Φωτίζοντας τις θεατές και αθέατες πλευρές ενός πρωταγωνιστή της πολιτικής έχεις την ευκαιρία να καταλάβεις τι επιδιώκει και σε τι προσβλέπει. Το σημαντικότερο είναι ότι μπορείς να κατανοήσεις τα αποθέματα ενέργειας και τις αντοχές του. Άλλωστε, αυτά καθορίζουν την κυριαρχία του και δημιουργούν ισχυρό πολιτικό κεφάλαιο. Η διαχειριστική του ικανότητα κρίνεται από την αποτελεσματικότητα που επιδεικνύει. Οι χαμηλές επιδόσεις του αναμφίβολα πλήττουν την απήχηση και την επιρροή του. Ευλόγως θέτουν ερωτήματα, τόσο για την αξία του όσο και για τη χρησιμότητά του. Δεν του στερούν όμως τη δυνατότητα να έχει λόγο και συμβολή στη διαμόρφωση των εξελίξεων. Πόσω μάλλον όταν διαθέτει την ευχέρεια να στοχοποιεί και να ενοχοποιεί τους αντιπάλους του.
Η περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα είναι αποκαλυπτική. Η πρωθυπουργία του βρίθει προβλημάτων. Είτε γιατί δεν έχει την απαιτούμενη εμπειρία, είτε διότι δυσκολεύεται να αφομοιώσει τον ρόλο του. Ο τρόπος που πολιτεύεται βρίσκεται σε αναντιστοιχία με τις απαιτήσεις της Ελλάδας. Έτσι εξηγείται και η υποχώρηση της αποδοχής του. Πάντως, παραμένει ανθεκτικός. Το βασικότερο, δείχνει αποφασισμένος να κερδίσει το χαμένο έδαφος. Κατανοώντας τη δυσχερή θέση στην οποία περιήλθε, ανασύρει από τη φαρέτρα του όλα τα δηλητηριώδη βέλη εναντίον των αντιπάλων του. Στόχος του, να προκαλέσει θόρυβο. Να θολώσει τα νερά. Να τραβήξει το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης σε σκιερές υποθέσεις του παρελθόντος. Καίρια επιδίωξή του, να συγκαλύψει την ανεπάρκεια της κυβέρνησης και του ίδιου.
Το βέβαιο είναι ότι η μέθοδος που ακολουθεί αποδίδει. Η αμηχανία των αντιπολιτευόμενων το επιβεβαιώνει. Το πλεονέκτημά του έγκειται στο ότι ακόμη και τώρα εκείνος διαμορφώνει την πολιτική ατζέντα. Ανάλογα με τις στοχεύσεις του επιλέγει και προωθεί τα ζητήματα που θεωρεί ότι τον εξυπηρετούν. Οι συνεχείς μεταμορφώσεις του δεν συνιστούν πρόβλημα. Οι εκλογείς του δεν επηρεάζονται απ’ αυτές. Φαίνεται να τις έχουν αποδεχθεί. Εξ ου και η στηλίτευσή τους από την αντιπολίτευση δεν βρίσκει ευήκοα ώτα. Οι ενστάσεις που δέχεται αφορούν πρωτίστως την αναποτελεσματικότητα και την απουσία κυβερνητικού έργου. Η πραγματική οικονομία αποδεικνύεται η αχίλλειος πτέρνα του Αλέξη Τσίπρα. Η προσπάθεια βελτίωσης του δυσμενούς κλίματος, προβάλλοντας το επιχείρημα της εξόδου της Ελλάδας από τα μνημόνια, δεν έχει αντίκρισμα. Η καλλιέργεια νέων προσδοκιών δεν συναντά ανταπόκριση. Η αναδιάταξη των κομματικών συσχετισμών φαίνεται να παγιώνεται.
Ο πρωθυπουργός, διαθέτοντας οξύ πολιτικό ένστικτο, προφανώς αντιλαμβάνεται τη δυσχερή θέση στην οποία βρίσκεται. Γι’ αυτό και επανακάμπτει στη στρατηγική πόλωσης και όξυνσης. Όλες οι πρόσφατες δημόσιες παρεμβάσεις του κινούνται στο συγκεκριμένο μήκος κύματος. Η στόχευσή του, πασιφανής. Καταφεύγει στον ακραίο καταγγελτικό λόγο, διολισθαίνοντας για άλλη μια φορά στον γνώριμό του λαϊκισμό. Μολονότι ξέρει ότι η επιλογή του αυτή είναι σε αντιδιαστολή με την επιχειρούμενη αναπροσαρμογή του, μετά την ανάληψη της πρωθυπουργίας και κυρίως μετά τη μνημονιακή του αναστροφή. Θέλοντας να εξυπηρετήσει εφήμερες ανάγκες, παλινδρομεί στον παλιό του εαυτό.
Εντούτοις, κάθε άλλο παρά εγκαταλείπει το σχέδιό του να θεμελιώσει μια νέα παρουσία στο σημερινό ρευστό πολιτικό περιβάλλον. Ως καλός τακτικιστής προσπαθεί να μοντάρει δύο αντικρουόμενες ταυτότητες. Η πρώτη είναι αυτή του αντισυμβατικού πολιτικού που βάλλει εναντίον του συστήματος. Η δεύτερη του Ευρωπαίου «προοδευτικού», ο οποίος επιχειρεί την εναρμόνισή του με τις κεντροαριστερές δυνάμεις. Το αποτέλεσμα είναι η μία υπόσταση να αναιρεί την άλλη, ακυρώνοντας εν τη γενέσει της την επιδιωκόμενη μεταστροφή του.
Παρ΄ όλα αυτά ο Αλέξης Τσίπρας αντέχει διότι υποδαυλίζει εντέχνως τα αντανακλαστικά μερίδας της κοινής γνώμης εναντίον του παλιού συστήματος. Αλλά και γιατί οι αντίπαλοί του εμφανίζονται ευάλωτοι από τις προγενέστερες παθογένειές τους. Αδυνατώντας να κάνουν τις απαραίτητες τομές και ανατοποθετήσεις, του αφήνουν το περιθώριο να προωθεί τα στρατηγήματά του. Το σίγουρο είναι ότι η διφυΐα του πρωθυπουργού λειτουργεί ανασταλτικά για την ανατοποθέτησή του. Τον εμποδίζει να απεξαρτηθεί από τις ιδεοληπτικές εμμονές και τον λαϊκίστικο πολιτικό λόγο. Ωστόσο, η καχεξία της αντιπολίτευσης τού επιτρέπει να ανατροφοδοτεί τις πολιτικές του μπαταρίες.
