Το ΑΚΕΛ βρίσκεται μεταξύ σφύρας και άκμονος. Όπως έχω αναφέρει και σε πρόσφατο άρθρο μου, ουσιαστικά το βασικό και στρατηγικού χαρακτήρα πρόβλημά του είναι η ανικανότητα της συλλογικής του ηγεσίας, με προεξάρχοντα τον γενικό του γραμματέα, να αντιληφθούν τις συστηματικές και διαχρονικές τους αμφιταλαντεύσεις μεταξύ της αναγκαιότητας παραγωγής πολιτικής, δημιουργίας δηλαδή ανταγωνιστικών αξιακών αποτελεσμάτων και κοινωνικής προοπτικής που να το διαφοροποιεί απο τη νεοφιλελεύθερη νεοκαπιταλιστική κοινωνικοοικονομική καταπίεση ή την προσαρμογή του στις αναγκαιότητες του καπιταλιστικού κράτους ως μια συστημική του παράμετρος, ως μηχανισμός διαχείρισης νομιμοποιητικού χαρακτήρα της ανισότητας, περιορίζοντάς το σε μια αφηρημένη κατ’ ουσίαν διεκδίκηση δικαιωμάτων.
Λέγοντας αυτά δεν εννοώ ούτε κοινωνικούς μετασχηματισμούς -άλλωστε σε μια κατά βάση κουλτούρα δουλικού φιλοτομαρισμού με εκφασίζουσες τάσεις κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο- ούτε ριζοσπαστικές αλλαγές. Αναφέρομαι σε ένα σημαντικό πολιτικό προϊόν που προέκυψε ως πολιτικό αίτημα από την κομματική βάση του ΑΚΕΛ προς τα συλλογικά του όργανα. Δηλαδή η κομματική του βάση διεκδικεί την ανάδειξη του πολιτικού ανταγωνισμού, της διεκδίκησης της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ιστορικής της υπερηφάνειας και όχι τη φοβική εσωστρέφεια και συστημική προσαρμογή προς τα προαπαιτούμενα της καθεστηκυίας τάξης μέσα από συγκεκριμένες επιλογές εκπροσώπων των κεφαλαιοκρατικών συμφερόντων που επέλεξε τόσο λανθασμένα η ηγεσία του, ενεργώντας κατ’ εξοχήν με συστημική νοοτροπία. Μια νοοτροπία που αν αφηνόταν να παραγάγει τελικές αποφάσεις, θα ακύρωνε και θα ενταφίαζε τη διαχρονική πολιτική παρουσία του ΑΚΕΛ στην κυπριακή Ιστορία. Εκ των πραγμάτων προκύπτουν σοβαρότατες πολιτικές ευθύνες για τη συλλογική ηγεσία του κόμματος. Και εύλογα προκύπτει το ερώτημα κατά πόσο επιβάλλεται να γίνει έκτακτο ειδικό εκλογικό συνέδριο που εκτός από ανάδειξη νέας ηγεσίας να αποφασίσει και για τον υποψήφιό του για το 2018. Μια νέα ηγεσία δεν θα έχει να αντιμετωπίσει το φιάσκο Σπανού (ως πολιτική επιλογή και τίποτε πέραν αυτού) από τη διαχρονική πολιτική προκατάληψη των συστημικών μέσων μαζικής ‘ενημέρωσης’. Ήδη, κατά την άποψή μου, η ακυρωθείσα λανθασμένη απόφαση της ΑΚΕΛικής ηγεσίας έχει δημιουργήσει συνθήκες πολιτικού αυτοεγκλωβισμού της, περιορίζοντας πολιτικά πρωτοβουλίες και αποτελεσματικές επικοινωνιακές δράσεις τού πέραν της Αριστεράς χώρου.
