Το τι εξελίσσεται με την υπόθεση της μονής Αββακούμ δεν έχει προηγούμενο. Από την προηγούμενη Τρίτη έχουμε ακούσει και διαβάσει οτιδήποτε μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους, ακόμα και πράγματα που φαίνονται αδιανόητα όταν μιλάμε για τη θρησκεία, τα θεία και ανθρώπους που -υποτίθεται- κηρύττουν την αγάπη και τον λόγο του Θεού. Ομολογώ όμως ότι προσωπικά δεν πέφτω σε καμία περίπτωση από τα σύννεφα. Όχι ότι ευθύνεται κάποιος που έπεσε θύμα της μεγάλης απάτης, αλλά όταν η σχέση σου με τη θρησκεία δεν είναι ιδιαίτερη δεν έχεις και κανέναν λόγο να πιστέψεις σε όλα αυτά και δεν μπαίνεις στον κόπο να ασχοληθείς όταν δεν μονοπωλούν τη δημόσια σφαίρα.
Πλέον όμως μιλάμε για κάτι εντελώς διαφορετικό. Όλα όσα συμβαίνουν απασχολούν όλους μας γιατί οι προεκτάσεις είναι τόσο μεγάλες που κυριολεκτικά μας αγγίζουν. Η χρησιμοποίηση θεσμών του κράτους (βλέπε Αστυνομία) για τέτοιες ιστορίες δεν είναι θέμα που άπτεται των εσωτερικών της Εκκλησίας. Όταν ακούμε και διαβάζουμε για εμπλοκή πολιτικού αρχηγού (πόσω μάλλον του συγκεκριμένου) δεν μπορείς να μην απορήσεις για το πώς το πολιτικό σύστημα αντιλαμβάνεται τον ρόλο του και πώς ο εν λόγω αρχηγός θεωρεί τον εαυτό του. Όταν ένας πρώην αρχηγός Αστυνομίας μπλέκεται σε τέτοιες ιστορίες και συνυπάρχει με κουκουλοφόρους, τι εμπιστοσύνη να δείξουμε στο σύστημα; Όταν ακούμε για πρώην πράκτορες, για κρυφές και φανερές κάμερες (ενώ επισκεπτόταν κόσμος το μοναστήρι), τι άλλο να πούμε;
Είναι φανερό ότι στην προκειμένη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με μερικούς μοναχούς, που εκμεταλλευόμενοι την ανάγκη του κόσμου να πιστέψει σε ανώτερες δυνάμεις και θαύματα έβγαζαν χρήματα αβέρτα στην πλάτη τους. Άνθρωποι ευάλωτοι, απελπισμένοι, με προβλήματα υγείας και όχι μόνο, αναζητούσαν από αυτούς λίγη ελπίδα για να σηκώσουν το κεφάλι ψηλά. Κανείς που δεν χρειαζόταν βοήθεια δεν θα άφηνε 500 και 1.000 ευρώ «για τον άγιο». Ούτε αυτό τους ένοιαζε όμως, μπίζνα κανονική, πατούσαν πάνω στην ανάγκη του κόσμου για να πλουτίζουν, είτε προσωπικά είτε εκκλησιαστικά. Αυτό εξοργίζει τους πάντες. Δεν θα έπρεπε να ενδιαφέρουν κανέναν μας τα προσωπικά ζητήματα μεταξύ τους και οι προσωπικές ή σεξουαλικές τους σχέσεις, δικαίωμα και επιλογή τους και ας εξοργίζονται μερικοί ηθικολόγοι. Αρκεί, φυσικά, οι ίδιοι οι μοναχοί να μην ηθικολογούσαν ψεύτικα και να κουνούσαν το δάκτυλο σε άλλους ανθρώπους για παρόμοια ζητήματα.
Και από την άλλη, και αυτοί που τους «ανακάλυψαν» δεν μπορούν να πείσουν για τις προθέσεις και τα κίνητρά τους. Ο κόσμος συζητά ότι μάλλον πήγε κάτι λάθος στη συμφωνία/μοιρασιά με τη μονή και τα χάλασαν, δεν ξέρω αν είναι έτσι ή όχι. Ξέρουμε όμως τα μετέπειτα. Κρυφές κάμερες, ανακρίσεις, κουκουλόφοροι μπράβοι, χρηματοκιβώτια και άλλες ιστορίες που περισσότερο θυμίζουν αμερικανική ταινία δράσης και όχι υπόθεση της Εκκλησίας. Δηλαδή, πήγαν να «απαλλάξουν» την Εκκλησία από επίδοξους τσαρλατάνους, εφαρμόζοντας πρακτικές που σοκάρουν, σκανδαλίζοντας και προκαλώντας ακόμα περισσότερο όσους έχουν ανάγκη από την πίστη τους.
Δεν ξέρω πού θα καταλήξει η ιστορία και πώς θα τελειώσει. Με τον ρυθμό που πάμε, θεωρώ πως ακόμα έχουμε να δούμε, να ακούσουμε και να μάθουμε πολλά. Είτε μας αφορούν είτε όχι. Και ενώ εμείς που δεν έχουμε ιδιαίτερες σχέσεις με την Εκκλησία ούτε πιστεύουμε σε αγίους και θαύματα θα παρακολουθούμε το θέμα όπως όλα τα σκάνδαλα που «γέννησε» ο τόπος μας, οι πιστοί και τα πραγματικά μέλη της Εκκλησίας οφείλουν να αντιδράσουν και να ζητήσουν εξηγήσεις. Ήξεραν ή δεν ήξεραν πολλοί περισσότεροι τι γίνεται στο Φτερικούδι; Εν κατακλείδι, εαν θεωρούσα τον εαυτό μου μέλος της Εκκλησίας, πέρα από απογοητευμένος, θα ήμουν σίγουρα και εξοργισμένος.
