Μισό αιώνα μετά πληγωμένοι και αδικαίωτοι

Έσερνε το πόδι του που χώλαινε μετά το ατύχημα με το μικρό γεωργικό του μηχάνημα, ενώ ο ήλιος διαπερνούσε το μαύρο μαντήλι στο κεφάλι και τα μαύρα ρούχα του, κάνοντας τη ζέστη ακόμα πιο ανυπόφορη… Κάθε λίγο σκούπιζε με την άκρη του μαντηλιού του τον ιδρώτα, οι σταγόνες του οποίου έφταναν μέχρι το στόμα του, αφήνοντας εκείνη τη γνωστή πικράδα…

Μέρα που’ ναι σήμερα, συλλογιόταν. Και φέρνει στο μυαλό στιγμές από τη σύντομη ζωή των παιδιών του… Τότε που τα ανάσταινε για να τα δει χρήσιμους πολίτες στην κοινωνία. Ο ένας του γιος, πότε να διαβάζει Καζαντζάκη και Ρίτσο και πότε να γράφει ποιήματα… Και ο άλλος, ο μικρότερος να ντύνεται και να στολίζεται για να αρέσει στα κορίτσια. Και να σφυρίζει ή να σιγοτραγουδά έναν σκοπό…

Θυμάται να αγκαλιάζει τα δίδυμα παιδιά του, δεκατρείς ημέρες μετά τη γέννησή τους, και να φεύγει. Να παίρνει όπλο με εκατοντάδες άλλους αγωνιστές από τα χέρια του Μίκη Τεμπριώτη… Να γεμίζουν λεωφορεία για τη Λευκωσία για να υπερασπιστούν τη Νομιμότητα και τη Δημοκρατία… Φέρνει στο μυαλό την εικόνα το νεκρού, 16χρονου παιδιού του… Με την πληγή να αιμορραγεί ακόμη, αλλά αυτοί που έπρεπε να το προστατεύσουν, να θέλουν να το θάψουν γρήγορα-γρήγορα. Λες και ήθελαν κάτι να κρύψουν… Και πράγματι. Το έγκλημά τους ήθελαν να σκεπάσουν μαζί με τη σωρό το χώμα που σκέπασε τον 16χρονο γιο του.

Θυμάται να φτάνει στη Λεμεσό ημέρα Τρίτη, μετά το Σάββατο της τουρκικής εισβολής. Να ψάχνει από νοσοκομείο σε νοσοκομείο για τον γιο του που τραυματίστηκε, όπως του είπαν. Και τελικά να βρίσκεται πάνω από τον τάφο του, γιατί οι πραξικοπηματίες που ήταν ακόμα στα πράγματα, διέταξαν την ταφή του. «Διαφορετικά θα τον θάψουμε εμείς», είπαν στους θείους του. Κάνει ένα τρισάγιο πάνω από τον τάφο του γιου, τον αποχαιρετά με ένα βουβό δάκρυ και κινά να πάει στο χωριό του να πει τα μαύρα μαντάτα.

Και θυμάται ακόμα μετά, να γυρεύει το δίκαιό του. Αλλά να του λένε, περίπου, «Τι έδωσες εσύ για τη Δημοκρατία; Τι έδωσες εσύ για την επικράτηση της Νομιμότητας, την κατίσχυση του Δικαίου και τη διατήρηση της Δημοκρατίας στον τόπο μας; Ποια αντίσταση προέβαλες εσύ και οι συναγωνιστές σου για να μην περάσουν τα άνομα σχέδια της προδοσίας των συνταγματαρχών της Χούντας και των εδώ οργάνων τους, της ΕΟΚΑ Β; Έδωσες μήπως τη ζωή σου; Έχυσες μήπως το αίμα σου; Πήρες όπλο για να ενισχύσεις την αστυνομική φρουρά στη Μητρόπολη Πάφου, μην και την καταλάβουν οι ΕΟΚΑΒητατζήδες, όταν ακόμα χήρευε ο μητροπολιτικός θρόνος, μετά το εκκλησιαστικό πραξικόπημα κατά του Μακαρίου; Περιφρούρησες ποτέ σου κυβερνητικά κτήρια ή αστυνομικούς σταθμούς οι οποίοι γίνονταν στόχοι της ΕΟΚΑ Β; Τι έδωσες εσύ για τη Δημοκρατία για να γυρεύεις, δίκαιο και δικαιοσύνη»;

Και φτάνει στο κοιμητήρι. Και βγάζει από το ράσο του ένα τριαντάφυλλο κι ένα κλωνί βασιλικό. «Από τη μάνα σας». Και από την άλλη τσέπη βγάζει το πετραχήλι του και με τη γλυκιά φωνή του ψάλλει το «Ἀνάπαυσον, ὁ Θεός, τοὺς δούλους Σου καὶ κατάταξον αὐτοὺς ἐν Παραδείσῳ»…

Υ.Γ: Στη μνήμη των γονιών μου και όλων των άλλων γονιών που πότισαν με το αίμα της καρδιάς τους το δέντρο της Δημοκρατίας και της Νομιμότητας. Μα μένουν μισό αιώνα μετά, αδικαίωτοι.