Όταν δεν είμαστε σίγουροι για τον εαυτό μας, είναι δύσκολο να πάρουμε αποφάσεις γιατί αναπόφευκτα τον αμφισβητούμε. Μπορεί να είναι κάτι ασήμαντο, όπως το να κάνω μια τρύπα στον τοίχο για να κρεμάσω ένα κάδρο; Ίσως χαλάσω τον τοίχο αν δεν γίνει σωστά ή κάτι σαν δεν ξέρω αν πρέπει να σηκώσω το τηλέφωνο. Τι θα πω σε αυτόν που καλεί; Γιατί όμως να με νοιάζει τι θα πω αν έχω αυτοπεποίθηση; Πρόκειται για ένα πολύπλοκο συναίσθημα καθώς η ανασφάλεια έχει βαθιές ρίζες. Φυσικά, όταν είσαι μωρό ξέρεις τι θες. Ρωτάς ένα μωρό τι θα ήθελε για το 2024, ξέρει να σου πει. Ένα φλας σαν αυτό που κάνουν οι TikTokers και τα βίντεό τους πετούν σε views. Άντε, αν δεν το αφήνει η μαμά και ο μπαμπάς να έχουν TikTok, το πολύ να ζητήσει καμιά στολή του Spiderman, κανέναν μοχλό ή καμιά κούκλα που παίζει, τραγουδάει, κάνει βόλτες και πετάει. Εύκολα πράγματα.
Μετά ξεκινούν οι κρίσιμες αποφάσεις στη ζωή σου. Είσαι σε έναν τόπο που, ας το παραδεχθούμε, έν' ένας ρότσος χωρίς επιλογές, αλλά κουτσοπερνάς και βρίσκεις τα μαλαχτά της τζοιλιάς σου γιατί έχεις συγγενείς, έν' μιτσιές οι αποστάσεις, φκάλλεις και καμιά μπακίρα, εν χρειάζεται να μάθεις ξένη γλώσσα.
Επειδή όμως οι επιλογές σου είναι περιορισμένες, αρχίζεις να διστάζεις για τα πάντα και μετατρέπεσαι από τον/την τύπο/τύπισσα με όνειρα στον κλασικό typical Κυπραίο με ένα βασικό χαρακτηριστικό: Την αναποφασιστικότητά μας. Να το πάρεις σε ιδιωτικό το μωρό ή να το αφήσεις με το μπούγιο μπας και δεν γίνει τάλε κουάλε με τους ττόπουζους; Να πας Χριστούγεννα στην Αθήνα που έχει μπουζούκια (άντε και θέατρα) ή να μείνεις να ψήσεις τη σούβλα με τον κουμπάρο για να μυρίσει ούλλη η γειτονιά;
Αυτό μας το χαρακτηριστικό το βλέπουμε στο χαλλούμι, στο Κυπριακό. Και τι διαφορά έχει το χαλλούμι 'που το Κυπριακό; Καμία. Και στα δύο δεν ξέρουμε την ποσόστωση που μας αναλογεί. Στο Κυπριακό δεν έχουμε αποφασίσει αν θέλουμε ή όχι τη λύση, όπως στο χαλλούμι, στο πόσο το αιγινό είναι χαλλούμι δικό μας, του Πισσουρίου ή της Πάφου. Σε εκείνη την αναποφασιστικότητα αν το κόμμα είναι πάνω 'που το κόμμα κόλλησαν ο Χριστόφιας, ο Τάσσος. Εξαιρείται ο τέως Πρόεδρος που δεν είχε κανένα δίλημμα, σε καμιά φάση της πορείας του σε σχέση με το προσωπικό του συμφέρον, την πατρίδα κ.λπ.
Το ίδιο και ο Πρόεδρος με τον ανασχηματισμό. Το είδε ως καλό επικοινωνιακό τρικ στην τηλεόραση από τον Μητσοτάκη όταν έπινεν την πιννιά του. Σου λέει ωραία ατάκα οι διορθωτικές κινήσεις να τις κάνω κι εγώ... Μετά, απλώς ξέχασε πως δεν είναι μόνος και πως καραδοκούν ο Νικόλας, ο Μάριος, ο Μαρίνος και το πήρε πίσω. Και τώρα θα παρακαλάει να του φύγουν να μην τους φύγει για να μην πάρει την ευθύνη!
