Η μνησικακία της μάζας και οι ψευδοπροφήτες

Η προεκλογική συζήτηση στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης άφησε να διαφανεί ότι υπάρχει μια μάζα πολιτών οι οποίοι δεν έχουν υπόψη κάποιο πολιτικό πλάνο και ένα όραμα για την κοινωνία αλλά ζητούν και επιδιώκουν την εκδίκηση. Αντί πολιτικών αιτημάτων εκφράζουν συναισθήματα και μάλιστα μνησίκακα. Διψούν για εκδίκηση και το μόνο που θέλουν είναι να δουν τα κόμματα να αποτυγχάνουν. Λες και η αποτυχία των κομμάτων από μόνη της συνιστά κάποια ουσιαστική αλλαγή.

Δεν έχει σημασία εάν η μνησικακία του όχλου που σχηματίστηκε στα Μέσα Δικτύωσης στηρίζεται σε πραγματικά γεγονότα και δικαιολογείται από το σημερινό πλαίσιο της κρίσης αξιοπιστίας των θεσμών. Εκείνο που έχει σημασία είναι η απουσία μιας εναλλακτικής πρότασης. Η θέση ότι "είναι όλοι ίδιοι" δεν μπορεί να αποτελέσει το πολιτικό πρόσταγμα μιας κοινωνίας που έχει ανάγκη την αλλαγή. Είτε η αλλαγή θα αποκτήσει πολιτικό περιεχόμενο είτε θα αποτελέσει καταστροφική παλινδρόμηση σε προηγούμενα στάδια.

Δικαιολογίες δεν υπάρχουν για αυτό το πολιτικό κενό που θέλει να εισβάλει στους θεσμούς. Μόνο ψευδοδικαιολογίες. Γι' αυτό εμφανίστηκαν διάφορες ψευδο-αυθεντίες και ψευδο-προφήτες οι οποίοι προσπαθούν να επιχειρηματολογήσουν με ψευδο-επιχειρήματα υπέρ της νέας αυτής τάσης για τυφλή εκδίκηση, είτε ωραιοποιώντας τα πιο χαμηλά ένστικτα μιας κοινωνίας είτε ισοπεδώνοντας την πολιτική ζωή του τόπου. Η χαιρεκακία του κάθε ψευδοπροφήτη που βλέπει τα ποσοστά του πολιτικού μηδενισμού να ανεβαίνουν είναι δείγμα της σοβαρότητας του.

Στο τελευταίο του βιβλίο με τίτλο: Κριτική του μετανεωτερικού λόγου, τα παράδοξα του ατομικισμού, ο Θάνος Λίποβατς έγραψε: "Αν παραμείνουμε σ' έναν απόλυτο σχετικισμό και σε μία απόλυτη αμφισβήτηση και κακοπιστία ("όλοι είναι ίδιοι", "πουλημένοι", "τίποτα δεν αλλάζει"), τότε είμαστε στα όρια της ψύχωσης, της βίας και της αυτοκαταστροφής".

Για να μη μένουμε στο αδιέξοδο της απόγνωσης και της απαισιοδοξίας, καλό είναι να δίνουμε λύσεις και πραγματικές εισηγήσεις. Η πραγματική αλλαγή δεν θα έρθει με νέες, ευφάνταστες και μη σοβαρές προτάσεις. Πάντα η αλλαγή στη δημοκρατία επιτυγχανόταν με τον ίδιο τρόπο. Οι πολίτες εναποθέτουν την πίστη και την εμπιστοσύνη τους στον λόγο μιας ομάδας ή ενός ατόμου που είναι αναγνωρισμένο κοινωνικά και πολιτικά για την υπευθυνότητα και την ικανότητά του σε διάφορους τομείς της κοινωνίας και του πολιτισμού. Αντίθετα, η πίστη σε σωτήρες και ψευδοπροφήτες φέρνει καταστροφικά αποτελέσματα ή οδηγεί σε ψεδο-αλλαγή.