Η περιβαλλοντική αναισθησία, και στις εκλογές Τοπικής Αυτοδιοίκησης

Το ότι σε γενικές γραμμές στην Κύπρο δεν σεβόμαστε καθόλου το περιβάλλον, δεν είναι κάτι καινούργιο. Αυτό που εγώ λέω, είναι ότι πέρα από τα περιβαλλοντικά εγκλήματα -αμέτρητα στον τόπο μας- μας διακατέχει και μεγάλη περιβαλλοντική αναισθησία, σε σημείο που κάποιοι που τάχα τους νοιάζει το περιβάλλον, εκφέρουν απόψεις, ιδέες και προτάσεις, χωρίς να τους νοιάζει καθόλου το περιβάλλον. Οι εκλογές Τοπικής Αυτοδιοίκησης είναι μία τέτοια χαρακτηριστική περίπτωση, με τους περισσότερους υποψήφιους να εξαντλούν τις θέσεις τους για το περιβάλλον στις «πράσινες πόλεις» ή στις διάφορες δενδροφυτεύσεις, χωρίς καμιά ουσία.

Για παράδειγμα, άκουγα πρόσφατα σε ένα από τα δεκάδες debates των υποψηφίων, τους ενδιαφερόμενους να συζητούν για έναν χώρο στάθμευσης. Δεν έχει σημασία ποιοι και σε ποιο δήμο, το πρόβλημα εδώ είναι η νοοτροπία. Που λέτε, αυτός ο χώρος στάθμευσης είναι με χωμάτινη επιφάνεια και οι υποψήφιοι συζητούσαν μεταξύ τους τι θα κάνει ο καθένας για να λυθεί το θέμα της σκόνης όταν φυσά αέρας ή όταν τρέχουν τα οχήματα εντός αυτού. Η ευκολία που οι υποψήφιοι είπαν ότι θα προχωρήσουν στο τσιμέντωμα του χώρου είναι πραγματικά απίστευτη. Η μόνη λύση που είχαν στο μυαλό τους, καμία άλλη σκέψη ή προσέγγιση. Ποιος νοιάζεται αν θα σφραγίσουμε τη γη -για πάντα-, ποιος νοιάζεται αν μετά τις πρώτες βροχές θα θέλουμε αντιπλημμυρικά έργα επειδή η γη θα μας εκδικηθεί, αν θα αυξηθεί η θερμοκρασία στην περιοχή κ.λπ. κ.λπ.; Καμία σκέψη να βάλουμε κανένα δέντρο, να οριοθετήσουμε τον χώρο σε μικρούς διαδρόμους για να μην τρέχουν… Ψιλά γράμματα. Κι εδώ τσιμέντο να τελειώνουμε.

Με την ίδια ευκολία τους ακούω συνεχώς να μιλάνε για «νέα έργα». Τα περισσότερα φαραωνικά. Νέοι δρόμοι, δρόμοι, δρόμοι… ανάπτυξη σου λεν και πάλι εννοούν μόνο τσιμέντο. Ακόμα και αν μιλήσει κανένας για «νέα πάρκα», στην πράξη βλέπουμε νέους χώρους τσιμέντου με λίγο περισσότερο πράσινο συγκριτικά με αλλού (αλήθεια, ποιος τα σχεδιάζει!;). Θα αυξήσουν και τους χώρους στάθμευσης, δηλαδή αν έμεινε και κανένα χωράφι άδειο, να το τσιμεντώσουμε και αυτό να μπουν αυτοκίνητα και μετά να ψάχνουμε τρόπο να μπει ο κόσμος στα λεωφορεία. Σε τούτο τον τόπο μας έμεινε μια σπιθαμή γη και ψάχνουμε κάθε τρόπο να της φορτώσουμε και αυτής τσιμέντο. Ειδικά σε αστικό περιβάλλον, βρέχει και ξεχνάμε τη μυρωδιά του χώματος.

Συγχίσαμε τις όμορφες πόλεις με λανθασμένα πρότυπα πόλεων που δεν είναι βιώσιμες για τους κατοίκους τους. Ξεχάσαμε πώς είναι να περπατάς κάτω από μεγάλα δέντρα μέσα στο πράσινο στο κέντρο της πόλης. Ακόμα και στα σχολεία και τους παιδότοπους, σφραγίσαμε και εκεί το έδαφος με πρόφαση τα δάπεδα ασφαλείας. Φτιάξαμε νέα γήπεδα με πλαστικό γρασίδι για να ξεμπερδεύουμε με την ανάγκη να φροντίζουμε το φυσικό, βλέπουμε το πλαστικό πράσινο και νομίζουμε ότι το σχολείο της γειτονιάς μας είναι «πράσινο». Εξαντλούμε την περιβαλλοντική μας ευαισθησία σε αναρτήσεις αγανάκτησης και σε πλαστικά καλαμάκια. Καμιά έγνοια για την καθημερινότητα γύρω μας, για τις αυλές των σπιτιών μας, για τις πλατείες της γειτονιάς μας που επίσης τσιμεντώσαμε.

Δυστυχώς αυτή είναι η κατάσταση σήμερα στις πόλεις. Εγώ θα βγάλω το καπέλο στον τοπικό άρχοντα που θα αλλάξει τη ρότα αυτή, θα βγάλει το τσιμέντο από την πόλη του και θα φυτέψει δένδρα, μεγάλα και έτοιμα να προσφέρουν στην πόλη. Έτσι βελτιώνεται η ποιότητα ζωής, όχι μόνο με ανέξοδες διακηρύξεις για «πράσινες πόλεις». Θυμήθηκα που λέτε και εκείνο που σύνθημα που φώναζαν οι διαδηλωτές πριν από δύο χρόνια στη Λεμεσό για τον Δημόσιο Κήπο της πόλης, «άλλο το green και άλλο το κουγκρίν», και άντε να τους πεις ότι είχαν άδικο…