Του Μιχάλη Παπαπέτρου
Διάγουμε την δεύτερη δεκαετία της ένταξης της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η πολιτική μας ζωή καθοδηγείται από ανθρώπους, που κατά την ανακήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας διήγαν την παιδική τους ηλικία ή κάποιοι από αυτούς δεν είχαν γεννηθεί. Θα ανέμενε κανένας ότι αυτή η νέα γενιά πολιτικών, απαλλαγμένη από τα βαρίδια και τις παθογένειες της γενιάς των πολιτικών «δεινοσαύρων», θα οδηγούσαν τα πράγματα προς τον εκσυγχρονισμό και την εμβάθυνση της δημοκρατίας. Θα ανέμενε κανένας έναν καινούριο πολιτικό πολιτισμό, ένα νέο πολιτικό ήθος, ένα πιο ψηλό επίπεδο, έτσι που ο τόπος να προχωρήσει μπροστά. Δυστυχώς αυτό που βιώνει ο κυπριακός λαός κινείται προς την εντελώς αντίθετη κατεύθυνση. Η παλαιοκομματική νοοτροπία όχι μόνον διατηρείται, αλλά αντίθετα εμφανίζεται ένας κυνισμός, μια πολιτική απρέπεια που ανάλογα τους δεν βίωσε ο τόπος στο παρελθόν. Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, παραθέτοντας μερικά παραδείγματα από την δραστηριότητα κάποιων υποψηφίων.
Τις τελευταίες μέρες ο κυπριακός λαός παρακολουθεί άναυδος τον κ. Νικόλα Παπαδόπουλο και το επιτελείο του, όχι μόνον να αρνούνται να απαντήσουν στο απλό και αυτονόητο ερώτημα του, τι λύση του κυπριακού θα επιδιώξουν, εάν εκλεγεί στην προεδρία, αλλά με διάφορα φτωχά τεχνάσματα να προσπαθεί να αποφύγει την ερώτηση, θέτοντας ο ίδιος απλοϊκά και αφελή ερωτήματα, που ούτε παιδιά του δημοτικού σχολείου θα διανοούντο να θέσουν. Το θέμα είναι απλό. Ο στενός συνεργάτης του κ. Νικόλα, Πρόεδρος της ΕΔΕΚ κ. Σιζόπουλος ανέφερε στο ΣΙΓΜΑ ότι «η ΔΔΟ αποτελεί την χειρότερη μορφή νομιμοποιημένης διχοτόμησης». Και ότι ο κ. Νικόλας Παπαδόπουλος συμφωνεί μαζί του σ΄ αυτό. Και για να μην μείνει καμμιά αμφιβολία για το τι εννοούσε, ανέφερε στον ΑΛΦΑ ότι «δεν μπορεί να υπάρξει Δ.Δ.Ο με σωστό περιεχόμενο».
Ερωτάται, λοιπόν, εδώ και μια βδομάδα ο κ. Νικόλας αν έτσι έχουν τα πράγματα και αρνείται να απαντήσει. Μιλά για το περιεχόμενο της ομοσπονδιακής λύσης, που είναι εντελώς διαφορετικό θέμα, και μας διαβεβαιώνει ότι δεν έχει αλλεργία…….με την ομοσπονδία. Δηλαδή σε μια ευρωπαϊκή χώρα, το 2017 ένας βασικός υποψήφιος για την Προεδρία, αρνείται να μας πει τι μορφή λύσης επιδιώκει. Ο πατέρας του το 2003 όταν ζητούσε τις ψήφους του ΑΚΕΛ μιλούσε για ΔΔΟ. Το έγραψε ακόμα το 2008 στην συμφωνία του Ιουλίου εκείνου του χρόνου. Απλά, καθαρά, χωρίς να εμπλέκει το περιεχόμενο της λύσης στην μορφή της λύσης που είναι κάτι άλλο. Γιατί ο ίδιος το 2017 δεν μπορεί να κάνει το ίδιο; Η απάντηση είναι απλή. Γιατί ποτέ, μα ποτέ του δεν πίστεψε στην Δ.Δ.Ο και αυτά που ανέφερε ο κ. Σιζόπουλος τον εκφράζουν πλήρως.
Αυτή η στάση συνιστά πολιτική απάτη. Συνιστά εξευτελισμό της δημοκρατίας και ενισχύει την υποβάθμιση και την απαξίωση του πολιτικού συστήματος. Όταν οι επίδοξοι ηγέτες αυτού του τόπου δεν τολμούν να αποκαλύψουν τις πιο βασικές τους επιλογές και με τεχνάσματα ψεύδονται, και μαζί τους ψεύδεται ένα ολόκληρο επιτελείο, τότε οδηγούν τον τόπο προς τα πίσω, προς τον αναχρονισμό και την υπανάπτυξη. Και είναι τραγικό, όταν φορέας αυτής της άθλιας κατάστασης είναι ένας νεαρός πολιτικός που ευαγγελίζεται, δήθεν, την αλλαγή, το νέο ήθος, τον φρέσκο αέρα που πρέπει να φυσήξει στα πανιά του πολιτικού μας συστήματος.
