Δεν καταλάβαμε, πες το ξανά Άννα

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι. Μιλούν, μιλούν και δεν καταλαβαίνετε τίποτα. Μάλιστα σας πιάνει και η αμφιβολία σε σχέση με τον εαυτό σας, λέγοντας «οι άλλοι καταλαβαίνουν και μόνο εγώ δεν καταλαβαίνω άραγε;». Συνήθως έτσι είναι οι πολιτικοί. Σίγουρα μιλούν για να μην γίνουν κατανοητοί, όχι για να γίνουν. Τους αρέσει να προκαλούν σύγχυση στον λαό. Νομίζουν ότι όσο πιο πολύ δεν γίνονται κατανοητοί, τόσο πιο πολύ σημαντικοί θεωρούνται. Μοιάζουν με τους ποιητές, τους ζωγράφους που γράφουν και ζωγραφίζουν χωρίς να τους νοιάζει να γίνουν κατανοητοί. Όμως, εκείνοι είναι καλλιτέχνες και δεν τους νοιάζει πώς θα τους σχολιάσει ο καθένας. Οι πολιτικοί δεν είναι καλλιτέχνες. Ειδικά στη δική μας πατρίδα, καθόλου δεν είναι. Αυτό το νησί το διοικούν άνθρωποι, οι οποίοι δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με την τέχνη, με τη λογοτεχνία. Άλλωστε και εγώ πιο πολύ με αυτό σαστίζω. Τι πολιτισμοί πέρασαν από αυτό το νησί. Και αυτό το νησί στο τέλος έμεινε στους ανόητους μέσα στις δύο κοινότητες, οι οποίοι ακόμα κάνουν ρατσιστικούς καβγάδες μεταξύ τους. Εξαιτίας τους έτρεξε ποτάμι το αίμα σε αυτά τα χώματα, βιώθηκε θηριωδία που θύμιζε τη θηριωδία του μεσαίωνα. Μια κοινότητα που καυχιέται για τη φυλή της, λατρεύει τις σημαίες και τα εμβατήρια, στήνει μνημεία και αγάλματα και διοργανώνει εθνικές τελετές. Αν διάβαζε λίγο εκείνους τους κλασικούς της λογοτεχνίας που αξίζουν χρυσάφι. Αν παρακολουθούσε λίγο Bergman, λίγο Tarkovski, λίγο Kieslowski, λίγο Wajda. Ίσως να μην γινόταν έτσι.

Ναι, κυρία Άννα Δημητρίου. Με συγχωρείτε, εγώ δεν κατάλαβα και πολλά από αυτά που είπατε. Είστε κοτζάμ πρόεδρος της Βουλής. Είστε ηγέτης κόμματος. Και εγώ είμαι δημοσιογράφος. Όμως, βαρέθηκα και κουράστηκα να προσπαθώ να καταλάβω τα λεγόμενα των πολιτικών σαν να λύνω γρίφους. Δεν καταλαβαίνω το νόημα που κρύβετε ανάμεσα στις γραμμές. Για να πω την αλήθεια, δεν κατάλαβα τι ήθελε να πει και η κυρία Ολγκίν, τα λεγόμενα της οποίας θεώρησα ποιητικά. «Τώρα είναι η ώρα να σκεφτούμε διαφορετικά», λέει. Πώς διαφορετικά δηλαδή; Φυσικά να ρίξουμε στα σκουπίδια όσα σκεφτόμαστε μέχρι σήμερα. Ύστερα τι θα απομείνει; Μήπως έμεινε κάτι το οποίο δεν σκεφτήκαμε; Να πούμε τρεις περιοχές αντί δύο; Αντί να τερματίσουμε την παρουσία των τριών εγγυητών, να προσθέσουμε ακόμα μερικούς εγγυητές σε αυτούς; Να γράφουμε μόνο «Κύπριος» στην ταυτότητα όλων; Ή μήπως να βγάλουμε έξω όλους τους ξένους στρατιώτες και να συστήσουμε στη θέση τους έναν κοινό ελληνοτουρκικό στρατό; Λέγετε να σκεφτούμε διαφορετικά. Ιδού, προσπαθώ και εγώ να σκεφτώ διαφορετικά. Και έρχονται και άλλα πράγματα στο μυαλό μου, όμως προς το παρόν δεν μπορώ να τα γράψω.

