«Θρέμμα του ΔΗΣΥ και του ιστορικού ηγέτη Γλαύκου Κληρίδη» του Θεόδωρου Θεοδώρου

Αν και μας χωρίζουν δεκατέσσερις μήνες από τις προεδρικές εκλογές του 2023, η προεκλογική εκστρατεία βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Ο Αβέρωφ Νεοφύτου οργώνει καθημερινά την Κύπρο, ο δε Νίκος Χριστοδουλίδης δηλώνει παρών σε όλες τις  εκδηλώσεις και εθνικά μνημόσυνα. Στην αντίπερα όχθη, στο μεγάλο κόμμα της αντιπολίτευσης, ο γ.γ. Στέφανος Στέφανου, αν και δεν διαφαίνεται να είναι ο ίδιος υποψήφιος, ακολουθεί κατά πόδας τον πρόεδρο του ΔΗΣΥ.

Στη μεγάλη παράταξη, η πρώτιστη έγνοια είναι η πιθανότητα να υπάρξει ανεξάρτητη υποψηφιότητα από τον υπουργό των Εξωτερικών Νίκο Χριστοδουλίδη. Διάσπαση της παράταξης χαρακτήρισε ένα τέτοιο ενδεχόμενο ο αναπληρωτής πρόεδρος Χάρης Γεωργιάδης.

Η πρόσφατη δημοσκόπηση της εφημερίδας «Η Καθημερινή» δείχνει ότι ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ έχει πρόβλημα εκλεξιμότητας.  Αν και έχει δίκαιο ο Αβέρωφ Νεοφύτου ότι οι δημοσκοπήσεις είναι φωτογραφίες της συγκεκριμένης στιγμής, η διεισδυτικότητα τού υπουργού των Εξωτερικών σε όλα σχεδόν τα κόμματα κάνει τον δρόμο του προέδρου του ΔΗΣΥ προς τον «λόφο» πολύ δύσκολο, με πολλούς να επιμένουν ότι η ψαλίδα, αν και θα μειωθεί, θα διατηρηθεί μέχρι τέλους.

[rml_read_more]

Μπροστά μάλιστα σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο οι «κακές γλώσσες» λένε ότι ο Αβέρωφ Νεοφύτου, για να ανακόψει τον δρόμο Χριστοδουλίδη, είναι διατεθειμένος να ρίξει στο τραπέζι μια τρίτη υποψηφιότητα, γυναικεία ή μη.

Ποιο είναι όμως το διακύβευμα για τον πρόεδρο του ΔΗΣΥ; Μήπως η μη εκλογή Χριστοδουλίδη κατάντησε εμμονή και αυτοσκοπός;

Σίγουρα έχει κάθε δικαίωμα ο πρόεδρος του μεγαλύτερου κόμματος να θέλει να διεκδικήσει το ύπατο αξίωμα. Ακόμα θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι πληροί τις προδιαγραφές του ηγέτη που θα μπορέσει να οικοδομήσει την Κύπρο του αύριο. Αν επιπρόσθετα συνυπολογίσουμε το γεγονός ότι ο Αβέρωφ Νεοφύτου είναι από τους πολύ λίγους πολιτικούς που είναι συνειδητοποιημένοι της λύσης Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα, τότε δικαιωματικά θα μπορούσε να του αποδοθεί και το χαρακτηριστικό του ηγέτη της λύσης.

Ας μην ξεχνούμε ότι, ανεξάρτητα της σημερινής ακατανόητης και απαράδεκτης συμπόρευσης και ταύτισής του με τις πολιτικές του ΠτΔ αναφορικά με το εθνικό ζήτημα, ήταν ο πρώτος που τον αμφισβήτησε. Ήταν ο πρώτος που μίλησε για «Τσουνάμι» αρνητικών εξελίξεων και τόλμησε να διοργανώσει ημερίδα Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας με εισηγητή τον αείμνηστο Αλέκο Μαρκίδη.

Διερωτήθηκε, όμως, τι θα γίνει αν η εμμονή του αυτή φέρει στην εξουσία έναν τρίτον αμφιβόλων προθέσεων αναφορικά με το εθνικό θέμα ή ακόμα κάποιον της μη λύσης;

Διερωτήθηκε τι θα συμβεί αν υπάρξει ακόμα μια πενταετία αδιεξόδων στο Κυπριακό; Είναι διατεθειμένος να ρισκάρει τη διαιώνιση της κατοχής τη στιγμή που, όπως ο ίδιος δηλώνει, δεν είναι διατεθειμένος να πολιτεύεται σε μια μισή πατρίδα;

Δικαίωμά του να ρισκάρει την πολιτική του καριέρα, όμως δεν έχει κανένα δικαίωμα, και σίγουρα δεν το θέλει, να ρισκάρει το μέλλον των επόμενων γενεών σε αυτόν το τόπο.

