Της Θεανώ Β. Καλαβανά
Είναι και κάποιες μέρες που είναι κάπως πιο κουραστικές από τις άλλες. Παρακολουθείς τους ανθρώπους στους δρόμους να κινούνται μαγκωμένοι, με τα μούτρα κατεβασμένα, βυθισμένοι στις σκέψεις και την αγωνία τους για μια αξιοπρεπή διαβίωση. Είναι λες και δεν υπάρχει οποιασδήποτε μορφής ελπίδα τριγύρω, με κυρίαρχο το αίσθημα απελπισίας να πλανάται στην ατμόσφαιρα. Ό,τι και αν προσπαθήσει να πράξει κανείς, καμία αλλαγή δεν φαίνεται εκεί πέρα έξω. Πάνε πάρα πολλά χρόνια να νιώσουμε ότι συμβαίνει κάτι θετικό στις ζωές μας, κάτι από το οποίο θα επωφεληθεί στο σύνολό της ολόκληρη η κοινωνία.
Ακόμα και οι επικείμενες εκλογές αυτήν ακριβώς την έλλειψη μας τρίβουν στη μούρη. Μας έχουν κατακλύσει τα σλόγκαν, «Η Κύπρος που αλλάζει, η ελπίδα, η αξιοπιστία, η αξιοπρέπεια, μας ενώνει το αύριο» και μεταξωτές κορδέλες! Έχω την εντύπωση ότι είτε οι υποψήφιοι δεν πατάνε γερά τα πόδια τους στη γη, είτε νομίζουν πως με τα σλόγκαν θα γεμίσουν τις ζωές μας. Η Κύπρος αλλάζει μονάχα με πύργους, άκομψα πολυώροφα κτίρια σε αρχαιολογικούς χώρους, με ιδιωτικές μαρίνες και παραλίες. Αξιοπιστία ίσως να έχουν μόνο οι κυπριακές γαλακτοβιομηχανίες, που διαχρονικά αναφέρουν ορθώς την ημερομηνία λήξης στα γαλακτοκομικά τους προϊόντα. Τώρα ελπίδα σε ποιο θέμα; Στο ότι δεν θα χάσουμε άλλη αξιοπρέπεια; Ό,τι χάσαμε, το χάσαμε! Μας ενώνει ποιο αύριο ακριβώς; Της στασιμότητας και της μιζέριας; Σκουπίδια προς κατανάλωση παντού και ορίζοντας πουθενά.
Όποια πέτρα και αν σηκώσεις βρίσκεις σκάνδαλα, όποια πόρτα και αν κτυπήσεις ανοίγει με όρους προεκλογικής, ο ένας κατηγορεί τον άλλο, αλλά στα σκάνδαλα όλοι ενωμένοι και ποτέ νικημένοι. Ένωσαν πάλι, λοιπόν, οι πολιτικοί μας, τις φωνές τους αυτή την εβδομάδα και όπως άνοιξε το κεφάλαιο των σκουπιδιών, έκλεισε ομόφωνα συνειδητοποιώντας ότι είναι πολλές οι μίζες και πολύ περισσότεροι οι εμπλεκόμενοι. Το μπαλάκι ρίχτηκε στον γενικό εισαγγελέα, γιατί όλοι πλέον στην Κύπρο εμπεδώσαμε ότι οτιδήποτε περνά από τη νομική υπηρεσία ολοκληρώνεται σε αόριστο χρόνο εκπληρώνοντας έτσι τα συμφέροντα των εμπλεκόμενων. Η δυσοσμία αυτή, μαζί με την άλλην των Συνεργατικών, θα είναι το επόμενο μας τίμημα και όταν περάσει αυτή η περίοδος του μέλιτος της προεκλογικής με τα τσιμπούσια και τις γεμάτες τσέπες, θα προσγειωθούμε ανώμαλα μπροστά στα πρόστιμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Καταντήσαμε μια χωματερή, σαν αυτές τις παλιές που προβλέπει ακόμα η νομοθεσία μας. Τρώμε ό,τι μας σερβίρουν, δίχως επεξεργασία, χωρίς καμία διερεύνηση. Ούτε για μια «Ολοκληρωμένη Εγκατάσταση Διαχείρισης Απορριμμάτων» δεν είμαστε άξιοι. Προεκλογικές από απορρίμματα μεγατόνων. Τίποτα καινούργιο. Κόμματα και πολιτικοί βγαλμένοι από τη ναφθαλίνη. Είτε τώρα τους ακούς είτε πριν 40 χρόνια το αφήγημα είναι το ίδιο. Καμία φιγούρα ηγέτη. Αναλώνονται στην παρελθοντολογία και στις αλληλοκατηγορίες, σε μια κούρσα να καταγράψουν όσα περισσότερα λάθη μπορούν ο ένας στον άλλο. Κανένας τους δεν συζητά για το μέλλον, προτείνοντας συγκεκριμένες λύσεις και κινήσεις. Στόχος τους είναι να προεδρεύσουν στη βάση των λαθών που έκανε ο προκάτοχός τους διαιωνίζοντας τα κύρια προβλήματα που ταλαιπωρούν τον τόπο, όπως το Κυπριακό, την τρύπια ανάπτυξη, την κάκιστη ποιότητα παρεχόμενων υπηρεσιών στον πολίτη και τη δικαιοσύνη που μπάζει από παντού… Από παιδεραστές και βιαστές που κυκλοφορούν ελεύθεροι, γυναίκες που επέλεξαν την έκτρωση και έρχονται αντιμέτωπες με τεράστιες ποινές, πολιτικούς που χρησιμοποιούν ρατσιστικό λόγο ως τροχοπέδη στον εκσυγχρονισμό της κοινωνίας, καταπατώντας τα ανθρώπινα δικαιώματα όπως την επιλογή φύλου.
Το πρόβλημα τελικά μέσα σε αυτό τον κοινωνικό ακταρμά δεν είναι ότι δεν βλέπουμε πλέον φως στο τούνελ, είναι που χάσαμε απ' τον ορίζοντα ολότελα το τούνελ.
