Τον Δεκέμβριο μέσα από αυτήν εδώ τη στήλη, γράφαμε για τη νομική ευθύνη των διοικητικών συμβουλίων των ημικρατικών οργανισμών με αφορμή τις αιτήσεις για το Γνωμοδοτικό Συμβούλιο. «Είναι δυνατόν να υπάρχουν τόσοι ικανοί συμπολίτες μας με διοικητικά καθήκοντα; Και τότε γιατί πάμε κατά διαόλου σε αυτόν τον τόπο; Πάντως, η κυβέρνηση δεν θεώρησε σωστό να προβληματιστεί στην παρούσα φάση, θεώρησε σωστό να επικοινωνήσει το μεγάλο ενδιαφέρον που επιδεικνύουν οι πολίτες στην ανοιχτή πρόσκληση να συμμετέχουν σε δ.σ. οργανισμών οι πολίτες. Ωραίο και εξαιρετικά επικοινωνιακό το παιχνιδάκι πως η κυβέρνηση είναι ανοιχτή προς τους πολίτες. Το πρόβλημα με τα δ.σ. των ημικρατικών οργανισμών όμως δεν ήταν ποτέ τα πρόσωπα. Άλλωστε, όλο αυτό το πάρε-δώσε που γινόταν με τα κόμματα ήταν μια διαδικασία που την έχουμε καταπιεί εδώ και χρόνια. Το πρόβλημα με τα δ.σ. είναι πως δεν υπάρχει νομική ευθύνη για τις αποφάσεις που λαμβάνονται».
Και η περίπτωση με τις παρατυπίες που έγιναν στο ΡΙΚ είναι το τρανότερο παράδειγμα πως τα διοικητικά συμβούλια δεν φέρουν ποτέ καμία ευθύνη για τις αποφάσεις που λαμβάνουν. Δεν θα εξετάσουμε ξανά τις αναβαθμίσεις των υπαλλήλων που έγιναν στο ίδρυμα. Τις πέρασαν σε νόμο, ψηφίστηκαν στον προϋπολογισμό, μαγκιά τους που θα τους πληρώνουμε και θα κάθονται, μαγκιά μας και στραβάρα μας με αυτούς που ψηφίζουμε. Το πρόβλημα δεν είναι αυτοί που πήραν με τη συμφωνία την αύξηση (θα σου έδιναν αύξηση και θα έλεγες όχι, ειδικά αν είχες τα προσόντα;), αλλά όλο το πάρτι που έγινε με τις παρανομίες.
Ο Γενικός Ελεγκτής Οδυσσέας Μιχαηλίδης λέει, θα στείλει, λέει, στην Αρχή κατά της Διαφθοράς τα περί πιθανής κατάχρησης εξουσίας από πλευράς του δ.σ. για όσα έγιναν. Θυμίζουμε πως έκαναν πάρτι με αυξήσεις χωρίς πτυχία, με άλλα καθήκοντα, με υπαλλήλους χωρίς προσόντα, χωρίς ξένες γλώσσες. Και ποιος θα πληρώσει τα σπασμένα για αυτούς; Κανείς. Τα διοικητικά συμβούλια δεν φέρουν ποτέ νομική ευθύνη για όσα συμβαίνουν. Είναι εκεί για να ικανοποιούν τις ορέξεις των κομμάτων, φίλων και γνωστών, να περνούν τις παρανομίες τους, να σάζουν και να ξεσάζουν, χωρίς να ιδρώνει τ’ αφτί κανενός. Σου λέει εγώ είμαι διοικητικό όργανο και έξω απ’ την πόρτα, χωρίς καμία απολύτως ευθύνη. Κι έτσι «πήγαν μπαλάκι οι ευθύνες» που λέμε και στα δημοσιογραφικά κλισέ, έτσι γιατί οι φράσεις δεν ήταν ποτέ κλισέ. Οι πράξεις είναι οι ίδιες τελικά που δεν αλλάζει τίποτα σε αυτό τον τόπο, όχι οι φράσεις, αφού το γαϊτανάκι της παρανομίας συνεχίζεται. Άρα γιατί να αλλάξουμε εμείς το λεξιλόγιο; Εδώ δεν άλλαξε η τηλεθέαση και πήραν αυξήσεις, θα αλλάξουμε εμείς το λεξιλόγιο;
