Ότι θα έφτανα στο σημείο να υπερασπιστώ τον Φειδία Παναγιώτου, η αλήθεια, δεν το περίμενα ποτέ. Με τον Φειδία η αλήθεια είναι ότι διαφωνώ σε πολλά, κυρίως για τον τρόπο συμπεριφοράς του και την απολίτικη στάση που είχε προεκλογικά για όλα τα ζητήματα. Μεγάλη διαφορά ηλικίας δεν έχουμε, μας χωρίζουν περίπου πέντε χρόνια και δικαιούμαι να θεωρώ επίσης τον εαυτό μου νέο, όπως εκείνος. Σίγουρα όμως με άλλη αφετηρία από τον Φειδία, κυρίως γύρω από το ενδιαφέρον για την πολιτική, την κοινωνία και την ιστορία του τόπου, ακόμα και πιο πριν ασχοληθώ επαγγελματικά με τη δημοσιογραφία.
Είναι όμως πραγματικότητα, και οφείλουμε όλοι να το παραδεχθούμε, ότι ο Φειδίας και όσα «ανακαλύπτει» σήμερα για το κυπριακό πρόβλημα και γενικά για την ιστορία του τόπου μας δεν είναι τίποτα άλλο από τον μέσο νέο της Κύπρου, που μεγάλωσε με εθνικιστικά συνθήματα και τσιτάτα και με τη μισή (και πιο λίγο) ιστορία που μας έμαθε μόνο να μισούμε. Κάποτε… και ο Φειδίας και άλλοι πολλοί νέοι προσγειώνονται απότομα και ανακαλύπτουν έναν άλλον κόσμο. Από τα εθνικιστικά συνθήματα στους ΟΥΚάδες και τις πορείες του ΕΛΑΜ για Τούρκους καλούς μόνο νεκρούς, στα podcast με τους κορυφαίους επαναπροσεγγιστές του τόπου μας, όπως τον Τάκη Χατζηδημητρίου και τις αγκαλιές με άλλους νέους Τουρκοκύπριους, έστω και μόνο για τα views που τον κατηγορούν ορισμένοι. Και τότε έγινε «παλιόπαιδο».
Ειλικρινά τώρα, από όσα μπορεί να πει κάποιος στον Φειδία για να του κάνει κριτική, ξεκίνησαν από αυτό; Τέτοιο είναι το κριτήριό τους; Δηλαδή, βλέποντας κάποιος την περίπτωση Φειδία, η αφετηρία κριτικής είναι ότι πάει στα κατεχόμενα!; Είστε όντως οι σοβαροί άνθρωποι του τόπου;
Από μικρός έτυχε ευτυχώς να μεγαλώσω σε μία οικογένεια που δεν μου έμαθε να μισώ ό,τι υπάρχει μετά το συρματόπλεγμα. Ευτύχησα να έχω προσωπικές και οικογενειακές σχέσεις με πολλούς Τουρκοκύπριους, γνωρίζοντας και κατανοώντας ότι τους απλούς ανθρώπους δεν μπορεί να τους χωρίζει κανένα συρματόπλεγμα. Αν και δεν έχω προσφυγική καταγωγή, ευτυχώς έτυχε να επισκεφθώ πολλές φορές την κατεχόμενη Κύπρο, γνωρίζοντας τον τόπο μας. Γοητεύτηκα από την Καρπασία και το Βαρώσι και πλέον ψάχνω ευκαιρία για να τα επισκέπτομαι όποτε μπορώ, ακόμα και αν βρίσκομαι στη Λεμεσό που αντικειμενικά βρίσκεται μακριά. Θέλω να εξερευνήσω κάθε σπιθαμή της κατεχόμενης Κύπρου, να μάθω την πατρίδα μου. Δεν ξέρω αν για κάποιους που εκδίδουν πιστοποιητικά πατριωτισμού είμαι παλιόπαιδο ή όχι. Να είμαι ειλικρινής, πίστευα πως αυτά τα είχαμε ξεπεράσει. Αλλά αν είναι να μας λένε όλους εμάς που επισκεπτόμαστε την κατεχόμενη πατρίδα μας παλιόπαιδα, ας μας λένε.
Ο Φειδίας το τελευταίο διάστημα όλο και λέει πως μας έμαθαν τη μισή ιστορία. Χθες έπεσα πάνω σε ένα video από την παρουσία του Φειδία Παναγιώτου σε μία τηλεοπτική εκπομπή στην Ελλάδα. Τέσσερις δημοσιογράφοι, άσχετοι παντελώς με το Κυπριακό, έκαναν επίθεση στον Φειδία για το ότι επισκέπτεται τα κατεχόμενα. Ο Φειδίας έγινε έξαλλος γιατί δεν μπορούσε να συνεννοηθεί με αυτούς που δεν γνωρίζουν την πραγματικότητα στην Κύπρο. Ο ένας μάλιστα κούνησε το δάκτυλο και του είπε «όλοι ξέρουμε τι έγινε τον Αύγουστο του ’74 στην Κύπρο». Μάλλον δεν άκουσε ποτέ για τον Ιούλιο. Τελοσπάντων, αυτά Φειδία είναι ένα μάθημα για το τι συμβαίνει σε κοινωνίες που υπάρχει έλλειψη γνώσης και ενδιαφέροντος για την πολιτική και την ιστορία του τόπου. Ελπίζω τώρα που το κατάλαβες να συνεχίσεις στο ίδιο μοτίβο, φωτίζοντας πτυχές της κυπριακής τραγωδίας που οι περισσότεροι αγνοούν, ακόμα και αν συνεχίσουν να σε λένε παλιόπαιδο. Τουλάχιστον έτσι θα είσαι, θα είμαστε, πιο χρήσιμοι για την Κύπρο της ειρήνης.
(Η φωτογραφία είναι από την κατεχόμενη Γιαλούσα σε έναν τοίχο που σχεδίασε κάποιο παλιόπαιδο που μεγάλωσε στη βόρεια πλευρά της Κύπρου)
