Η αξία της ανθρώπινης ζωής

Πόσο κοστίζει τελικά η ανθρώπινη ζωή; Και μέχρι πού φτάνει ο ρατσισμός μας; Φτάνει μέχρι εκεί που το πορτοφόλι του άλλου είναι πιο βαρύ από το δικό μας. Όταν έχει περισσότερα χρήματα από εμάς είναι ένας Ρώσος δισεκατομμυριούχος που ήρθε να επενδύσει στην Κύπρο. Όταν όμως δεν έχει χρήματα, είναι ένας μεθύστακας Ρώσος που ξέρει να πίνει μόνο βότκα και να τρώει τα χρήματά μας. Και αυτή η διττή αντιμετώπιση των καταστάσεων που βιώνουμε δίπλα μας, γύρω μας, δυστυχώς έχει περάσει στην κοινωνία. Αν ο Ρώσος δισεκατομμυριούχος έχει χτίσει μια εκκλησία, έναν κτισάτο ναό είναι ένας καλός Χριστιανός για τους ακροδεξιούς τύπους αυτού του τόπου. Αν απλά είναι εργάτης που κτίζει τον ναό, είναι απλά ένας τύπος που δεν έχει τα χρήματα και ήρθε ως κωλομετανάστης στον τόπο μας για να εργαστεί.

Τον Σύρο εκείνον που θα έχει το δικό του χαρέμι τον θαυμάζει, τον άλλον που έρχεται στη βάρκα γιατί ψάχνει το μέλλον του, δεν τον θες, θέλεις να μην είναι στον τόπο σου, λες και βρήκε ειδυλλιακό τον τόπο σου είτε ο ένας είτε ο άλλος και δεν ήρθαν απλώς επειδή τα έφερε η μοίρα.

Ένας τύπος την περασμένη εβδομάδα μπήκε σε ένα κεντρικό κατάστημα της Λευκωσίας. Δεν ήταν Κύπριος. Προφανώς ήταν στη θάλασσα, έκανε το μπάνιο του και αποφάσισε μετά να πάει για ψώνια. Ο πωλητής τον κοιτάζει που μπαίνει στο κατάστημα με το ύφος «να προσέξω τα πράγματά μας μήπως είναι κλέφτης». Συμπεριφέρεται με ακριβώς τον ίδιο τρόπο καθ’ όλη τη διάρκεια της παραμονής του στο κατάστημα. Τα ρούχα του δεν δείχνουν να έχει γερό πορτοφόλι. Μέχρι που φτάνει στο ταμείο. Ο πωλητής μιλάει στο τηλέφωνο, τον κοιτάζει απαξιωτικά, μέχρι που βγάζει πιστωτικές κάρτες και ένα πορτοφόλι γεμάτο χρήματα. Θα αλλάξει το ύφος, θα κλείσει το τηλέφωνο, θα τον ρωτήσει αν χρειάζεται κάτι. Πάντως, ο κύριος ψώνισε, χωρίς να δώσει σημασία και έφυγε από το κατάστημα.

Δυστυχώς ο λαός μας έχει τόσο κοντή μνήμη και έχουμε ξεχάσει τον τρόπο που μας έχουν συμπεριφερθεί την ανάγκη που βρεθήκαμε για να ζήσουμε στο εξωτερικό, σε μια άλλη χώρα που δεν ήταν τόσο φιλόξενη. Κι ακόμη και αν οι πολίτες βιώνουν δύσκολες καταστάσεις, εκεί που γίνεται πιο προβληματική η κατάσταση είναι όταν βλέπεις αυτές τις συμπεριφορές και από ανθρώπους που βρίσκονται σε θεσμούς του κράτους, αφού κανείς δεν τους εξήγησε πως η αντιμετώπιση απέναντι στους πολίτες που είτε γεννήθηκαν είτε βρέθηκαν σε αυτόν τον τόπο πρέπει να είναι η ίδια. Αλλά για να μπορέσει να γίνει αντιληπτό, θα πρέπει αυτή η έρμη αξία της ανθρώπινης ζωής να είναι μάθημα στα σχολεία. Κανείς δεν ξυπνάει ρατσιστής σε αυτόν τον τόπο, αλλά κανείς όμως δεν γίνεται έτσι ξαφνικά. Γι’ αυτό και πέρα από τα κλιματιστικά, ίσως αυτή η κυβέρνηση, αφού δίνει, όπως λέει τόση σημασία στην εκπαίδευση να σκεφτεί, να προβληματιστεί πώς εκπαιδεύεις έναν λαό σωστά, όχι πώς τοποθετείς τα κλιματιστικά.