Θα ήταν παράλειψη, εάν αυτό το σημείωμα περιορίζονταν μόνον στον κ. Νικόλα Παπαδόπουλο. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Νίκος Αναστασιάδης ελέγχεται για πολιτική μεταμόρφωση, λίγους μήνες πριν τις εκλογές, γιατί νομίζει πως με αυτό τον τρόπο θα ενισχύσει την εκλογική του προσπάθεια. Κάνει, όμως, σοβαρό λάθος. Η ενίσχυση της εντύπωσης ότι τον χαρακτηρίζουν πολιτικές παντός καιρού, ιδιαίτερα σε ότι αφορά το κυπριακό, δεν μπορεί ούτε να προσθέτει στα θετικά χαρακτηριστικά του, ούτε να τον βοηθήσουν εκλογικά. Όμως, και στην περίπτωση αυτού του υποψηφίου, υπάρχουν χαρακτηριστικά οπισθοδρόμησης και αναχρονισμού. Αυτή η ακατάσχετη παροχολογία, 2 μήνες πριν τις εκλογές, αυτή η βιομηχανία κοψίματος κορδέλλων και κατάθεσης θεμέλιων λίθων, αυτή η υιοθέτηση του αξιώματος ότι «όποιος μας παίξει πουρού παραμονές εκλογών, παίρνει αυτό που θέλει», θυμίζει άλλες εποχές, χειρότερες και πολιτικά ανεπίτρεπτες. Νόμιζα ότι, επιτέλους, όλα αυτά τα αφήσαμε πίσω μας, ως θλιβερό αντιευρωπαϊκό παρελθόν, που δεν μας αξίζει και που μας κρατά καθηλωμένους στο χθες. Δυστυχώς φαίνεται πως ακόμα έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε. Γιατί η ευρωπαϊκή νοοτροπία και οι ευρωπαϊκές αρχές δεν κατακτούνται, μηχανικά, με κάποιες πολιτικές αποφάσεις ένταξης στην Ε.Ε και υιοθέτησης του ευρωπαϊκού κεκτημένου. Για μια ακόμα φορά αποδεικνύεται πως ο διαφωτισμός, που σάρωσε την Ευρώπη από τον 18ο αιώνα, ακόμα δεν έφτασε στην Κύπρο του 2017.
Για τον κ. Λιλλήκα θα είμαι τηλεγραφικός. Ακόμα και ο ίδιος ο Οβίδιος θα ωχριούσε μπροστά στις μεταμορφώσεις του. Από δεξί χέρι του Γιώργου Βασιλείου, σε συγγραφέα μέρους του Προγράμματος του ΑΔΗΣΟΚ, σε βουλευτή του ΑΚΕΛ, σε δεξί χέρι και υπουργό του Τάσσου. Και σήμερα θεωρητικός του απορριπτισμού και ορκισμένος εχθρός της Δ.Δ.Ο. Άξιος ο μισθός του.
Κλείνοντας θέλω να πω δύο λόγια για τον υποψήφιο Σταύρο Μαλά. Με πείθει. Με το μέτρο του, την επάρκεια του, την μετριοπάθεια του, αρνείται να λάβει μέρος στην πασαρέλα των ψεύτικων υποσχέσεων. Με σοβαρότητα λέει τα πράγματα με το όνομα τους και αναγνωρίζει ότι υπάρχουν πράγματα (απ΄ αυτά που οι άλλοι με ευκολία υπόσχονται) που δεν μπορούν να ικανοποιηθούν. Όσον δε αφορά το κυπριακό, εκ των πραγμάτων, αποτελεί την άλλη, την διαφορετική φωνή. Την φωνή της σοβαρότητας, της υπευθυνότητας και της ελπίδας για επανένωση της Κύπρου και απαλλαγή της από την κατοχή και την προσφυγιά.
Είναι γι΄ αυτό που ισχυρίζομαι ότι σ' αυτές τις εκλογές το διακύβευμα δεν είναι μόνο τι πολιτικές θα επιλέξουμε στο Κυπριακό, την οικονομία και τα άλλα θέματα. Εξίσου βασικό διακύβευμα είναι αν θα ανακόψουμε την οπισθοδρόμηση και αν θα βαδίσουμε στον δρόμο του εκσυχρονισμού.
