Μου είπε το εξής ένας αγαπητός μου φίλος, ο οποίος ανησυχεί για τις φανατικές επιθέσεις με τις οποίες είμαστε αντιμέτωποι: «Γιατί η κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν υψώνει τη φωνή της για όλα αυτά; Μήπως δεν είναι Κύπρος και το βόρειο κομμάτι του νησιού; Μήπως δεν είμαστε πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας και εμείς οι Τουρκοκύπριοι;» «Έχεις δίκαιο», του είπα, «όμως ούτως ή άλλως εκείνοι που μας επιτίθενται μας αποκαλούν 'Ελληνόσπορους'. Μας λένε ξεκουμπιστείτε στον νότο. Αν τώρα ενεργοποιηθεί στο πλευρό μας και η κυβέρνηση στον νότο, δεν θα δώσει υλικό σε αυτούς τους οργισμένους με τα αραχνιασμένα μυαλά;» «Πώς δηλαδή;» ρώτησε. «Είναι πολύ απλό. Κοιτάξτε, θα πουν, τους στήριξαν οι Ελληνοκύπριοι!» Ο φανατικός εθνικισμός προκάλεσε τόση οργή σε όλους, που εμείς οι Κύπριοι ήρθαμε σε κατάσταση να μην μπορούμε να ζητήσουμε βοήθεια ο ένας από τον άλλον. Αν οι Έλληνες τρέξουν σε βοήθεια των Τούρκων, είναι «υποστηρικτές των Τούρκων», αν οι Τούρκοι τρέξουν σε βοήθεια των Ελλήνων είναι «υποστηρικτές των Ελλήνων». Ιδού, έτσι μας χώρισαν. Δεν μπορούμε να ενωθούμε σε ένα μέτωπο. Δεν μπορούμε να αγωνιστούμε μαζί ενάντια στον κατακτητή μας. Μνημονεύουμε κάθε Απρίλιο τους Καβάζογλου και Μισιαούλη, όμως δεν μπορούμε ποτέ να είμαστε μαζί όπως εκείνοι. Γι’ αυτό είναι κενού περιεχομένου και το γεγονός ότι τους μνημονεύουμε. Οι Κύπριοι δεν θα μπορέσουν ποτέ να κερδίσουν ενόσω δεν διεξάγουν μαζί αυτό τον αγώνα. Πάντα θα χάνουν. Θα χάνουμε!
Ειδικά σήμερα όταν μαίνεται πάλι τυφώνας μίσους και εχθρότητας στην Τουρκία κατά της Ελλάδας και των Ελληνοκυπρίων, ο αγώνας σε αυτό το νησί χάνει περισσότερο αίμα. Τι έγινε, λέει; Σε εθνική τελετή στην Αθήνα πεζοναύτες φώναξαν το σύνθημα «Η Κύπρος είναι ελληνική». Εκείνοι που φώναξαν αυτό το σύνθημα δεν διαφέρουν σε απολύτως τίποτα από τους δικούς μας σοβινιστές και έτσι έγιναν καλό υλικό γι’ αυτούς. Το άρπαξαν αυτό στον αέρα εκείνοι που φωνάζουν εδώ και χρόνια πως «Η Κύπρος είναι και θα παραμείνει τουρκική». Αυτοί εδώ σε εμάς λένε «Η Κύπρος είναι τουρκική». Εκείνοι λένε «Η Κύπρος είναι ελληνική». Τι υποφέρει τούτο το κακόμοιρο νησί από αυτούς! Όσοι είναι σώφρονες και λένε «Η Κύπρος ανήκει στους Κυπρίους», τους εξοργίζουν.
Η Άγκυρα έβαλε χέρι στο τουρμπάνι για να διευρύνει και να εξαπλώσει και εδώ τη θρησκευτική εκμετάλλευση. Το τουρμπάνι είναι δικαιολογία. Είναι ακόμα ένα βήμα για να σχεδιάσει την κοινωνία σύμφωνα με τους δικούς της φανατικούς κανόνες. Ένα πολύ επικίνδυνο βήμα. Μπορεί να έχει πολύ σοβαρές συνέπειες. Κινητοποιήθηκαν από παντού εκείνοι που βρήκαν ως δικαιολογία το γεγονός ότι δεν επετράπη να εισέλθει στο σχολείο ένα παιδί με τουρμπάνι. Και μετά από σήμα που ήρθε από τον Ταγίπ Ερντογάν άρχισαν μαζική επίθεση ενάντια στην κοινότητά μας. Τα ΜΜΕ, δεξαμενή του Ερντογάν, έβαλαν τον πρωτοσέλιδο τίτλο ότι «Δεν μπορέσαμε να σώσουμε τη θυγατέρα πατρίδα από τους ντόπιους Ελληνοκύπριους». Κινητοποιήθηκαν και τα τηλεοπτικά κανάλια. Δεν έμεινε κουβέντα που δεν λέχθηκε στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης κατά των εκπαιδευτικών μας που αντιστέκονται στο τουρμπάνι. Έπεσαν βροχή οι απειλές. Αυτές οι βρισιές και οι απειλές πολλαπλασιάστηκαν μετά τον θάνατο του επαναστάτη καλλιτέχνη Βολκάν Κονάκ από ξαφνική καρδιακή κρίση κατά τη διάρκεια συναυλίας στην Αμμόχωστο. Έβρισαν ακόμα και τη σΟρό του αγαπητού Βολκάν. Ξέφυγαν τόσο πολύ ώστε είπαν «μην πάρετε το πτώμα του στο τζαμί και μην το πλύνετε». «Ψόφησε», είπαν! Σκεφτείτε, αγαπητοί φίλοι μου, αυτοί ζουν εδώ ανάμεσά μας, μέσα μας. Με ποιους αναπνέουμε τον ίδιο αέρα τελικά; Για εμένα δεν είναι κάτι το νέο αυτό. ΤοΥς είδα στην πόρτα μας στις 22 Ιανουαρίου 2018. Είχαν λυσσάξει. Έτρεχαν τα σάλια τους. Είδα με τι όρεξη ήταν γεμάτοι για να μας πνίξουν. Αυτοί είναι εκείνοι που έκαψαν 33 διανοούμενους στο ξενοδοχείο Μαντιμάκ στο Σίβας πριν 32 χρόνια. Ο Αζίζ Νεσίν, ο οποίος σώθηκε ως εκ θαύματος από εκείνη τη θηριωδία, είχε δει το σήμερα από τότε και είχε προειδοποιήσει. Όμως, δεν μπόρεσε να κάνει ακόμα και τους αριστερούς που ήταν το περιβάλλον του να τον ακούσουν.
Ο Βολκάν Κονάκ καταγόταν από τη Μαύρη Θάλασσα. Πέθανε στην Αμμόχωστο. Κανείς δεν μπόρεσε να πει όπως εκείνος το τραγούδι «Το λιμάνι της Αμμοχώστου είναι λιμάνι». Ήξερε ότι η Αμμόχωστος λεγόταν Μαγούσα και όχι Μαγόσα.
