Πράξεις καλοσύνης που φέρνουν τις κοινότητές μας πιο κοντά

 

Οι απλές πράξεις καλοσύνης είναι σημαντικές υπό την έννοια ότι φέρνουν τις κοινότητές μας πιο κοντά τη μία στην άλλη. Το να είσαι άνθρωπος, να ενεργείς ανθρώπινα, να βοηθάς άλλους ανθρώπους δεν χρειάζεται κάτι το ιδιαίτερο, παρά μόνο να θέλεις να βοηθήσεις. Και ό,τι βάζεις σε αυτή τη γη θα επιστρέψει σε σένα, μερικές φορές δεκαπλάσια και αυτό όλοι το γνωρίζουμε από εμπειρία. Αν είσαι καλός και ανθρώπινος κάποια στιγμή θα ανταμειφθείς ανάλογα. Ό,τι δίνεις, πάντα θα έρχεται πίσω σε σένα. Αν κάνεις κακό, και αυτό θα έρθει πίσω σε σένα – το έχουμε δει σε αμέτρητα παραδείγματα, ιδίως σε σχέση με τους δολοφόνους. Εκείνοι που είχαν σκοτώσει πήραν πίσω την κακή ενέργεια που έβαλαν στη γη όταν ήρθαν αντιμέτωποι με τον δικό τους θάνατο. Σήμερα ας μιλήσουμε για καλοσύνη. Ένας από τους φίλους μας που ζει στο Λονδίνο ήταν πρόσφατα στην Κύπρο. Επέστρεψε στο Λονδίνο μέσω του αεροδρομίου της Λάρνακας. Και συγκινήθηκε τόσο πολύ από την πράξη καλοσύνης που βίωσε εκεί από μια νεαρή Ελληνοκύπρια της οποίας η οικογένεια ήταν από τη Βατιλή, που κάθισε και έγραψε γι' αυτό. Θέλω να μοιραστώ μαζί σας αυτά που έγραψε ο Salih Mehmet.

Τα έγγραφα

«Ταξίδεψα στο Λονδίνο από το Διεθνές Αεροδρόμιο Λάρνακας. Πριν από την αναχώρησή μου πέρασα μια βδομάδα στη Λάρνακα. Ενώ ήμουν εκεί, είχαν επικοινωνήσει μαζί μου και με επισκέφτηκαν πολλοί από τους Κύπριους φίλους μου. Ίσως πρέπει να τους χαρακτηρίσω αδερφούς μου και όχι φίλους! Σίγουρα δεν είναι εχθροί μου και ούτε εγώ είμαι δικός τους εχθρός! Έχουμε περάσει μαζί μια υπέροχη βδομάδα. Για πρώτη φορά από το 1974 ένιωσα τόσο κοντά σε μια ειρηνική Κύπρο! Η διαμονή μου οργανώθηκε από τους παλιούς φίλους Ιουλία και Ηλία, πρόσφυγες από τον Μαραθόβουνο. Τώρα κατοικούν στο Κίτι, στη Λάρνακα. Τη μέρα της αναχώρησής μου ο παλιός μου φίλος Αρτέμης με συνόδευσε στο αεροδρόμιο. Τον Αύγουστο του 1974 ήταν νεαρό αγόρι και έπρεπε και αυτός να φύγει από τη γενέτειρά του Αγκαστίνα.

Περπατήσαμε μαζί προς το γραφείο αναχωρήσεων της British Airways και υποβάλαμε τα ταξιδιωτικά μου έγγραφα, δηλαδή διαβατήριο και εισιτήριο.

Εκτός από τα ταξιδιωτικά έγγραφα, λόγω COVID-19 η βρετανική κυβέρνηση εισήγαγε νέες οδηγίες για όλους τους επιβάτες που ταξιδεύουν προς το Ηνωμένο Βασίλειο. Μάλιστα, έπρεπε να εφαρμοστούν διαδικτυακά πριν από το check-in. Αυτές οι φόρμες επαλήθευσης μπορεί να είναι δύσκολες για αυτούς που τις συμπληρώνουν για πρώτη φορά. Εύκολα μπορεί κάποιος να κάνει λάθος καθώς απαντά στις ερωτήσεις. Ειδικά όταν χρησιμοποιείται συσκευή χειρός (τηλέφωνο).

