Γεννήθηκε στον Άγιο Θεόδωρο, θάφτηκε στον Άγιο Σέργιο

Έχουμε μια νεκρή. Ένα κοτζάμ πλατάνι. Η σκιά του αρκούσε για να δροσιστείς σε τούτη τη ζέστη. Μια βραδιά από εκείνες που λέμε δεν φυσάει καθόλου. Καθώς η μέρα που έφευγε έμοιαζε με αίμα. Ήρθε ένα ασθενοφόρο, την πήρε. Στο σπίτι την περίμεναν πολύ για να επιστρέψει. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς αυτήν εκείνο το σπίτι. Η πολυθρόνα στην οποία καθόταν. Το μαξιλάρι στο οποίο ακουμπούσε το κεφάλι της, δεν μπορούσαν να έμεναν κενά. Την έβαλαν στη μονάδα εντατικής φροντίδας. Ύστερα την κοίμισαν. Κοιμήθηκε πέντε μέρες. Οι επισκέπτες πήγαν και την έβλεπαν μόνο για ένα λεπτό κατόπιν άδειας. Ίσως να ένιωσε τα δάκρυά τους και να άκουσε αυτά που έλεγαν, όμως δεν μπόρεσε να τους μιλήσει. Έτσι κοιμήθηκε. Και δεν ξύπνησε ξανά. Γεννήθηκε στον Άγιο Θεόδωρο. Πέθανε στη Λευκωσία. Θάφτηκε στον Άγιο Σέργιο.

Είχε ένα διώροφο πλίθινο σπίτι στον Άγιο Θεόδωρο. Πάνω σε έναν λόφο κοίταζε από ψηλά το χωριό. Μπροστά από το σπίτι της κυλούσε ένα ρυάκι. Όταν υπερχείλιζε το ρυάκι, έβαζε στην πλάτη της τη μικρή της κόρη που πήγαινε στο σχολείο και την περνούσε απέναντι. Στην αυλή του σπιτιού υπήρχε μια άγρια πασχαλιά. Σε αυτό το σπίτι έφτιαχναν ζιβανιά, αποξήραναν σύκα και σταφύλι και ζούσαν μελαγχολικές βραδιές με ελληνικά και τουρκικά τραγούδια στα τραπέζια που έστηναν στον κήπο. Ήταν σαν ένα κομμάτι αυτού του σπιτιού και ο Μουνούρ Νουρεττίν Σελτσούκ και ο Καζαντζίδης. Οι φιλοξενούμενοι που έρχονταν από τη Λευκωσία επέστρεφαν στα σπίτια του με φρούτα που μάζευαν από τον κήπο. Ύστερα ήρθε ο στρατός του Γρίβα. Ένας όλμος έπεσε ακριβώς πάνω στο γραμμόφωνο του σπιτιού. Όμως, ακόμα και αυτός ο όλμος δεν μπόρεσε να σιγήσει τα τραγούδια του σπιτιού. Μετά από τον όλμο έδωσε καρπούς η κορομηλιά, άνθισε η λεμονιά, δεν πικράθηκαν τα γιασεμιά.

Έχουμε μια νεκρή. Μήπως θα περνούσε ποτέ από το μυαλό της κυρίας Χατιτζέ ότι μια μέρα θα ζούσε σε ένα άλλο χωριό, σε ένα άλλο σπίτι; Ότι θα τέλειωνε μια μέρα στον Άγιο Σέργιο το ταξίδι της ζωής της που άρχισε στον Άγιο Θεόδωρο; Ότι θα την έθαβαν σε ένα ταπεινό νεκροταφείο αυτού του χωριού που είναι ελληνοκυπριακό; Αφόρητη η ζέστη. Είμαστε στην αυλή ενός τζαμιού με δύο μιναρέδες που κτίστηκε ακριβώς δίπλα στην εκκλησία, η οποία ήταν ένα μικρό και γοητευτικό παλιό μοναστήρι. Ο ιμάμης αρχίζει να διαβάζει την προσευχή από τα μεγάφωνα. Δεν καταλαβαίνουμε τι διαβάζει. Διαβάζει, διαβάζει σαν να μην πρόκειται να τελειώσει ποτέ. Κανείς μας δεν θέλει να πεθάνει έτσι. Δεν θέλει να τον ξεπροβοδίσουν έτσι στο τελευταίο του ταξίδι. Έρχεται στο μυαλό μου ο ποιητής, ο οποίος λέει πως «θέλω να πεθάνω σε γειτονιά που δεν έχει ιμάμη». Ιδού, κείτεται εκεί η κυρία Χατιτζέ από τον Άγιο Θεόδωρο. Απέναντί μας. Είναι ο τελευταίος αποχαιρετισμός αυτός; Οι αναμνήσεις μας. Τα τραπέζια μας με το φαγητό. Τα γυαλιά της. Τα σταφύλια που γίνονταν κρασί. Οι αναμνήσεις που δεν θα μας εγκαταλείψουν ποτέ μέχρι να πεθάνουμε. Οι αναμνήσεις του πατέρα Σαλίχ και της μάνας Χατιτζέ. Όλες είναι αυτή η ασπρόμαυρη φωτογραφία η οποία υπάρχει στη γωνιά του σαλονιού;

Γκρέμισαν το πλίθινο σπίτι στον Άγιο Θεόδωρο. Μας χάρισαν τις αναμνήσεις του. Έφυγαν από αυτά τα μέρη και τα πουλιά που είχαν φτιάξει φωλιά στα αδειανά παράθυρα. Δεν φέρνουν πλέον ειδήσεις τα αποδημητικά πουλιά. Ούτε από τα περβόλια με τα λεμόνια, ούτε από την άγρια πασχαλιά. Τα τελευταία ποτήρια τα πίνουν πλέον στην υγεία εκείνων που άδειασε η θέση τους στα τραπέζια του φαγητού. Εντός της φωτογραφίας του δημοτικού σχολείου γίνεται μια στρογγυλή γραμμή. Κοιμήθηκε, δεν μπόρεσε να επιστρέψει ξανά στο σπίτι της. Δεν μπόρεσε να επιστρέψει ποτέ στο σπίτι της στον Άγιο Θεόδωρο. Πώς τελειώνει έτσι αυτή η ζωή με μια τέτοια τρελή νοσταλγία. Έδεσαν ένα σάλι στην ταφόπετρα. Είναι εύκολο να την αφήσεις τώρα σε αυτή την αφόρητη ζέστη και να φύγεις από το νεκροταφείο; Είδα και τους αγγέλους δίπλα της. Τους αγγέλους που βγήκαν από κάτω από τα χαλάσματα στο Αντίγιαμαν και ήρθαν. Ήταν πραγματικοί άγγελοι. Θέλω να συναντηθούν στον κήπο με τα τριαντάφυλλα.

Έχουμε μια νεκρή. Γεννήθηκε στον Άγιο Θεόδωρο. Θάφτηκε στον Άγιο Σέργιο. Ε, εσείς αέρηδες. Ε, εσείς βουνά. Αυτός δεν είναι ο τελευταίος αποχαιρετισμός. Είναι απλώς ένας χωρισμός. Μέχρι την αντάμωση…