Διαμετακομιστικό νησί

Ο Οζντίλ Ναμί ήταν ο διαπραγματευτής του Μουσταφά Ακιντζί. Διετέλεσε και υπουργός Εξωτερικών, στο μεταξύ. Τώρα το όνομά του ακούγεται για τον θώκο του Προέδρου της Δημοκρατίας. Μήπως η Τουρκία καθόρισε τον υποψήφιό της; Δεν μπορώ να το ξέρω. Όμως, νομίζω πως ακόμα κάνει σφυγμομέτρηση για τις εκλογές του επόμενου έτους. Όταν ήταν Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Μουσταφά Ακιντζί, είχε πικραθεί με την εφημερίδα μας λόγω του Οζντίλ Ναμί. Και έμεινε έτσι κατά τη διάρκεια των πέντε χρόνων. Γιατί; Επειδή γράψαμε ότι ο Οζντίλ Ναμί διορίστηκε ως διαπραγματευτής εκ μέρους της Άγκυρας. Ουσιαστικά, αυτή ήταν και η πραγματικότητα. Κατείχα αποδεικτικά στοιχεία. Μήπως η Άγκυρα αφήνει ποτέ σε άλλον τον διορισμό σε ένα τέτοιο αξίωμα; Μόλις διάβασε την είδηση στην εφημερίδα μας, ο Ακιντζί είχε πει «οι φίλοι μου με μαχαιρώνουν πισώπλατα».

Τέλος πάντων. Αυτά είναι ζητήματα που πέρασαν. Να κοιτάξουμε μπροστά. Ο Οζντίλ Ναμί φαίνεται σαν να έχει αποτραβηχτεί σε μια γωνιά τώρα και να μην ασχολείται με την ενεργό πολιτική. Όμως καλείται στις τηλεοράσεις. Γίνονται συνεντεύξεις μαζί του. Και έχει ένα σχέδιο για τη λύση του κυπριακού προβλήματος. Έλκυσε το ενδιαφέρον μου κάτι που είπε σε μια από αυτές τις συνεντεύξεις. Λέει το εξής: «Πρέπει να καθοριστεί ποιο θα είναι το καθεστώς της τουρκικής πλευράς, αν σε μια πιθανή κατάσταση η ελληνοκυπριακή πλευρά πει ξανά όχι». Ο Ναμί φέρνει την κουβέντα στα δύο κράτη και την αναγνώριση. Δηλαδή, θέτει έναν όρο ενώπιον της ελληνοκυπριακής πλευράς τον οποίον δεν θα μπορούσε να αποδεχθεί καθόλου. Μήπως η τουρκική πλευρά υπέβαλε κάποια λογική πρόταση και δεν τη δέχτηκε η ελληνοκυπριακή πλευρά; Ο Οζντίλ Ναμί περιμένει να πει ναι η ελληνοκυπριακή πλευρά στις προτάσεις της τουρκικής πλευράς που δεν θα μπορούσαν να γίνουν αποδεκτές;

Ποιο είναι το σχέδιο λύσης του Ναμί; Πρέπει να συνεχιστούν από εκεί που έμειναν οι διαπραγματεύσεις. Πρέπει να ολοκληρωθούν εντός τριών μηνών. Αν υπάρξει διαφωνία, πρέπει να ενεργοποιηθεί ένας διεθνής επιδιαιτητής. Και ύστερα δημοψήφισμα. Αν η τουρκική πλευρά πει ναι, θα γίνει μέλος της ΕΕ κάτω από τη στέγη μιας Ομοσπονδιακής Κύπρου. Αν πει όχι, θα χάσει όλα τα δικαιώματά της. Αν η ελληνοκυπριακή πλευρά πει ναι, θα επιτευχθεί πρόοδος στα σημαντικά θέματα. Αν πει όχι, θα χάσει την ένταξή της στην ΕΕ. Σε αυτήν την περίπτωση, θα ιδρυθούν δύο κράτη στο νησί. Και θα το εγκρίνει αυτό το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.

Αν ρωτάτε εμένα, όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη διχοτόμηση. Εγώ δεν εμπιστεύομαι τον θεσμό της διεθνούς επιδιαιτησίας. Σε αυτό το πεδίο δεν υπάρχει ισορροπία. Δεν πιστεύω ότι θα κάνουν κάτι που δεν θα μπορεί να αποδεκτεί η Τουρκία από εδώ και μπρος, εκείνοι οι οποίοι εδώ και πενήντα χρόνια μένουν σιωπηλοί στην τουρκική εισβολή και κατοχή εδώ. Το είδαμε αυτό και στο Σχέδιο Ανάν και στο Κραν Μοντανά. Αν η ελληνοκυπριακή πλευρά πει όχι στις εγγυήσεις ή στη μονομερή επέμβαση, θα έχει κάνει ζαβολιά; Γιατί θεωρείται ότι έχει ενεργήσει με καλή βούληση η τουρκική πλευρά στις διαπραγματεύσεις στο Κραν Μοντανά, που λέχθηκε ότι «μπορεί να εξεταστεί ξανά σε μελλοντική ημερομηνία η μείωση των στρατευμάτων»; Στο δε Σχέδιο Ανάν, ποιος εγγυόταν ότι η Τουρκία θα εφάρμοζε επί λέξει το σχέδιο αυτό σε περίπτωση που έβγαινε ναι και από τις δύο πλευρές; Κανείς! Μήπως υπήρχε τιμωρία αν δεν το εφάρμοζε; Όχι!

Θέλει λύση η Τουρκία στο νησί; Δεν θέλει. Φαίνεται σαν να θέλει, αλλά δεν θέλει. Γιατί δεν θέλει; Επειδή δεν θέλει η Αμερική και η Αγγλία. Και εκείνοι φαίνονται σαν να θέλουν αλλά δεν θέλουν. Άλλωστε, δεν υπάρχει λόγος για να θέλουν. Αν ήθελαν, θα το έλυναν πολύ εύκολα. Όμως, αυτό το στάτους κβο που συνεχίζεται για πενήντα χρόνια είναι πολύ γλυκό και γι’ αυτούς, όπως και για τους κλέφτες που υπάρχουν εδώ. Το μέρος αυτό είναι ένα διαμετακομιστικό νησί. Βρίσκεται στο χέρι και της Αμερικής και της Ευρώπης. Το ΝΑΤΟ κυριαρχεί της κατάστασης. Τη φρουρούν Τούρκοι, Έλληνες και Άγγλοι στρατιώτες. Σαν να είναι δική τους ιδιοκτησία, όχι δική μας. Μια Κυπριακή Δημοκρατία κομματιασμένη, που δεν μπορεί να κυβερνήσει ολόκληρη την Κύπρο. Τους αρκεί ακόμα και αυτή η αδυναμία τούτης της καημένης δημοκρατίας. Ένας λαός που δεν μπορεί να είναι ενωμένος. Η απόσχιση. Ο εθνικισμός. Τα πάντα είναι ακριβώς όπως τα θέλουν. Δεν πιστεύουν ότι θα ενωθούμε μια μέρα και θα είμαστε ενωμένοι. Άλλωστε, αν πίστευαν και έβλεπαν έναν τέτοιο κίνδυνο, μήπως δεν θα μας έσερναν ξανά σε αιματηρές συγκρούσεις όποτε ήθελαν;