Το πολιτικό όφελος της δυναμικής παρέμβασης της κομματικής βάσης και άλλων φορέων (να μην διαφεύγει κανενός εντός της ηγεσίας του το γεγονός ότι το ΑΚΕΛ δεν είναι μόνο τα τυπικά μέλη του) ενώ διέσωσε την πολιτική συνείδηση του κόμματος απο την επίρρεια της συστημικής νοοτροπίας της παρούσας ηγεσίας ακυρώνεται απο την ιδία την θεσμική της παρουσία. Η κομματική και η ευρύτερη κοινωνική δυναμική πέριξ της Αριστεράς ουσιαστικά ζήτησαν την επαναδιεκδίκηση της πολιτικής αξιοπρέπειάς της ως ιστορικού υποκειμένου συλλογικής άρθρωσης των συμφερόντων των εργαζομένων, της μεσαίας τάξης και της αστικής αριστερής διανόησης. Τον Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο του 2012 η διακυβέρνηση Δημήτρη Χριστόφια και το ΑΚΕΛ παραδόθηκαν αμαχητί στην πολιτική της καμένης γης δύο πολιτικών, του Αβέρωφ Νεοφύτου και του Νικόλα Παπαδόπουλου, των κατ’ εξοχήν εκφραστών της οικονομικής απληστίας και κοινωνικής σκληρότητας, φέρνοντας ενώπιον της Βουλής, αν δεν με απατά η μνήμη μου, 54 μνημονιακά νομοσχέδια, όταν ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών δρ Schauble δήλωνε δημόσια ότι μνημόνιο θα υπογραφεί με τη νέα κυβέρνηση του Ν. Αναστασιάδη. Τότε είχα αρθρογραφήσει και είχα υποδείξει στην ΑΚΕΛική ηγεσία ότι ο τότε Πρόεδρος θα έπρεπε να παραιτηθεί από τον Νοέμβριο του 2012, αφού η περαιτέρω παραμονή του δεν εξυπηρετούσε το καλώς νοούμενο συμφέρον του τόπου αλλά και την Αριστερά γενικότερα. Το επιχείρημα της Ευρωπαϊκής Προεδρίας ήταν ένα επιπόλαιο επιχείρημα και σε κάθε περίπτωση το κάθε κράτος μέλος έχει το δικαίωμα για λόγους που κρίνει το ίδιο να ζητήσει να μην την ασκήσει.
Η κυπριακή πολιτεία και η οικονομία διερχόταν τότε μια σοβαρή τραπεζική κρίση την οποία μετέτρεψε η τότε αντιπολίτευση, λειτουργώντας με όρους εθνικής μειοδοσίας, σε συνδυασμό με την πολιτική νοοτροπία του τότε Προέδρου και την αδυναμία της τότε ηγετικής ομάδας του ΑΚΕΛ, δηλαδή της σημερινής, να ασκήσει επιρροή στο κ. Χριστόφια, σε ευρύτερη οικονομική κρίση, φορτώνοντας τα πάντα στην Αριστερά και κερδίζοντάς την κατά κράτος και κατ' επέκταση την κοινωνία, αυξάνοντας τη φτώχεια από το 2013 μέχρι το 2016, από 120.000 σε 240.000, αυξάνοντας το μερίδιο των κερδών κοντά στο 50% του ΑΕΠ, μειώνοντας τους μισθούς μέχρι και 30%, καταργώντας τον κοινωνικά δίκαιο φόρο ακίνητης περιουσίας όπου οι μεγαλογαιοκτήμονες, οι ξενοδόχοι, οι Κυπραίοι, οι Ρώσοι και Κινέζοι πλουτοκράτες δεν πληρώνουν μία, και πολλά άλλα. Ενήργησαν, δηλαδή, συστημικά με όλες τις συνακόλουθες αρνητικές συνέπειες για την κοινωνική προοπτική στο νησί. Επιβάλλεται ως εκ τούτου η Αριστερά να διεκδικήσει την προεδρία με δικό της κομματικό υποψήφιο, με υποψήφιο που εκπέμπει τουλάχιστον μεσοαστικό προφίλ, που να είναι αξιόπιστος συνομιλητής εντός και εκτός μέσα σε ένα πολύπλοκο ανταγωνιστικό διεθνές περιβάλλον και που να κατανοεί με πνευματική επάρκεια τα κυρίαρχα θέματα της παρούσας συγκυρίας, μεταξύ των οποίων και το Κυπριακό, και να νιώθουμε άνετα όταν μας εκπροσωπεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Κατά τη γνώμη μου τα κριτήρια αυτά σε μεγάλο βαθμό τα ικανοποιεί ο ευρωβουλευτής του ΑΚΕΛ Τάκης Χατζηγεωργίου. Σε κάθε περίπτωση οι κομματικές ομάδες βάσης του Ακέλ θα πρέπει να έχουν τη δυνατότητα επιλογής τουλάχιστον μεταξύ δύο επιλογών.
