Στο κυπριακό σχολείο (και στις Κεντρικές Φυλακές, αλλά αυτό είναι άσχετο) υπάρχουν και χαρούμενες μέρες, χαρούμενες στιγμές. Η χαρά του κυπριακού σχολείου εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, οι οποίοι για λόγους οικονομίας μπορούν να συνοψιστούν σε δύο. Οι διευθύντριες /διευθυντές και οι ίδιοι οι δάσκαλοι/λες. Εννοείται όχι όλοι οι διευθυντές και όχι όλοι οι δάσκαλοι. Μερικοί όμως μπορούν να κάνουν τη διαφορά.
Πολύ λίγοι διευθυντές, λοιπόν, έχουν περίσσευμα κατανόησης και αντίληψης της σκληρής πραγματικότητας του κυπριακού σχολείου. Είναι αυτοί που θα γίνουν πολύ σύντομα φίλοι με τους μαθητές. Θα τους χαμογελούν το πρωί (τι σπουδαίο και δύσκολο πράμα είναι το πρωινό χαμόγελο στη δουλειά σου, ειδικά όταν έχει να κάνει με παιδιά), θα αφουγκράζονται, που λεν κι οι ελληνομαθείς, τις ανάγκες των μαθητών, και θα δείχνουν πολύ συχνά (όχι πάντα) μεγάλη κατανόηση και κέφι να βοηθήσουν. Αυτοί οι διευθυντές δεν μένουν στο «θα».
[rml_read_more]
Στο κυπριακό σχολείο, ο μέσος δάσκαλος δεν θα βγάλει σχεδόν ποτέ τους μαθητές του να κάνει μάθημα στην αυλή από τον φόβο των παρατηρήσεων που θα δεχτεί. Στο σχολείο με έναν καλό διευθυντή, μπορεί η δασκάλα να το κάνει και να το ξανακάνει. Είναι ενδιαφέρον φαινόμενο αυτό το να φοβάται ο δάσκαλος να βγάλει τους μαθητές στην αυλή. Ενώ το δικαιούται με τον νόμο, όντας ο απόλυτος κυρίαρχος της τάξης του, του μαθήματός του. Επίσης, το μάθημα έξω από την τάξη μπορεί να είναι για έναν βιολόγο, φιλόλογο και μαθηματικό εξαιρετικά πιο ενδιαφέρον, αφού η επαφή με τη φύση, τον ουρανό, τα δέντρα, το χώμα και τις πέτρες μπορεί να δώσει φοβερές αφορμές για κουβέντες, σε κάθε αντικείμενο. Φαντασία χρειάζεται. Μόνο στα σχολεία με χαρούμενους διευθυντές μπορεί να συμβεί αυτό. Τα άλλα, τα πιο πολλά, μυρίζουν λιβάνι, σιωπή και αυστηρότητα και την αυλή την απολαμβάνουν μόνο οι τιμωρημένοι μαθητές και τις τάξεις δεν τις απολαμβάνουν οι τρομαγμένοι καθηγητές. Ένας τέτοιος διευθυντής μπορεί να κάνει πολλά. Να βάζει μουσικές τα διαλείμματα, να σκουπίζει, να κάθεται με τους απλούς καθηγητές και τις καθαρίστριες, να σε ακούει όταν του μιλάς και γενικά να επιδιώκει μόνο το καλό. Το γιατί δεν πέτυχε το κυπριακό σχολείο να έχει μόνο τέτοιους διευθυντές τα τελευταία 50 χρόνια, αυτό ίσως είναι απόδειξη πως χαρούμενος διευθυντής γεννιέσαι και δεν γίνεσαι.
Οι χαρούμενοι δάσκαλοι είναι πάντα πιο πολλοί (λόγω του μεγάλου αριθμού τους, αναλογικά δηλαδή και όχι γιατί οι δάσκαλοι γεννιούνται πιο χαρούμενοι).
Τέτοιες δασκάλες θα τις δεις στον λίγο ελεύθερό τους χρόνο να κάνουν κάτι για το σχολείο τους. Η κυρία Άννα, ας πούμε, φτιάχνει εδώ και πάνω από έναν μήνα χριστουγεννιάτικα στολίδια για τους μαθητές, κατασκευάζει κούκλες, βαμμένα ποτηράκια, ζωγραφιστές κάρτες και πολλές πολλές χαρούμενες χειροτεχνίες για να πουληθούν και τα λεφτά να πάνε στην πρόνοια, δηλαδή στους φτωχούς μαθητές. Αυτό το κάνει άοκνα και άδολα μόνο επειδή έχει μέσα της τη χαρά της δουλειάς της, δηλαδή τη χαρά απέναντι στους μαθητές της. Το ίδιο κάνει και ο κύριος Σόλωνας, που σε κάποιο διάλειμμα θα φέρει απ’ το φρέσκο λάδι του να κεράσει καπήρες τους συναδέλφους του, η κυρία Θέα που τους παίζει μουσική, και διάφοροι άλλοι. Ειδικά τις μέρες των Χριστουγέννων, αυτό τους βγαίνει παραπάνω (αυτό το χάνουν και οι καλύτεροι στις εθνικές επετείους, στις γιορτές, στις συγκεντρώσεις και στις εξεταστικές περιόδους, αλλά και αυτό είναι άσχετο). Άσχετο όμως σε καμιά περίπτωση δεν είναι το γεγονός πως τίποτα και ποτέ δεν μαθαίνεις άμα δεν νιώθεις πρώτα χαρούμενος. Τα παιδαγωγικά συγγράμματα για το χαρούμενο σχολείο είναι ελάχιστα και όχι μεσογειακά. Στο μεσογειακό κυπριακό σχολείο, το φυσικό φως του ήλιου, που δεν έχουν τα βορειοευρωπαϊκά , λειτουργεί αντίστροφα των ιδιοτήτων του.
Με αυτά κι αυτά τα κυπριακά σχολεία έχουν και λίγες χαρούμενες στιγμές. Πιάνουν άνετα πάνω από τη βάση. Όμως, ο γενικός βαθμός του μαθήματος στις τελικές εξετάσεις όλοι ξέρουμε ποιος είναι.