Υπήρχαν δύο νεαρές Κύπριες στο γραφείο του check-in. Είχα υποβάλει όλα τα χαρτιά μου υποθέτοντας ότι όλα τα έγγραφά μου είχαν συμπληρωθεί σωστά.

Μία από τις κυρίες στο γραφείο έλεγξε τα έγγραφά μου και παρατήρησε ότι ορισμένα από αυτά δεν είχαν συμπληρωθεί όπως έπρεπε. Ήμουν σε κατάσταση σοκ, πανικού και απελπισίας. Δεν ήξερα αν το πρόβλημα μπορούσε να επιλυθεί επιτόπου ή αν θα έπρεπε να φύγω και να επιστρέψω άλλη μέρα με συμπληρωμένα τα έγγραφα. Μία από τις ευγενικές νεαρές κυρίες στο γραφείο μου ζήτησε να πάω λίγο πιο πέρα, ώστε να μπορέσει να εντοπίσει τα έγγραφα που έλειπαν. Είπα εντάξει και το έκανα.

 



 

Πίνακας του Rene Margitte.

Η γνωριμία

Καθώς έβλεπε τα έγγραφά μου στο τηλέφωνό μου, τη ρώτησα από ποιο μέρος της Κύπρου κατάγεται. Μου απάντησε στα αγγλικά. ‘Οι γονείς μου είναι από τη Βατιλή, που τώρα βρίσκεται υπό κατοχή από την Τουρκία’. Είπα, ‘ναι, ξέρω τη Βατιλή’. Τότε ρώτησα το όνομα του πατέρα της, ‘Παύλος’, μου απάντησε. Τη ρώτησα ξανά. ‘Ποιο είναι το όνομα της γιαγιάς σου;’. Μου απάντησε, ‘Ουρανία’. Τότε τη ρώτησα ξανά. ‘Έχεις έναν θείο που ονομάζεται Αντρίκκος;’. Και με κοίταξε κατευθείαν στο πρόσωπό μου με περιέργεια και είπε ‘ναι’ και αναρωτήθηκε ποιος ήμουν και πώς ξέρω την οικογένειά της. Ήξερε επίσης ότι ήμουν Τουρκοκύπριος. Σε αυτό το σημείο το ένστικτό μου μου έλεγε ότι πρέπει να είναι ανιψιά του παιδικού μου φίλου Αντρίκκου (αδελφού του Παύλου). Ήμουν αρκετά σίγουρος ότι ήταν επίσης εγγονή του Φέκκου και της Ουρανίας που τους γνώριζα από την ηλικία των 12 ετών. Στη συνέχεια της είπα σύντομα για τις αναμνήσεις της παιδικής μου ηλικίας με τους συγγενείς της. Ειδικά με τον θείο της Αντρίκκο. Εργαστήκαμε μαζί στις οικοδομές στην ηλικία των 13 ετών. (Σήμερα αυτό είναι παράνομο). Δεν είχαμε πολύ χρόνο για να συνεχίσουμε να μιλούμε, εφόσον εργαζόταν και έπρεπε να είναι στο γραφείο με τη συνάδελφό της για να εξυπηρετήσει τους υπόλοιπους επιβάτες που αναχωρούσαν. Με διαβεβαίωσε ότι θα καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να συμπληρώσει τα υπόλοιπα ελλιπή χαρτιά μου. Πράγμα που έκανε online, τα τύπωσε και μου επέτρεψε έτσι να συνεχίσω το ταξίδι μου. Δεν είχε καμία υποχρέωση να το πράξει, αλλά το έκανε! Το έκανε με προσωπική της επιθυμία. Ήταν εξαιρετικά γνήσια και βοηθητική!