Ο Αβέρωφ Νεοφύτου είναι έξυπνος πολιτικός και γνωρίζει ότι, σε περίπτωση που ο ίδιος δεν είναι εκλέξιμος, υπάρχει η επιλογή, όχι απαραίτητα γέννημα της μεγάλης παράταξης, αλλά σίγουρα θρέμμα του ΔΗΣΥ και του ιστορικού ηγέτη Γλαύκου Κληρίδη.

Υπάρχει η επιλογή που μπορεί να στηριχτεί από τις ευρύτερες δυνάμεις της λύσης. Υπάρχει η επιλογή του προέδρου της λύσης και επανένωσης χωρίς ρίσκα, μεταλλάξεις, παλινωδίες και παλινδρομήσεις, με τον οποίο, αφού αφήσει κατά μέρος τις προσωπικές πικρίες, δικαιολογημένες ή μη, θα μπορούσαν να εργαστούν πλάι πλάι για να παραδώσουν μαζί, το συντομότερο δυνατό, μια Κύπρο ελεύθερη και επανενωμένη.

Όταν διακηρύττει το όραμά του για την Κύπρο του αύριο, γνωρίζει ότι χωρίς λύση ό,τι και να οικοδομήσουμε δεν είναι τίποτα άλλο παρά παλάτια στην άμμο. Μετά το Κραν Μοντανά δυστυχώς το Κυπριακό είναι διαφορετικό. Η λύση δεν είναι πλέον εύκολη υπόθεση. Τόσο δύσκολο κατάντησε, που δεν μπορεί να είναι υπόθεση του ενός.

Εδώ που φτάσαμε, δεν μιλούμε πλέον για διλήμματα. Για τον ΔΗΣΥ είναι μονόδρομος να σφραγίσει τη λύση του Κυπριακού, είτε με κομματικό νέο πρόεδρο, είτε με έναν ανεξάρτητο που να προέρχεται από τις τάξεις του. Έναν πολιτικό που να εμπνέει εμπιστοσύνη στις Βρυξέλλες και να έχει προϊστορία προσήλωσης στο ρεαλπολιτίκ του Γλαύκου Κληρίδη.

Σε τέτοια περίπτωση, ο ηγέτης της παράταξης θα καταγραφεί στην ιστορία ως ο εμπνευστής της λύσης. Διαφορετικά θα παραμείνει στις μίζερες σελίδες ως ένας πανέξυπνος πολιτικός ο οποίος, άρχισε μεν πολλά, αλλά δυστυχώς δεν τέλειωσε τίποτα.

Τα φυσικά προσόντα, αν και χρήσιμα, δεν είναι τα πρώτιστα που συνθέτουν το προφίλ ενός ηγέτη. Ο ελληνισμός, ειδικότερα η μικρή μας πατρίδα, έχει τραυματικές εμπειρίες από λαοπλάνους που αν και  κατάφερναν να προσελκύουν τα πλήθη, με αποτέλεσμα να υπερτερούν στις διάφορες δημοσκοπήσεις, η προσφορά τους στην πατρίδα υπήρξε από μηδενική μέχρι καταστροφική.

Στην κατηγοριοποίηση των ηγετών αναφέρεται πολύ εύστοχα ο αείμνηστος πρώην Καγκελάριος της Γερμανίας Χέλμουτ Σμιτ, ο οποίος προσδιόρισε δύο κατηγορίες πολιτικών ανδρών και κατ’ επέκταση ηγετών.

«Υπάρχουν», είπε, «οι ολίγοι εκείνοι οι οποίοι διαθέτουν το χάρισμα του ηγέτη και υπάρχουν και οι άλλοι που, χωρίς απαραίτητα να προσελκύουν με τα φυσικά τους προσόντα τις μάζες, διαθέτουν ωστόσο την αίσθηση για τη ρεαλπολιτίκ. Οι πρώτοι θα περάσουν στις σελίδες της Ιστορίας, χωρίς να έχουν απαραίτητα ευεργετήσει τους συνανθρώπους τους. Οι δεύτεροι ίσως παραμείνουν τελικά αφανείς, αλλά οπωσδήποτε χρήσιμοι για το κοινωνικό σύνολο σε μια δεδομένη στιγμή».

Το μεγάλο δίλημμα λοιπόν: Αφανής αλλά ωφέλιμος για την πατρίδα, ή επιφανής αλλά ανώφελος;