέει ότι διοικούμαστε από εγκληματίες και αυτό θα συνεχίσει να ισχύει, εμείς όσους συλλαμβάνουμε είναι κατόπιν έγκρισης από τους βαρόνους…
Δεν πάμε καθόλου καλά σε αυτόν τον τόπο. Οφείλει η κυβέρνηση να διακόψει την οποιανδήποτε μορφή εξάρτησης έχει από σύνολα που δεν λειτουργούν προς όφελος του κράτους και του συνόλου και να τολμήσει να καθαρίσει τον τόπο. Αυτό βέβαια, εξυπακούεται ότι θα έχει αντίκτυπο στην πολιτική δύναμη που διατηρεί.
Ποιοι είναι τελικά οι τολμηροί ηγέτες; Ποια κόμματα έχουν την τόλμη να τα βάλουν με όσους κρατούν τον τόπο στη στασιμότητα και στον βούρκο; Ποιοι πολιτικοί είναι έτοιμοι να «ξηλωθούν» για χάρη της χώρας τους; Δυστυχώς κανένας!
Το ατυχέστερο απ’ όλα είναι ότι άτομα που θα μπορούσαν να γίνουν τέτοιοι τολμηροί ηγέτες δεν φοιτούν ούτε καν στα νηπιαγωγεία μας αυτήν τη στιγμή.
