Είναι πραγματικά παράλογο να φτιάχνουμε υποδομές αξίας πολλών εκατομμυρίων ευρώ σε κάθε γειτονιά απλά και μόνο για να λειτουργούν από τις 7:30 το πρωί μέχρι τη 1:35 το μεσημέρι. Δεκάδες αίθουσες, εργαστήρια, κλειστά και ανοιχτά γήπεδα, υποδομές τεχνολογίας και ένα σωρό άλλοι χώροι, που δεν εξυπηρετούν στο έπακρον τις μεγάλες κοινωνικές ανάγκες που υπάρχουν σε κάθε δήμο, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε χωριό. Η φράση ότι τα «σχολεία πρέπει να ανοίξουν στην κοινωνία» δεν είναι κάποιο κοινωνικό κλισέ που λέμε διάφοροι για βίτσιο. Είναι μία πραγματικότητα που πρέπει άμεσα το κράτος να λάβει τέτοια μέτρα για να προχωρήσει.
Τα σχολεία είναι κοινωνικοί χώροι και ως τέτοιοι πρέπει να σχεδιάζονται εξαρχής. Με μπόλικο πράσινο, αστική επίπλωση στους εξωτερικούς χώρους, σύγχρονα ανοιχτά γήπεδα όλων των αθλημάτων, χώρους για έκφραση πολιτισμού και τόσα άλλα. Τα σχολεία δεν είναι φυλακές για να γίνονται με πανύψηλες καγκελόπορτες και περιφράξεις, ούτε αναγκαίο είναι ο κάθε τοίχος να είναι κάτασπρος, μουντός και καταθλιπτικός. Πρέπει να σχεδιαστούν ξανά, με σύγχρονη προσέγγιση, ενταγμένα στην κοινότητα στην οποία βρίσκονται, χωρίς αποκλεισμούς και χωρίς προσεγγίσεις και λογικές του προηγούμενου αιώνα. Το σχολείο θα έπρεπε, ως κοινωνικός χώρος, να είναι σημείο συναπαντήματος της νεολαίας και όχι μόνο, κάθε περιοχής. Σημείο όπου η καθημερινή δράση και ζωντάνια του να είναι η καλύτερη απάντηση στην παραβατικότητα και τους βανδαλισμούς. Λίγο ουτοπικό θα πουν πολλοί, αλλά επιμένω ότι μπορεί να γίνει.
Αντί αυτού, ανοίξαμε τα σχολεία στους ιδιώτες. Με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς να έχει λόγο το σύστημα παιδείας, δώσαμε τους αθλητικούς χώρους των σχολείων μας σε ιδιώτες για να φτιάξουν εκείνοι τα γήπεδα που επιθυμούν. Τα περίφραξαν καλά και με ασφάλεια και άφησαν έξω τους μαθητές. Για την τοπική κοινωνία καμία έγνοια. Όλα περιστρέφονται γύρω από τα χρήματα, αφού έχει λεφτά ο ιδιώτης και πληρώνει έχει κάθε δικαίωμα να φτιάξει ό,τι ο ίδιος γουστάρει σε γη που ανήκει σε σχολείο. Δεν έχει σχέση αν το εκπαιδευτικό σύστημα ξέρει ή όχι τι είναι το padel. Δεν έχει καν σχέση αν πρόκειται ή όχι για ολυμπιακό άθλημα. Αφού πληρώνει, να κάνει ό,τι θέλει.
Με την ίδια λογική, σύντομα σε σχολεία μας ετοιμαστείτε να δούμε σχολικές αίθουσες να μετατρέπονται σε αίθουσες φροντιστηρίων. Να μετατρέψουμε το παράλογο σε κανονικότητα. Τα κλειστά γήπεδα θα παραδοθούν σε ιδιώτες για να γίνουν χώροι αναψυχής… ενώ όπου ξέμεινε κανένα θέατρο είναι άξιοι να το δώσουν στον ιδιώτη να το κάνει κινηματογράφο για τις ανάγκες τις αγοράς. Τα εργαστήρια θα δοθούν σε ιδιωτικά χημεία για να κάνουν περαιτέρω έρευνες, ενώ όλοι οι υπολογιστές θα είναι διαθέσιμοι για τηλεργασία κάθε απόγευμα. Υπερβολές; Ναι, το ξέρω. Αν όμως πέρσι σας έλεγα ότι η αυλή ενός σχολείου θα γέμιζε με γήπεδα ενός αθλήματος που δεν ξέρατε, ότι η υπόλοιπη αυλή θα ήταν χώρος στάθμευσης για τα γήπεδα αυτά και ότι όλα τα πιο πάνω θα λειτουργούσαν σε ώρα σχολείου θα με βγάζατε τρελό. Φανταστείτε να σας πω… ότι όλοι εμείς απαλλοτριώσαμε τη γη για τις ανάγκες του σχολείου, μας πρόλαβαν όμως οι ανάγκες των ιδιωτών και η μόδα του padel!