Το μέλλον του τόπου μας

Έτσι είναι που γνώρισα αυτή τη νεαρή και ευγενική κυρία που τυχαίνει να είναι ανιψιά του παιδικού μου φίλου, με τον οποίο δεν είχα επαφή ούτε και με την οικογένειά της μετά τον βίαιο πόλεμο του 1974, όταν πολλοί αθώοι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Τον Ιούλιο του 1974 εγώ και ο πατέρας της βρισκόμασταν σε αντίθετες πλευρές της βρόμικης και επικίνδυνης σύγκρουσης. Ευτυχώς έχουμε επιβιώσει και οι δύο. Υπάρχουν πολλοί συμπατριώτες μας που δεν ήταν τόσο τυχεροί όσο εμείς. Χιλιάδες εξακολουθούν να είναι εγγεγραμμένοι ως αγνοούμενοι. Ο Ιούλιος και ο Αύγουστος του 1974 ήταν μια εποχή καταστροφής για ολόκληρη την Κύπρο. Στη μεγάλη τους πλειονότητα οι πολίτες και από τις δύο κοινότητες εκτοπίστηκαν από την πατρίδα τους και αναγκάστηκαν να εγκατασταθούν μακριά από τα σπίτια τους. Πολλοί επίσης μετανάστευσαν στην Ευρώπη και σε άλλες δυτικές χώρες ελπίζοντας να ξεκινήσουν μια νέα ζωή. Και εγώ ήμουν επίσης ένας από αυτούς που άφησαν την Κύπρο για πάντα. Η σημερινή διαίρεση είναι αποτέλεσμα «εξωτερικών» δυνάμεων οι οποίες παρέχουν υποστήριξη στις «ακραίες» οργανώσεις στην πατρίδα μας από τη δεκαετία του ’50. Δεν είμαστε η μόνη χώρα που συμμετείχε σε εσωτερικό πόλεμο. Υπάρχουν πολλές μικρές χώρες σε όλο τον κόσμο σε παρόμοια κατάσταση. Παρ’ όλα τα τραύματα και την αιματοχυσία από τα οποία υποφέραμε στην πατρίδα μας, ακόμα πιστεύω ακράδαντα ότι, δεδομένης της ευκαιρίας, εμείς οι ‘ιθαγενείς’ Κύπριοι μπορούμε να ξαναχτίσουμε μια ειρηνική, κυρίαρχη και ευημερούσα Κύπρο για όλους. Και οι δύο κοινότητες έχουν βιώσει τον ίδιο πόνο για πάρα πολύ καιρό. Οι υπερεθνικιστικές ομάδες είναι η μειονότητα και στις δύο κοινότητες, δεν αντιπροσωπεύουν την πλειοψηφία εκείνων που ζητούν μόνιμη ειρήνη στην πατρίδα μας.

Από τα μέσα της δεκαετίας του ’50, οι πολιτικές «μυθοπλασίας» έχουν «συνταχθεί» και «επιβληθεί» σε μας από ξένες δυνάμεις, προκειμένου να μας χωρίσουν. Δυστυχώς, πέτυχαν! Πολλά ονόματα ξένων διπλωματών εμφανίστηκαν στον διεθνή Τύπο για τη συμμετοχή τους στον τραγικό πόλεμο στην Κύπρο. Αυτές οι δύο κοινότητες μοιράζονταν το ίδιο νησί αρμονικά για πολλούς αιώνες. Και οι δύο κοινότητες είναι πολύ πολιτισμένες και είναι ικανές να επιλύσουν τις δικές τους υποθέσεις χωρίς οποιαδήποτε ξένη ανάμειξη. Χωρίς εξωτερική στήριξη, οι υπερεθνικιστικές ‘μειονοτικές’ ομάδες και στις δύο κοινότητες δεν θα μπορούσαν να καταφέρουν να μας οδηγήσουν σε ένοπλη σύγκρουση! Θα θυμούμαι το Διεθνές Αεροδρόμιο Λάρνακας για το υπόλοιπο της ζωής μου λόγω της ευγένειας της Ουρανίας. Θα θυμούμαι αυτή τη λεπτή και ευγενική νεαρή κοπέλα με σκούρα μαλλιά από τη Βατιλή, της οποίας ήξερα τα μεγαλύτερα μέλη της οικογένειάς της. Πάνω απ’ όλα, θα συνεχίσω να μιλώ για το αεροδρόμιο της Λάρνακας που μου το χάραξε στο μυαλό μου με την πολιτισμένη της προσωπικότητα. Θα συνεχίσω να πιστεύω στην ειρήνη μέχρι την τελευταία ανάσα της ζωής μου που εμπεδώθηκε από τον ευγενικό τρόπο της Ουρανίας!

«Salih Mehmet – 21.3.2021»

Sevgul Uludag

caramel_cy@yahoo.com

Τηλ: 99 966518