Εξήγησέ μου, Άννα. Είπες πως «πρέπει να τολμήσουμε να κάνουμε το επόμενο βήμα στο Κυπριακό». Δεν κατάλαβα. Ποιο είναι το επόμενο βήμα; Αφού είπες πως «πρέπει να γνωρίζει τα ρίσκα ο λαός», είναι πολύ εκπληκτικό και επικίνδυνο αυτό; Ποια ρίσκα; Μήπως είναι προσπάθεια να δεχτούν την ελονοσία εκείνοι που φοβούνται τον θάνατο; Ιδού, ακόμα ένα αίνιγμα: «Πρέπει να δημιουργήσουμε τις συνθήκες για να πάμε μπροστά. Δεν πρέπει να αφήσουμε πρόσφορο έδαφος σε ακρότητες και λαϊκισμό που οδηγεί σε λανθασμένες κατευθύνσεις». Πολύ σωστά, όμως ποιες είναι οι συνθήκες που θα μας πάρουν μπροστά; Ποιες είναι οι ακρότητες στις οποίες αναφέρεσαι; Ο λαϊκισμός τι είναι; Να μας δώσεις ένα στοιχείο να καταλάβω και εγώ. Και σκέφτομαι, σκέφτομαι και εγώ και δεν το καταλαβαίνει το κεφάλι μου. Αναφέρεσαι στην αποδοχή δύο ίσων κυρίαρχων κρατών; Έτσι θα σπάσουμε το στάτους κβο που μονιμοποιείται όσο περνά ο καιρός; Δηλαδή, να κατοχυρώσουμε τη διχοτόμηση; Δοκιμάστε αν θέλετε. Πείτε στον Τατάρ. «Δεχτήκαμε, έλα στο τραπέζι», πείτε του. Να δούμε, θα έρθει; Δεν θα έρθει, κυρία Άννα, πάλι δεν θα έρθει. Και να έρθει, πάλι θα φύγει. Διότι η Τουρκία ούτε δύο κράτη θέλει. Λέει θέλω, όμως δεν θέλει. Όπως κανένας αποικιοκράτης δεν θέλησε κάτι τέτοιο μέχρι σήμερα, έτσι και εκείνη δεν θέλει. Διότι δεν μπορεί να υπάρξει κάτι καλύτερο για την Τουρκία από το σημερινό στάτους κβο. Κοίτα, ικετεύει τον Άσσαντ για να συναντηθεί μαζί του. Γλείφει εκεί που έφτυσε. Τον αποκαλούσε «δολοφόνο Άσσεντ» και τώρα τον αποκαλεί «κύριο Άσσαντ». Παρά τις παροτρύνσεις του Πούτιν, ο Άσσαντ κρατάει γερά. «Να αποσυρθείς από τα εδάφη της Συρίας και να συναντηθούμε», λέει. Και εσείς έτσι έπρεπε να είχατε κάνει από την αρχή. Όμως, χάσατε αυτό το τρένο. Ο Ταγίπ Ερντογάν ικετεύει τον Άσσαντ για να συναντηθούν, ενώ εσείς ικετεύετε τον Ταγίπ λέγοντας «να συναντηθούμε». Κοίτα την ειρωνεία!

Τι είπες; Η διεθνής κοινότητα άρχισε πλέον να πιστεύει ότι δεν είναι εφικτή η ομοσπονδιακή λύση; Μην φοβάσαι! Δεν υπάρχει πρόβλημα! Δεν θα έχουμε μεγάλη απώλεια. Θα βρούμε έναν άλλο δρόμο!